Men in White: schermers. Ingenieurs in het wild. Dineren in ... - VTK

Praeses&Vice
Ingenieurs, dat zijn lange slungels met
een brilletje, die godganse dagen voor
de computer hangen en nooit vriendjes
maken.
Ans Hoydonckx, sociologe, tekende dit
typebeeld op in de marge van haar thesis
Meisjes, jongens en wetenschap.
Misschien is het wat duidelijker voor de
lezer om het onderwerp en de reden van
de thesis wat te duiden. Ans wou uitzoeken
welk etiket de ingenieur opgekleefd
krijgt opgekleefd bij de laatstejaars middelbaar.
Ze kwam tot uitgebreide vaststellingen,
waarvan de meest in het oog
springende in een provocerende, uiterst
gebalde vorm te lezen staat bovenaan
deze tekst.
Dat de laatstejaars middelbaar hun beeld
over ingenieurs eerder gelijk stellen aan
de leraar wiskunde dan aan een flamboyante
manager van een multinational kan
je ze moeilijk kwalijk nemen. Na 5 jaar
studies moeten bedrijven nog massa’s
presentaties geven om aan te geven
wat een ingenieur nu juist doet en waar
die later kan terecht komen. Maar dat er
iets fundamenteels schort aan het typebeeld
staat buiten kijf. Ondergetekende
zal daarom, doorheen de Ir.Reëels, het
eerste zinnetje stelselmatig proberen te
ontkrachten.
Een nieuwe IrReëel, een nieuwe decembermaand.
En die brengt onvermijdelijk
Sinterklaas met zich mee. Op zich niet
zo erg, ware het niet dat dat ook het jaarlijkse
sinterklaas-familiefeest impliceert:
een boeiende avond met de hele familie,
verenigd rond de salontafel van grootmoeder
– oh horror.
Eveneens een terugkerend fenomeen is
de vraag wat ik nu eigenlijk studeer. Direct
gevolgd door de vraag in het hoeveelste
jaar ik nu ook weer zit en wat die studies
nu precies inhouden. Enfin, u snapt het
wel. Deze korte dialoog wordt dan door
mijn oom onmiddellijk misbruikt om zijn
semi-technische kennis tentoon te spreiden.
De sukkelaar leeft dan ook nog altijd
in de illusie over enig intellect te beschikken.
Als kers op de taart komt dan nog die
kleuter van een neef aangerend die ook
nog altijd denkt dat hij me enigszins kan
boeien. Het feit dat Sinterklaas was langs
geweest, maakte hem bovendien even
uitbundig als een gefrustreerde puber die
internet ontdekt.
Mijn avond was sowieso verbrod, dus
kon ik hem evengoed ten dienste van de
maatschappij stellen en mijn neefje wat
rationeel denken bijbrengen. Nu hij net
vier jaar was geworden, mocht hij stilaan
toch wat maturiteit krijgen, vond ik.
Ir.Reëel
Dat ingenieurs lange slungels zouden
zijn, vond ik op het eerste zicht een wat
vreemd beeld. Ik zag voor mij een groep
mensen met bovenmaatse afmetingen in
verticale richting, zonder horizontale compensaties.
Lachwekkende toestanden
om mijn netvlies…
Wat naleeswerk in de thesis bracht me tot
de definitie van de term ‘lange slungels’.
De laatstejaars zagen dit als een illustratie
van sportieve onmacht.
Als ik eerlijk mag zijn, geloofde ik in het
middelbaar ook niet dat de ingenieurs
steevast het vuur aan de schenen legden
van de sportstudenten op allerlei sportmanifestaties
zoals de Leuvense 24-urenloop,
of de studententriatlon in Gent; laat
staan deze nu en dan te verslaan. Het
zal wel aan mijn leraar wiskunde gelegen
hebben…
Ik stelde hem voor de vraag hoe het kon
dat zijn vader als postbode nauwelijks vijf
straten gedaan kreeg in een dag, terwijl
Sinterklaas heel België van cadeautjes
kon voorzien in één enkele nacht. Mijn
neefje beschikte wonderwel over wat observatievermogen,
want hij antwoordde
heel zelfzeker dat zijn papa nu eenmaal
Sinterklaas niet was. Daar sloeg hij de
nagel op de kop, want Sinterklaas is niet
verslaafd aan Cognac.
Dan maar de volgende poging: hoe
kan Sinterklaas onthouden wat al die
vervelende kinderen willen krijgen als
oma er zelfs nog niet in slaagt de voornamen
van haar zes kleinkinderen te
onthouden? Ja, maar Sinterklaas had nu
eenmaal een dik boek waarin hij alles noteerde.
Dat een man van meer dan 300
jaar toch quasi blind moet zijn, bleek het
ventje volkomen te ontgaan.
Met ijdele hoop een laatste verwoede
Maar ik zie helemaal geen verticaal uitgestrekte
onsportieve panlatten naast me
in de aula. Zelfs integendeel, ik sta meermaals
versteld wat voor een voorbeeldige
sporters er rondlopen op de campus. De
ene doet al jaren aan competitiesport en
kickt op topprestaties, de andere wil gewoon
de conditie wat op peil houden.
Ik ben ervan overtuigd dat alle laatstejaars
middelbaar vreemd opkijken als we
erin zouden slagen de gemiddelde sportactiviteit
van elke student op te meten en
de vergelijking aan te gaan tussen de ingenieurs
en de andere studenten.
Deze stelling zou de Romeinse poëet Juvenal,
die eeuwen geleden de gevleugelde
woorden “Mens sana in corpore sano”
liet optekenen, ongetwijfeld geboeid hebben.
Maar of hij nu bedoelde dat sporten
de oorzaak, dan wel het gevolg is van
onze gezonde geest, laat ik even in het
midden…
poging: hoe kan Zwarte Piet in elk huis
binnengeraken? Door de schouw, ja uiteraard,
maar wat als het vuur nog brandt?
Of wat als het om zo’n inbouw gasvuur
ging? Dan had Sinterklaas een loper voor
alle deuren van de hele wereld; juist ja…
Uitgeput door zoveel jeugdig enthousiasme
en naïviteit, graaide ik het jongetje
dan maar gewoon vast en snauwde hem
toe of hij nu nog niet doorhad dat Sinterklaas
niet bestond? En jawel, daar stoof
dat ettertje al schreiend naar zijn moeder.
De hele familie heeft voor de rest van de
avond niets meer tegen me gezegd. Viel
dat even mee!
Uiteindelijk was het dus nog een geslaagde
dag geweest, want ik had mijn neefje toch
enige zin voor rationaliteit bijgebracht. Dat
hij dat niet kon waarderen, daar kan ik ook
niets aan doen. Of misschien beginnen
die vijf jaar in Leuven toch hun sporen na
te laten…