NYXmag SAYI 004

Konuşan Kediler
“Annem nerede? “ sorusu beynimde dönüp duruyordu.
Belki o yemek bulmaya gitmiştir ama ya kardeşlerim
neden yanımda değiller?
Hem neden o kadar sallandı ortalık? Hiç bir soruma
yanıt bulamıyordum. Küçük küçük çığlıklar atmaya
başlamıştım tekrar. Belki annem duyar da gelir
yanıma…
Yok, gelen giden yok... Oradan nasıl çıkacağımı da
bulamıyordum. Karmakarışık bir yer, nereye bassam
ayağım kayıyordu. Hem çok karanlık, hem sıcak, hem
de yapış yapış.
Sesimi yükselterek çığlıklarımı sıklaştırıyordum.
Birden "tak tak tak " diye bir ses duydum. Bir yere
vuruluyor ve bir ses tanıdık bir şeyler söylüyordu.
"Pisi pisi " diyordu bir insan sesi. Biliyorum bu
kelimeleri… İnsanlar bizi çağırmak için böyle
sesleniyorlar. “Miyaaavvv” dedim. Ama ardından
hemen annemin söyledikleri geldi aklıma, sustum
anında.
Annem insanları anlatmıştı bana. İyi olanları, bize
yardım etmek isteyenler olduğu gibi bize zarar vermek
isteyenler de olabiliyormuş. Dikkatli olmak lazımdı.
Suskunluğumu sürdürdüm. Sesimi çıkarmamalıydım ki
burada olduğumu anlamasınlar, gitsinler. Daha sonra
bir şekilde buradan çıkıp annemi ve kardeşlerimi
arayabilirdim belki.
Sonra başka bir insan daha geldi. Ne dediklerini çok
iyi anlayamıyordum fakat beni aradıklarını tahmin
etmiştim arada bir "Pisi pisi" demelerinden.
Ben bir şeyin içinde kalmıştım galiba. “Burada
bırakamayız, çıkarmamız gerek. Kaportayı
parçalamamız gerekirse parçalarız” dedi biri. Kesin
kararlıydılar beni bulmaya. Korktum, daha da
derinlere saklanmak için bir deliğe girdim.
Annem söylemişti; araba denen bir şey varmış.
Hareket edebilen bir şeymiş ve tehlikeli imiş. "Sakın
girmeyin içine" demişti annem ama ben çok merak
ediyordum arabanın içini doğrusu... Sadece nasıl bir
şey olduğunu görmek istemiştim aslında ve başıma
neler gelmişti…
Başka insanlar da gelmişti. Farklı sesler ve
tonlamalarla hepsi beni çağırıyordu. Artık çıkmak
istiyordum ama yolumu bulamıyordum ki...
Birden bir ışık belirdi bir yerde, sonra kayboldu.
Ön ayaklarımı yere basıp etrafı kokladım. İştah açıcı
bir şey var biraz ilerde, karnım acıkmış adamakıllı.
Belki korkunun etkisidir ama yok canım, saatlerce bir
şey yememiştim ki. Adrenalin açlık hissine neden olur
mu ki? İster inanın ister inanmayın o anlarda bunları
düşünüyordum.
Arka ayaklarımı da yere bastım sonra. İşte çıktım
dışarıya fakat galiba hala arabanın altındayım. Neyse ki
hareket etmiyor.
Ne kadar süredir burada olduğumu bilmiyorum.
Nereye gitmem gerektiğini de bilmiyorum. Annemin
bizi sakladığı yere benzemiyor hiç burası.
Ayaklarım beni aldığım o nefis kokuya doğru
götürürken, temkinli olmaya da çalışıyordum aynı
zamanda.
Bir anda biri bağırdı "Çıktı çıktı" O kadar acıkmıştım
ki hiçbir şeyi umursamadan o leziz kokuya doğru
koşmuştum.
"Yakaladım" diye bağıran biri ensemden tutuverdi.
Ama nedense hiç korkmadım.
O kadar yumuşak bir sesi ve dokunuşu vardı ki bana
zarar vermeyeceğini hissetmiştim. Beni okşayarak
sakinleştirdi ve bir yere gittik. Orada o leziz kokan
yiyecekten daha fazla verdi bana. Yiyemeyeceğim
kadar fazla olduğunu düşünmüştüm ama karnım
yusyuvarlak oluncaya kadar yedim. Sonrasında daha
fazlasını da istedim.
Sokaktaki kardeşlerime arabaların içine girmemelerini
öneriyorum, inanın bana her zaman bu kadar güzel
bitmeyebilir çünkü... Ah ne hikayeler duydum
annemden ben.
Ondan sonra annemi ve kardeşlerimi hiç göremedim.
1 yılı geçti sanırım insan anne ve babamla birlikteliğim.
Artık onlarla birlikte yaşıyorum.
Bana Pamuk ismini koymak istediler önce. Her
taraflarını tırmıklayarak bu ismi pek beğenmediğimi
ifade ettim. Bunun üzerine bana Cabbar dediler.
Kedicede "Avının peşinde hızla koşan beyaz panter"
demektir ki, bu isim bana uygundu kabul ettim.
Şimdi benim gibi türlü türlü zorlukların üstesinden
gelip, bu eve alınan kardeşlerimle beraberiz. Kaç
taneler mi? Onların hikayeleri nasıl mı?
Kendileri anlatsın...
Tekrar belirdiğinde ışığa doğru gittim. Bir delik vardı.
Boşluktan kafamı uzattığımda yerden fazla yüksekte
olmadığımı fark ettim. Hiç sesimi çıkarmıyor, sadece
nerede olduğumu anlamaya çalışıyordum.
NYX
233