Non Dignum Est Ek wil wegdoen van die sorge, pyne, smart van ...

drome, begeertes en verpligtinge wat in die oggend weer
oudergewoonte staan en wag.
En as die landskap dan nou totaal en al omvou is deur die
kombers en die duisternis alles verswelg, dan sit ek en prik
myself met die naald en brabbel onverstaanbare tale. Dan gaap
hul mens aan.
“Want watter tale sal die mens tog praat?” wonder hulle dan in
die stilte en skinder onder mekaar. Want die mal mens wat
eenkant sit en swyg mag ons tog nie hoor. Plak maar gerus
weer die glimlag aan as julle met my praat. Ek, die besete
individu oor wie die konserwatiewe tannie eenkant sit en swyg.
Die vloeke van die hele gemeenskap draal soos ’n lastige
fokken brommer rond en ek vang hom vinnig. Druk hom pap.
Dink aan die rokende loop, die trane, die bloed, die verdriet en
alles wat net sleg is…te veel om te noem. Stront en derms.
Die werklikheid keer eers weer later terug en dan besef ek wat
gebeur het. In die blindheid van woede is onbesonne dade
gepleeg.
Bely die wandaad, die sonde.
“Vader, vergewe my…”
Die rokende loop, die naald, die trane, bloed en plasma.
Alles word kleiner en kleiner, alles word ingeperk.
Dan gaan sit ek maar weer langs die ou man. Die ou toppie.
Sy woorde van protes, sy pruimpie, sy kruisbande en pap bek.
Hoe verskil ons tog in elk geval. Ons albei ewe geskroef.