'n Diskursiewe ondersoek van enkele verteenwoordigende ...

Die analise van die relasie tussen een uiting en ‘n ander vorm deel van hierdie
poging op diskoerse binne die “argief” te ontleed. Crous noem dat die “argief” in
Foucault se idiolek verwys na “dit wat gesê mag word, na die sisteem waarvolgens
uitsprake as unieke gebeurtenisse gereguleer word” ( 2002b : 43 ). Die uiting is ‘n
sentrale begrip in Foucault se skrywe oor diskoers en verwys na ‘n basiese eenheid
van diskoers. Foucault ondersoek die uiting “in the narrowness and singularity of
its event” ( 1994c : 307 ). Dit behels dat die kondisies en die beperkinge
waarbinne die uiting kan bestaan, ondersoek word. Korrelasies tussen uitinge en
stellings word nagespoor. Uitings vorm ‘n eenheid indien dit na dieselfde objek
verwys ( Crous, 2002b : 20 ). Daar word nagevors op welke wyses ‘n sekere uiting
ander uitinge uitsluit. Foucault ontleed dus die omstandighede waarbinne sekere
uitinge aanvaarbaar is, maar ook die onderlinge relasies tussen uitinge binne die
sogenaamde diskursiewe domein. Elke uiting vind plaas in ‘n diskursiewe domein
– ‘n reuse versameling van geskrewe en verbale uitinge ; Foucault beweer dat
“[ before ] it is dealt with as a science, a novel, a political discourse, or the work of
an author, or even a book, the material to be handled in its initial neutrality is a
population of events in the space of discourse in general” ( 1994c : 306 ).
Diskoers, in Foucault se benadering, is egter nie net ‘n versameling geskrewe en
verbale uitinge nie, maar eweneens “dit wat visueel waarneembaar is”, asook die
relasie tussen dit wat gesê word en dit wat visueel waarneembaar is, soos wat
Crous aandui ( 2002b : 11, 12 ).
Enige uiting in die diskursiewe domein geskied geensins lukraak nie – die
diskursiewe domein is gereguleerd en bepaal op ‘n deterministiese wyse watter
uitinge op ‘n bepaalde moment toegelaat word. Foucault ( 1994c : 309 ) beskryf sy
benadering tot die diskoersanalise vervolgens as ‘n soeke na die versameling
26