Non Dignum Est Ek wil wegdoen van die sorge, pyne, smart van ...

die chaos soek ek weer na haar. My oë dwaal vinnig
rond…dáár is sy! Sy kom aangehardloop. My prinsessie.
Sy kyk verward rond en haar oë vang die drol wat bewusteloos
op die vloer lê en wie se neus inmekaar geslaan is met die
bierbottel. My trotse geweldenaar handewerk. So noem ek dit.
Trots.
Ek word verlos uit die greep. Ek probeer kyk wie my in die
greep gehou het, maar ek sien niemand nie.
“Wie het my vasgehou?” vra ek vir haar.
“Jy’s mal man, niemand het jou vasgehou nie. Jy het alleen
daar gestaan. Almal is in elk geval so bang vir jou. Kom ons
loop, ek wil net hier wegkom!” sy is weer kwaad. Ek kan die
teleurstelling duidelik hoor.
Die atmosfeer in die motor is een van doodste stilte. Dit
herinnner my aan die binnekant van ’n graf.
Ons elkeen sit met ons eie gedagtes. Ek weet en ek hoop dat sy
nog ten spyte van al hierdie nonsens nog lief is vir my. Sy is
nog. Sy wys dit vir my met die passievolle soen wat sy my gee
toe ek haar aflaai.
Ek klim doodmoeg uit die motor en gaan sit by die ou gryse
wyse. Die meester met wie ek altyd praat. Ek praat meestal en
hy praat net wanneer dit uiters noodsaaklik is. Hy suig weer
soos oudergewoonte aan sy pyp en staar ingedagte voor hom
uit. Ek vertel vir hom alles.
“Pasop,” waarsku hy “hulle is wreed, hulle is gevoelloos”.
“Wie is hulle?”
Geen reaksie.