Performing Data | Monika Fleischmann + Wolfgang Strauss

przeniesionych poza umysł. Fleischmann
i Strauss dobitnie podkreślają: „Stawiamy
na głowie teorię, że człowiek traci swoje
ciało na rzecz technologii. W naszej ocenie
media interaktywne wspierają wielozmysłowe
mechanizmy naszego ciała
i dlatego właśnie przedłużają przestrzeń
zabawy i aktywności człowieka.”
„Odwracający” aspekt VR w odniesieniu
do teatru przywołała także Brenda Laurel
w klasycznej analizie komputera jako teatru
2 . O pracy Home of the Brain [„Ojczyzna
umysłu”] Fleischmann i Strauss mówią:
„Podczas gdy obserwator jest tylko oglądającym,
owo ‘patrzenie’ jest rodzajem
ruchu. Uosabia ‘aktywną obserwację’. Od
pewnego momentu obserwator zanurza
się w czynności, a jego ‘pasywne przyglądanie
się’ zamienia się na ‘aktywne
przyglądanie się’. Obserwator odkrywa,
że to on – a nie artysta – jest tym, który
stwarza sytuację. Kiedy sytuacja się
zmienia i obserwator staje się graczem,
nagle zaczyna identyfikować się z sytuacją.
Obserwacja staje się czymś więcej
niż tylko konsumpcją. W tym momencie
konsumpcja ustaje. Jest to tym bardziej
prawdziwe w stosunku do scenariuszy
interaktywnych, gdzie obserwator bierze
udział w grze i może w nią ingerować.
W 1990 r. próbowaliśmy zbudować Krainę
Czarów Alicji. Przy pomocy wirtualnych
okularów i rękawic, ciało wystawione jest
na nowe doznania przestrzenne. Ciało
staje się interfejsem pomiędzy światem
wewnętrznym a zewnętrznym, pomiędzy
rzeczywistością a wirtualnością.”
Ciało jest istotnie rzeczywistością,
którą Fleischmann i Strauss rozumieją
2 Brenda Laurel, Computers as Theatre,
Addison-Wesley, Reading, Mass. 1991.
the theory on its head that man is losing
his body to technology. In our opinion,
the interactive media are supporting
the multisensory mechanisms of
the body and are thus extending man’s
space for play and action.”
This reversing aspect of VR with respect
to theatre was also observed in
Brenda Laurel’s classic analysis of computer
as theatre 2 and it affects not only
the user but also the spectator. About
Home of the Brain, Fleischmann and
Strauss say: “While the observer is only
the onlooker, this ‘looking’ is a kind of
movement. It embodies ‘active observation’.
From a certain moment when the
observer becomes immersed in the action,
his ‘passive onlooking’ is replaced
by ‘active observation’. The observer
discovers the he – and not the artist –
is the one creating the situation. When
the situation changes and the observer
becomes a player, he suddenly begins
to identify himself with the situation.
Observation becomes more than merely
consumption. In this moment consumption
ceases. This is all the more true
in interactive scenarios when the observer
participates in the game and can
intervene in it. In 1990 we endeavour to
construct Alice’s Wonderland. With virtual
reality goggles and gloves, the body
is exposed to new spatial experiences.
The body is the interface between the
interior and the exterior, between reality
and virtual reality.”
The body, indeed, is a reality that
Fleischmann and Strauss understand
far better than the endless succession
2 Brenda Laurel: Computers as Theatre.
Reading, Mass.: Addison-Wesley, 1991.