View PDF Version - RePub - Erasmus Universiteit Rotterdam

In Hoofdstuk 5 worden experimenten beschreven om de gevoeligheid van TID
huid en gekweekte TID cellen voor UV-licht en andere DNA beschadigende
stoffen te onderzoeken. Het blijkt dat TTD muizen een gedeeltelijk schade herstel
defect hebben en maar matig gevoelig zijn voor DNA beschadigende stoffen.
Desondanks, en in tegenstelling tot patienten, krijgen TID muizen eerder
huidkanker dan nonnale muizen maar niet zo snel als muizen met een volledig NEH
defect. Dit toont aan dat TTD patienten in principe ook gevoelig zijn voar
huidkanker die veroorzaakt wordt door zonlicht maar dat het herstel defect van XP
en TTD patienten wei van elkaar verschil!. Hoofdstuk 6 beschrijft in meer detail een
aantal aspecten van de TID mms die overeenkomsten vertonen met
verouderingsverschijnselen. TID muizen sterven vroegtijdig en het
lichaamsgewicht van oudere TTD muizen neemt af. TID muizen vertonen een
aantal aspecten van verhongering en sterven door aftakeling van de fysieke
toestand. Daarnaast worden TTD muizen grijs, ontwikkelen botafwijkingen en zijn
vrouwtjes verminderd vruchtbaar. Vanwege deze verschijnselen zijn TID muizen
een waardevol model am te onderzoeken wat de relatie tussen NEH, het
afschrijfproces en het proces van veroudering is. We hebben redenen om te
vennoeden dat DNA schades die ontstaan door schadelijke stoffen in de cel zelf, op
nog onbekende wijze het afschrijfproces in TID muizen verstoren, wat dan leidt tot
de TID symptomen die zo sterk lijken op veroudering in de mens. Het is niet
uitgesloten dat die schades bij normale veroudering oak het afleesproces verstoren.
TTD muizen zijn een interessant nieuw proefdiermodel voar onderzoek naar het
moleculair-biologische mechanisme van veroudering.
130