คู่มือการท่องเที่ยวโดยชุมชน - สำนักวิทยบริการ :: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม

คู่มือการท่องเที่ยวโดยชุมชน กรณีบ้านเชียงเหียน จังหวัดมหาสารคาม
ตะวันออกเฉียงเหนือ กองโบราณคดี กรมศิลปากรร่วมกับมหาวิทยาลัยโอทาโก ประเทศนิวซีแลนด์
ได้ท าการส ารวจและขุดค้นโบราณคดี บริเวณเมืองเชียงเหียนเก่า ทั้งบริเวณที่สันนิษฐานกันว่าเป็น
บริเวณที่เป็นวัดเก่า ของเมืองเชียงเหียน ซึ่งเป็นบริเวณที่มีเนินดินสูงสุดภายในหมู่บ้าน จากการ
ส ารวจขุดค้นก็ได้พบโบราณวัตถุที่เป็น หลักฐานทางโบราณคดี เป็นจ านวนมาก เช่น เครื่องมือที่ท า
จากกระดูกสัตว์ ก าไลส าริด เบ็ดตกปลาท าจากโลหะส าริด เศษภาชนะดินเผา และโครงกระดูกมนุษย์
ด้วย จากการก าหนดอายุที่พบจากการส ารวจ และขุดค้นทางโบราณวัตถุในเบื้องต้น พบว่ามี อายุ
ประมาณ 1,000 - 2,000 ปีผ่านมาแล้ว เป็นชุมชนที่มีการพัฒนาการมาตั้งแต่ยุคก่อน
ประวัติศาสตร์ จนถึงสมัยประวัติศาสตร์
4
จารีตประเพณีของหมู่บ้านเชียงเหียน
ครั้งขอมได้ปกครองมานาน ขอมก็มีจารีตประเพณีที่แสดงถึงอิทธิพลทางศาสนาพุทธที่
คล้ายคลึงกันกับคนลาวหรือคนไทย สาเหตุที่คล้ายคลึงกัน เพราะอาจเป็นบ้านพี่เมืองน้องกัน จึงมี
จารีตประเพณี และพิธีกรรมทางศาสนาคล้ายคลึงกันดังกล่าว เพราะระยะหลัง ๆ มาการนับถือ
ศาสนาก็จะมีการผสมผสานกัน จะเห็นได้จากการท าบุญ ซึ่งการท าบุญบางอย่างที่เหมือนกันและเห็น
ได้ชัดเจนคือ การท าบุญบั้งไฟ เป็นต้น ซึ่งจะเห็นได้ว่า ในช่วงเขมรหรือขอมที่เจริญถึงขีดสุดก่อนที่จะ
เสื่อมอ านาจลง เจ้าผู้ครองนครขอมได้จัดท าบุญบั้งไฟขึ้นที่เมืองหนองหาน ปัจจุบันอยู่ในเขตอ าเภอ
กุมภวาปี จังหวัดอุดรธานี ซึ่งจะกล่าวถึงอยู่ในนิทานพื้นบ้านของ
ภาคอีสานเราที่มีปรากฏในเรื่อง ผาแดงนางไอ่ ซึ่งปรากฏเป็น
ต านานที่เป็นหนังสือผูก และทั้งที่เล่าสืบทอดต่อกันมาจนถึง
ปัจจุบัน ใน เรื่องผาแดงนางไอ่ จะกล่าวถึงเมืองเชียงเหียนไว้
มากมายหลายตอนของเรื่อง ทั้งเรื่องประเพณี การท าบุญบั้งไฟ
การสู่ขอนางไอ่ และจะมีกล่าวถึงฆ้องประจ าเมืองเชียงเหียนด้วย