P. Ovidii Nasonis Fastorum Libri Duodecim, Quorum sex posteriores ...

135
140
145
150
155
160
165
Fastorum Liber Nonus
Ceu direpta avidi dentibus agna lupi.
Frendet amans, frendet tentato in crimine turba,
Mox ridet, risum rixa proterva facit.
Inde ioci, choreaeque, alternaque carmina, colles
Subsiliunt, tremulis fit leve murmur aquis.
Romulidum ecce nurus sua pectora vellere tectae,
Miscentur choreis, et nova musta bibunt.
Vite caput tegitur, pendent de fronte racemi,
Aut hederae cingunt fronde virente comas.
In dextris thyrsi, vel surdo cornua rumbo,
Tympanaque, et vario cymbala fracta sono.
Altera se facies aperit, dum flammea torquet
Lumina qui toto pectore Bacchus inest.
Idem omnes simul ardor agit, fit clamor, et alte
Percussi reboant sylva, lacusque sono.
Accedunt iuvenes devincti crura cothurnis,
Perque coronatas serta soluta comas.
Pana Deum simulat, Silenumve ebrius ille,
Qui tremulos ferula fert titubante pedes.
Quos Satyri celeres, lascivaque turba sequuntur
Thyades, atque suis Maenas iniqua genis.
In medio puer intonsa, laetaque iuventâ,
Pendente ex humeris nebride cinctus erat.
Digna Deo facies, petulanti in lumine risus,
Ingenua, et nullo pectine ducta coma.
Candentes humeri, pectusque, et brachia, et ipsa
Crura, extinguebant marmor, eburque novum.
Uvam dextra tenet, tenet uvam curva sinistra,
Mixtaque cum fulvis dulcia poma pyris.
E quibus educit pudibunda cuniculus ora,
Ut placet, laesit quem ferus ante Deum.
Placabit, sed morte sua, dum gutture scisso,
Hostia Lenaeos concidet ante rogos.
Scilicet effossis radices vitis ab antris