WorldOfRubber2

เชิงพาณิชย์ในช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 ในขณะเดียวกันในห้องวิจัย
วิทยาศาสตร์ของไบเออร์ที่เอเบอร์เฟลด์ ประเทศเยอรมัน ดร.ฟริท ฮอฟมันน์
ประสบความสำาเร็จในการสังเคราะห์ Methyl Isoprene ในปี พ.ศ. 2452 ไบเออร์
เร่งพัฒนาเป็นเชิงพาณิชย์ได้ในปี พ.ศ. 2478 ยางอีกสองชนิดทั้ง Buna S และ
Buna N ก็ถูกผลิตมาใช้งานตลอดในช่วงที่เยอรมันเข้าสู่สงครามโลกครั้งที่ 2
ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ดร.วอลโด เซมอน (Dr. Waldo Semon)
จากห้องวิจัย BF Goodrich ได้พัฒนายางสังเคราะห์ชนิดใหม่ที่มีต้นทุนการผลิต
ที่ต่ำาและเรียกกันในเชิงการค้าว่า Ameripol ซึ่งถูกพัฒนาขึ้นอย่างเร่งรีบ
และขยายกำาลังการผลิตอย่างรวดเร็วให้ทันการใช้ของทหารในช่วงสงครามโลก
ครั้งที่ 2
ญี่ปุ่น ประเทศมหาอำานาจในเอเชียในขณะนั้นใช้ทหารญี่ปุ่นเข้ายึด
แหล่งยางธรรมชาติในช่วงเริ่มสงคราม แต่ก่อนหน้านี้ โชจิโร อิชิบาชิ (Shojiro
Ishibashi) ผู้ก่อตั้ง บริษัท บริดจสโตน และ เจแปน ซินเทติก รับเบอร์ มีความ
สนใจที่จะผลิตยางสังเคราะห์ เขาจึงสร้างทีมงานทั้งวิจัยและการผลิตยางล้อ
รถยนต์บริดจสโตนขึ้นในปี พ.ศ. 2474 สำาหรับผลิตยางรถยนต์ทหารและยางล้อ
เครื่องบินสำาหรับทหารญี่ปุ่นตลอดสงคราม ทีมวิจัยของเขาสามารถสังเคราะห์
ยางคลอโรพรีนขึ้นได้ในห้องวิจัยและเขาได้รับการแต่งตั้งจากจักรพรรดิญี่ปุ่นให้
ไปก่อสร้างโรงงานผลิตที่แมนจูเรียในประเทศจีน แต่เกิดสงครามขึ้นจึงทำาให้
โครงการนี้ต้องพับไป
หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 สหรัฐอเมริกาเป็นผู้ผลิตยางสังเคราะห์ที่ใหญ่
ที่สุดในโลก ประเทศเยอรมันและญี่ปุ่นถูกบังคับให้โรงงานเปิดการผลิตได้เฉพาะ
ความต้องการของประเทศเท่านั้น หลังสงครามโลกสหรัฐอเมริกาคือผู้ผลิต
ยางสังเคราะห์แต่เพียงประเทศเดียว โดยมีโรงงานผลิตกว่า 15 แห่งและมี
กำาลังการผลิตถึง 700,000 ตัน หลังปี ค.ศ. 1955 รัฐบาลสหรัฐอเมริกาโอนกิจการ
การผลิตยางสังเคราะห์ทั้งหมดให้กับภาคเอกชน การโอนกิจการครั้งนี้ทำาให้เกิด
29