Wojsko i Technika Historia numer specjalny 3/2023

More documents

Recommendations

Info

Tadeusz Wróbel Spisani na straty Wojenne przygotowania na Filipinach Stany Zjednoczone zaczęły wzmacniać potencjał obronny Filipin od drugiej połowy lat trzydziestych ubiegłego wieku, ale Amerykanie liczyli się z tym, że w pierwszej fazie wojny na Pacyfiku mogą utracić ten archipelag na rzecz Japonii. Filipiny były politycznie i wojskowo powiązane ze Stanami Zjednoczonymi od 1898 r., kiedy Amerykanie przejęli je po zwycięstwie w wojnie z Hiszpanią. W 1934 r. Kongres USA i Zgromadzenie Filipińskie (Philippine Assembly) zaakceptowały ustawę o przyznaniu Filipinom niepodległości po 10-letnim okresie przejściowym. Filipińczycy przyjęli 23 marca 1935 r. konstytucję wzorowaną na amerykańskiej. Powstała Wspólnota Filipińska (Philippines Commonwealth), którą w 1941 r. zamieszkiwało około 17 mln ludzi. Trudne do obrony Archipelag filipiński, rozciągający od Formozy (Tajwanu) na północy po Borneo na południu, tworzy ponad 7 tys. wysp i wysepek. Jednak zaledwie jedenaście z nich ma powierzchnię ponad 2600 km². Ze względu na strategiczne położenie wiadome było, że w razie wojny z Japonią Filipiny staną się jednym z pierwszych celów wrogiego ataku. Największa wyspa archipelagu, mający około 110 000 km² Luzon ze stolicą kraju Manilą, był w zasięgu japońskich samolotów rozmieszczonych w Chinach i na Formozie. Problemem było duże oddalenie Filipin od terytorium kontynentalnego Stanów Zjednoczonych. W przypadku San Francisco Filipińscy skauci szkolący się w Forcie McKinley w obsłudze armaty przeciwpancernej M3 kal. 37 mm. W latach 1940-1943 w Stanach Zjednoczonych wyprodukowano 18 702 działa tego typu. na Zachodnim Wybrzeżu była to odległość ponad 10 000 km. Odległość uniemożliwiała w przypadku konfliktu zbrojnego na szybki przerzut sił wojskowych i zaopatrzenia. Sytuację Filipin dodatkowo pogarszało to, że w razie wojny z Japonią niedostępny stałby się najkrótszy szlak dostaw, bowiem przeciwnik kontrolował nie tylko Formozę, ale i archipelagi na wschód i południe od nich. W rękach japońskich były wyspy Bonin, Wulkaniczne, Marshalla, Mariany i Karoliny. To czy będzie możliwe zaopatrywanie Filipin w razie wojny zależało od tego czy Wielka Brytania utrzyma Malaje i Singapur, a Holandia swe Indie Wschodnie. W razie agresji problemem była wielkość obszaru. Manewrowe działania obronne utrudniały nieliczne, słabej jakości drogi, bowiem transport na większości wysp opierał się na żegludze przybrzeżnej. Wyjątkiem był Luzon, gdzie sieć utwardzonych dróg była wystarczająca do zabezpieczenia działań militarnych na dużą skalę na części wyspy. Główne drogi Nr 1, Nr 3 i Nr 5 łączące stolicę z różnymi częściami wyspy miały nawierzchnie betonowe lub asfaltowe, ale poza okolicą Manili były jednopasmowe. Na Luzonie istniała w 1941 r. kolej żelazna. Manewrowym działaniom sprzyjała również równina rozciągająca się od Zatoki Manilskiej do Zatoki Generał Douglas MacArthur, jako filipiński marszałek, przeprowadzający w 1936 r. inspekcję Filipińskich Skautów. Ich jednostki stanowiły wówczas znaczącą część sił amerykańskich na Filipinach. 71
Jędrzej Korbal Piechota francuska oczami polskich wojskowych 84 Piechur jest tym bojownikiem, który znosi trudy i cierpienia wojny w najbardziej bezwzględnej formie, gdyż wszystkie moce przeciwnika są nastawione na jego zniszczenie. On też najdrożej opłaca zwycięstwo i dlatego ma najwięcej powodu do radości z odniesionego powodzenia. Powyższy fragment francuskiego regulaminu piechoty jest bardzo zbliżony do tez zawartych w jego polskim odpowiedniku. Mimo wyraźnie następującego unowocześniania wojsk i wprowadzania nowych typów uzbrojenia to przywołana powyżej broń nadal pozostawała trzonem armii państw europejskich. Coraz wyraźniej zdawano sobie sprawę, że