Performing Data | Monika Fleischmann + Wolfgang Strauss

Współczesna rzeczywistość społeczna
nie ma jednorodnego charakteru. Jest
wszechstronnie hybrydyczna. Obecność
tej właściwości możemy skonstatować
w wielu, jeśli nie wszystkich, składających
się na nią przestrzeniach. Odnajdujemy
w nich bowiem, z jednej strony, pogłębiające
się zróżnicowanie elementów,
czynników i aspektów, z których są one
zbudowane, z drugiej strony natomiast
tendencję do grupowania tych wielorakich
składników w swoiste mozaikowe
czy kolażowe zestawy, skłonność do poszukiwania
nowych wzorów organizacji,
a nawet – co jednak ciągle wydaje się
formą najbardziej radykalną – także i pociąg
do budowania wieloelementowych
całości ufundowanych na akceptowanej
czy propagowanej różnorodności, do
budowania nowych wspólnot pozbawionych
istoty, pozbawionych tożsamości,
składających się jedynie z przykładów 1 .
Hybrydyzacja rozwija się w sposób najbardziej
chyba widoczny i wyrazisty, żeby
nie powiedzieć: najbardziej spektakularny,
w przestrzeni kulturowej. Powstanie i rozpowszechnienie
globalnych mediów stworzyło
platformę sprzyjającą dyfuzji porządków
symbolicznych. Stale odtąd generowane
mieszane formy kulturowe – rezultaty tego
procesu – dołączają do konsekwencji wynikających
z równoległego pogłębiania się procesów
globalnych migracji, drugiego, obok
globalizacji mediów i systemów komunikacyjnych,
podstawowego procesu kształtującego
współczesną rzeczywistość społeczną 2 .
1 Giorgio Agamben, Wspólnota,
która nadchodzi, tłum. S. Królak, Wydawnictwo
Sic!, Warszawa 2008.
2 Arjun Appadurai, Anxieties
of Tradition in the Artscapes of Globalization,
w: „Art Magazine”, nr 3/1999.
Contemporary social reality is not homogeneous.
It is comprehensively hybrid.
We can find this property in many,
if not all, compound spaces. In these
spaces we can find, on the one hand, an
increasing differentiation of elements,
factors and aspects which establish
it, and on the other hand – a tendency
to group these various components in
a kind of mosaic or collage sets, a tendency
to search for new patterns of organization,
and even – what still seems
the most radical form – an inclination towards
building complex entities founded
on acceptable or promoted diversity, to
build new communities deprived of their
essence, devoid of identity, consisting
only of examples. 1
Hybridization develops perhaps most
evidently and distinctively – not to say
most spectacularly – in cultural space.
Emergence and prevalence of global
media created a platform which encourages
a diffusion of symbolical orders.
Since then, the continuously generated
mixed cultural forms – results of this
process – are joining the consequences
resulting from parallelly deepening
global migration processes – another
fundamental process shaping present
social reality along with globalisation of
the media and communication systems. 2
The progressing omnipresent deterritorialization
of cultures resulting from this
twofold globalisation process outlined
a planetary perspective, within which
increasing diversity is the basic factor.
1 Giorgio Agamben: Coming community.
University of Minnesota Press, 1993.
2 Arjun Appadurai: Anxieties of Tradition
in the Artscapes of Globalization. In: “Art Magazine,”
No. 3, 1999.