WOJEWÓDZTWO

18
MIASTO POZNAŃ
19
I Trasa A ok. 1,8 km *
NA STARÓWCE W POZNANIU
Dojazd: samochód, autobus, tramwaj, kolej
Domki Budnicze – dawna nazwa budy śledziowe. To grupa trzy – i czterokondygnacyjnych
wąskich kamieniczek pochodzących z pierwszej połowy
XVI wieku. Należały do nieco biedniejszych kupców handlujących w średniowieczu
rybami, świecami, pochodniami i solą. Na początku XVI w. część
budynków otrzymała murowane podcienia. Kamieniczki zostały zniszczone
podczas II wojny światowej. Po wojnie zrekonstruowano podcienia, wykorzystując
oryginalne, renesansowe detale.
Wielkopolskie Muzeum Wojskowe – muzeum wojskowe zlokalizowane
w Poznaniu na Starym Rynku, w obrębie bloku zabudowy śródrynkowej.
Jest oddziałem Muzeum Narodowego w Poznaniu. Zbiory obejmują około
40.000 eksponatów. Jest to modernistyczny budynek wystawowy zlokalizowany
w ramach bloku śródrynkowego, przy ul. Jana Baptysty Quadro. Kolekcja
dzieli się na trzy działy: Dział Broni, Dział Mundurów i Znaków Wojskowych,
Dział Dokumentacji Historycznej.
Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu – modernistyczna galeria sztuki,
instytucja kultury organizująca liczne wystawy indywidualne i zbiorowe artystów
polskich i zagranicznych.
Waga miejska w Poznaniu – jednopiętrowy budynek na Starym Rynku,
o bardzo wysokim, dwuspadowym dachu i prostych szczytach dzielonych
lizenami. Obecny budynek zrekonstruowany w latach 1950 – 1960 na podstawie
zachowanych litografii. Dziś pełni funkcję Urzędu Stanu Cywilnego.
Odwach w Poznaniu – budynek powstał w XVIII w. Pierwszy drewniany
budynek zastąpiono nowym, zbudowanym w latach1783-1787 wg projektu
Jana Chrystiana Kamsetzera, w stylu klasycystycznym. Służył jako siedziba
dla straży miejskiej i policji.
Pierzeja wschodnia Stary Rynek
– kamienica nr 37 nazywana też Czerwoną Kamienicą. Pierwotnie gotycka,
w latach 1652–1654 przebudowana w stylu barokowym. Pomalowana na
kolor czerwony w 1880 r. przez Zbigniewa Radlauera otrzymała przydomek
„Czerwonej”, a apteka – „Czerwonej Apteki”. Podczas walk w 1945 spłonęła.
Odbudowana w latach 1950–1954,
– kamienica nr 38 nazywana Kamienicą Dillowską od nazwiska Jana Dilla, który
był złotnikiem, rytownikiem i kupcem,
– kamienica nr 39 – wzmiankowana w 1507 r., zniszczona w 1945 r., odbudowana
w stylu barokowym na podstawie rycin z XIX w. w latach 1950–1953,
– kamienica nr 40 – wzmiankowana około 1514 r. ,zachowały się gotyckie ściany
zewnętrzne. Podczas odbudowy odtworzono klasycystyczną elewację,
– kamienica nr 41 nazywana Apteką pod Białym Orłem. Barokowa z XVIII wieku,
w piwnicy zachowało się gotyckie sklepienie, na parterze renesansowe
sklepienie kolebkowe z lunetami, datowane na drugą połowę XVI wieku,
– kamienica nr 42 – wzmiankowana w 1439 r. zachowała gotyckie mury zewnętrzne,
w tym elewację od podwórza ozdobioną trzema ostrołukowymi
blendami, oraz średniowieczny układ pomieszczeń. Barokowa fasada pokryta
jest sgraffito wykonanym w 1955 r.,
– kamienica nr 43 – zachowała gotyckie mury oraz pierwotny układ pomieszczeń.
W sieni widoczny gotycki łuk, zaś na I piętrze w jednej z izb znajduje
się późnogotyckie sklepienie żebrowe. Klasycystyczna fasada powstała
w XIX w. W jednej z izb znajduje się kasetonowy strop zdobiony płaskorzeźbami
przedstawiającymi kilka typów popiersi mężczyzn i kobiet ubranych
w stroje z pogranicza włosko-austriackiego z XVI w.,
– kamienica nr 44 – wzmiankowana w XVI wieku. Całkowicie zniszczona w 1945,
odbudowana w 1955 w formie z końca XVIII w. na podstawie fotografii,
– kamienica nr 45 zwana Kamienicą Grodzkich, od Mikołaja Grodzkiego, który
nabył ją pod koniec XV wieku od kanonika kapituły poznańskiej oraz
lekarza Wawrzyńca. Pierwotnie gotycka przebudowana w dobie baroku.
Wnętrze zajmuje Muzeum Instrumentów Muzycznych,
– kamienica nr 46 – wzmiankowana w 1530 r.. Pierwotnie własność szlachecka
Opalińskich, Czarnkowskich, Jana Jakuba Kluga – nobilitowanego kupca,
bankiera i przemysłowca. Wnętrze zajmuje Muzeum Instrumentów Muzycznych,
– kamienica nr 47 zwana Kamienicą Winklerowską. Wnętrze zajmuje Muzeum
Instrumentów Muzycznych,
– kamienica nr 48 nazywana Kamienicą Goskiego od Kaspra Goskiego, właściciela
w latach 1559–1573. Do dziś przetrwały gotyckie mury oraz fasada
od podwórza, pierwotny układ wnętrz, a na parterze renesansowy strop
wykonany z profilowanych belek. Jest
to najstarszy znany murowany budynek
lewobrzeżnego miasta po lokacji,
– kamienica nr 49 – po raz pierwszy
wspomniana w 1514 r. Odbudowana
w stylu renesansowym w 1955 r.,
– kamienica nr 50 nazywana Kamienicą
pod Daszkiem lub Kamienicą
doktora Mikana. Odtworzona w stylu
późnogotyckim na podstawie ryciny
z 1841 r.,
– kamienica nr 51 – odbudowana według
ryciny z 1841 po wojennych zniszczeniach.
Jej najsławniejszym właścicielem
był Filippo „Kallimach” Buonaccorsi,
który otrzymał ją od Kazimierza Jagiellończyka
po tym jak w 1487 r. spłonął
jego dom w Krakowie,
– kamienica nr 52 zwana Kamienicą
Ridtowską. Wspomniana w 1472 r.,
przeszła w ręce rodu Ridtów, kupców
Informacja turystyczna:
Centrum Informacji Turystycznej, Stary Rynek 59/60, 61-772 Poznań,
tel. 61 852 61 56, it@cim.poznan.pl