P. Ovidii Nasonis Fastorum Libri Duodecim, Quorum sex posteriores ...

550
555
560
565
570
575
580
Fastorum Liber Octavus
Hic Dea finierat, dilapsaque nulla repente
Visa est, non ultra quod loqueretur erat.
Hoc prohibet Consus, cui muta silentia cordi,
Quem sua, post Bacchi festa proterva, iuvant.
Hic latet occultus terrae, seseque videndum
Dat nusquam, iniecto creditur ara solo.
Consilii Deus est, quem quisquis consulit, ille
Responsa e tanto Numine certa refert.
Una dies illi sacra est, qua victima mulus
Concidit, et multâ cripta fit alba face.
Inde venit gravidis crines circumdatus uvis
Autumnus, musto perlitus ora suo.
Et succincta latus ramis Pomona recurvis,
Unde queas prompta carpere poma manu.
Inclinata iacet pelago Lyra, flebilis Orpheus
Hanc tenuit, rapta maestus in Eurydice.
Plorat adhuc Caelum, telluremque imbribus urgens.
Cogit ad ardentes nos remeare focos.
[200] Hinc feriae veniunt Vulcani nomine dictae,
Hic flammae custos, Numen et ignis idem.
Cui pater ipse olim Romanae conditor urbis,
Rure suburbano parva sacella dedit.
Cameriae spoliis, curruque ex aere nitenti
Ornavit, statuam voverat ante suam.
Ut simul accensus tepidis est ignis in aris,
In flammas raptim victima crebra datur.
Et quam quisque legit pro se dat in igne cremandam,
Hac annos redimi, credit et ipse, suos.
Et nisi consumat, quodcunque immittitur, ignis,
Istud grande nefas, et scelus esse volunt.
Hoc nostri patres dixere Protervia sacrum,
Illo quisque sua pellit ab aede malum.
Armaque de victis in acervum missa cremantur,
Discincto flammas subiiciente Duce.