skuteczność piechoty na przyszłym polu bitwy warunkowana będzie m.in. jej przygotowaniem materiałowym i wyposażeniem w techniczne środku walki. W tym przypadku nie tylko intensywnie zbrojące się Niemcy czy ZSRR, ale również zwyciężczyni Wielkiej Wojny – Francja, starały się uzyskać przewagę. Przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego polscy wojskowi starannie obserwowali zachodzące nad Sekwaną zmiany w organizacji oraz wyposażeniu wielkich jednostek piechoty. Przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego piechota stanowiła trzon Wojska Polskiego. Skutki oddziaływania wszystkich przyjętych w połowie trzeciej dekady procesów modernizacyjnych miały znaleźć najsilniejsze odzwierciedlenie w pododdziałach piechoty począwszy od szczebla plutonu, a na kompletnej dywizji piechoty skończywszy. Zadaniem zarówno czynnych jak i systematycznie rozbudowywanych rezerwowych wielkich jednostek tej broni był udział w manewrze operacyjnym jako czynniku rozstrzygającym właściwą bitwę. Zaznaczyć należy, że polska dywizja piechoty (DP) ukierunkowana była przede wszystkim na walkę z piechotą i artylerią przeciwnika. Przeciwstawianie się lotnictwu i broni pancernej, choć coraz istotniejsze, miało w ogólnej masie zadanie dodatkowe. Skala przygotowania wielkich jednostek piechoty do powyższych działań i ocena ich faktycznych możliwości wymagała organizacji dużych przedsięwzięć znanych dziś jako manewry międzydywizyjne. Przynajmniej od 1934 r. poszczególni inspektorzy armii przygotowywali zarówno rzeczone manewry jak i rozmaite gry wojenne, podróże taktyczne itd. dostarczające informacji o stopniu przygotowania do walki jak i brakach polskich DP. Ocena pozostawiającego niestety do połowy lat 30. wiele do życzenia potencjału nie ograniczała się, jak już wspomniano, jedynie do własnych zdolności. W pierwszej kolejności punktem odniesienia dla organów MSWojsk. i Sztabu Głównego były armie państw wrogich Rzeczpospolitej – Niemiec i ZSRR. Niemal w każdym referacie dotyczącym modernizacji sił zbrojnych przytaczano informacje dotyczące potencjałów tych państw i możliwe ścieżki uzupełnienia braków WP. Na drugim biegunie znajdowały się siły zbrojnie państw będących w sojuszu z Rzeczpospolitą, przy czym z oczywistych względów na pierwszy plan wysuwała się tutaj Francja nadal dzierżąca prymat zwyciężczyni Wielkiej Wojny. Organizacja, a szczególnie wyposażenie piechoty francuskiej, stanowiły dla Warszawy istotny punkt odniesienia i materiał do często krytycznych porównań. Ślady analiz dotyczących siły oraz sprawności oddziałów piechoty obu armii odnajdujemy zarówno w dokumentach archiwalnych jak i licznych opracowaniach fachowych z opisywanego okresu. Przełom lat 1935/36 stanowił dla armii francuskiej, a szczególnie dla stanowiącej jej trzon piechoty, moment bardzo istotny. Wtedy właśnie rozpoczęto prace nad zmianą organizacji zatwierdzonej jeszcze 12 grudnia 1927 r. W pierwszej kolejności względem najważniejszej z broni podjęto szereg decyzji mających doprowadzić do redukcji masy wyposażenia osobistego strzelców. Wiązało się z wprowadzeniem m.in. nowego zestawu mundurowego poprawiającego komfort pracy polowej przeciętnego strzelca. Poza zmianami w ekwipunku indywidualnym miały również miejsce modyfikacje natury sprzętowej i organizacyjnej dotyczące kompanii piechoty. Nowym elementem stały się moździerze 60 mm, wpisane do tabel z etatami oddziałów piechoty 27 lutego 1936 r. Tym samym w ramach kompanii piechoty (pluton
Page 1 and 2: www.zbiam.pl Rabaul 1943-1945 NUMER
Page 3 and 4: Spośród jednostek 8. Armii Powiet
Page 5 and 6: BITWY I KAMPANIE a Bairoko trwało
Page 7 and 8: Tomasz Szulc Transportery opancerzo
Page 9: Marek J. Murawski Focke-Wulf Fw 190

Wojsko i Technika Historia numer specjalny 3/2023

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?