Non Dignum Est Ek wil wegdoen van die sorge, pyne, smart van ...

Lem in my Nek
Met ’n lem in my nek sit ek en sidder. Dink aan die gevolge, want wat as die bekwame hande van
die gedienstige werker gly? Konsentreer op een plek, my asemhaling ritmies en die slagaar
kloppend. Konsentrasie, soos wanneer ek die objek balanseer op die tafel se rand, wanneer ek die
balans handhaaf van iets wat enige tydstip in duie kan stort.
Met staal deur vlees, deur bloed, deur weefsel. Netjies sekuur, die antiklimaks van die sogenaamde
“regte” kant van die daad. Skreeund van pyn en bloed wat vryelik vloei. Dan lê ek op die harde,
koue sementvloer en teken in my gedagtegang patroontjies en vormpies teen die muur. Dink aan
die gevolge van vele dade, vele bekommernisse oor die toekoms en hede en die ewige vraagteken
wat vasbrand in my kop, soos ’n warm yster wat die weefsel van die vlees verbrand. Warm
yster…nog steeds die koue staal in my nek. Die vlymskerp rand wat sekuur voortvloei en almal
hou asem op.
“Gly, gly…moenie gly nie…gly, gly, gly”.
Hier staan ek nou voor hulle. Wonde verberg, want ons wil nie die gedienstige werker in die
skande steek nie. Hoekom wil ons nou pandemonium saai en alles in ’n bloedbad laat ontaard?
Niemand seg niks. Party sidder, ander blyk rustig te wees en een, miskien kruip net een weg en hou
sy slagaar verborge.
Dan kom dit weer…baie dae en nagte later. Weer met die lem in my nek en ek sidder.
Dooievlak
Daar heers ’n doodse stilte. Hier waar ek alleen lê onder die bodem en stilweg deur stof en grond
verswelg word. Hier waar die stilte die enigste rumoerige geselskap is en waar ek peinsend, in stilte
en dood kan nadink oor die sonde, die veragting en bespotting.
Luidkeels rumoer die ander daar bo, daar buite. Ek hoor iewers ver die dowwe klanke, gesmoor
deur die skeiding tussen hulle en my. Hulle vier fees, want die sondebok is uit die pad, die
sondebok is uitgewis, hy is ontwortel en sal hul nie langer lastig val. Die vier mure van my tuiste is
grof en verkrummel tussen my vingers en miskien voel ek hier tog tuis. Die reuk raak stadigaan
onverdraaglik, die benoude reuk van dood. Maar oor die dae en nagte heen leer ek om te verdra, te
aanvaar en in stilte te swyg soos die graf.
Laat die vlees verrot, laat die gebeente na vore kom. Net soos wat ek gestroop is van geluk, maar
tog my eie geluk gevind het op my eie beskeie manier. Laat die vleis verteer soos wat my vlees
verteer is deur die vyand se woorde. Laat ek verswelg word en hulle stilgemaak word sodat die
leemte duidelik sigbaar is.
Op dooievlak.