Wojsko i Technika Historia numer specjalny 3/2023
by ZBiAM
by ZBiAM
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Tomasz Szlagor<br />
YOXFORD BOYS<br />
357. Grupa Myśliwska USAAF<br />
1<br />
18<br />
Spośród jednostek wchodzących<br />
w skład amerykańskiej<br />
8. Armii Powietrznej (Air<br />
Force), które poczynając<br />
od wiosny 1943 r. stanowiły<br />
trzon sił walczących z Luftwaffe<br />
o panowanie na niebie<br />
nad III Rzeszą, 357. Grupa<br />
Myśliwska (Fighter Group)<br />
wyróżnia się szczególnie imponującymi<br />
osiągnięciami.<br />
Chociaż włączyła się do walki jako jedna<br />
z ostatnich, zdobyła najwięcej zwycięstw<br />
powietrznych spośród wszystkich<br />
grup myśliwskich Mustangów 8. AF<br />
– aż 595½ (jedno wspólnie z inną jednostką).<br />
W szeregach 357. FG służyło najwięcej asów,<br />
czyli pilotów z 5 lub więcej zestrzeleniami<br />
– 42. Dwaj z nich strącili po pięć samolotów<br />
w jednym locie. Do pilotów 357. FG należy<br />
również rekord liczby zwycięstw zdobytych<br />
w jednym starciu – 56½. Ponadto zestrzelili<br />
najwięcej odrzutowych myśliwców Me 262<br />
– aż 18½. W 357. FG służył m.in. Charles<br />
„Chuck” Yeager, przyszły generał USAF i człowiek,<br />
który w 1947 r., pilotując samolot rakietowy<br />
Bell X-1, jako pierwszy w historii przekroczył<br />
barierę dźwięku.<br />
Jednostka została sformowana w bazie<br />
Hamilton Field w Kalifornii w grudniu 1942 r.<br />
Jej pierwszym dowódcą był Col. Loring Stetson.<br />
Składała się z trzech dywizjonów: 362.,<br />
363. i 364. FS (Fighter Squadron). Przez ponad<br />
rok szkoliła się na myśliwcach P-39 Airacobra,<br />
ugruntowując ich złą sławę. Z powodu<br />
specyficznie umieszczonego środka<br />
ciężkości – w połowie kadłuba, ze względu<br />
na znajdujący się tam silnik – Airacobry miały<br />
tendencję do wpadania w płaski korkociąg,<br />
z którego trudno było je wyprowadzić.<br />
Doświadczenia z tej „szkoły przetrwania”<br />
zaprocentowały później. Większość pilotów<br />
357. FG, rozpoczynając służbę frontową, miała<br />
wylatane po 400 i więcej godzin (niektórzy<br />
nawet dwa razy więcej) – w większości na samolocie,<br />
który nie wybaczał błędów. To był<br />
jeden z tajników ich późniejszych sukcesów.<br />
W zgodnej opinii weteranów z RAF, chociaż<br />
Amerykanom początkowo brakowało doświadczenia<br />
bojowego, wszyscy byli znakomicie<br />
wyszkolonymi pilotami. Kolejnym<br />
kluczem do sukcesu 357. FG były samoloty,<br />
które otrzymali po przybyciu do Anglii<br />
– P-51B/C Mustang.<br />
Myśliwiec na miarę potrzeb<br />
Mustang powstał w efekcie umowy z Brytyjczykami,<br />
którym wiosną 1940 r. koncern<br />
lotniczy North American, zamiast produkować<br />
dla nich na licencji inny myśliwiec (P-40<br />
Tomahawk), zaproponował własny projekt.<br />
Prototyp, oblatany w październiku, osiągał<br />
prędkość ponad 600 km/h, był więc szybszy<br />
niż Supermarine Spitfire Mk V, w tym czasie<br />
podstawowy myśliwiec RAF. Ponadto mieścił<br />
w sobie paliwo na cztery godziny lotu, przez<br />
co dysponował dwukrotnie większym zasięgiem.<br />
Niemniej, napędzany silnikiem Allison<br />
V-1710 z jednostopniową sprężarką, miał słabe<br />
osiągi powyżej wysokości 4500 m, gdzie zwykle<br />
dochodziło do walk powietrznych. Z tego<br />
względu jego rolą w RAF miało być przede<br />
wszystkim rozpoznanie taktyczne.<br />
W połowie 1942 r. North American zaczął<br />
dostarczać wersję uzbrojoną w cztery<br />
skrzydłowe działka kal. 20 mm. Niedługo<br />
później zainteresowało się nią dowództwo<br />
USAAF. Przejęło część samolotów z brytyjskiego<br />
zamówienia, nadało im oznaczenie<br />
P-51 i wiosną 1943 r. wysłało je na front w Tunezji,<br />
do działań szturmowych. Producent,<br />
widząc zainteresowanie Mustangiem jako<br />
samolotem wsparcia taktycznego, zaproponował<br />
go w wersji bombowca nurkującego,<br />
wyposażonego w hamulce aerodynamiczne.<br />
A-36 Apache służyły jeszcze długo,<br />
wspierając wojska lądowe m.in. w walkach<br />
o Włochy. Następna wersja – P-51A – weszła<br />
do służby w połowie 1943 r. Była lżej<br />
uzbrojona (w cztery skrzydłowe wielkokalibrowe<br />
karabiny maszynowe kal. 12,7 mm)<br />
i wyposażona w mocniejszy silnik, ale wciąż<br />
niedomagała pod względem pułapu operacyjnego.<br />
Z tego względu bardziej przydała<br />
się na Dalekim Wschodzie (m.in. w składzie<br />
1st Air Commando), gdzie walki toczyły się
Change language