Non Dignum Est Ek wil wegdoen van die sorge, pyne, smart van ...

Dan staan en peins ek vir ’n oomblik. Ek dink weer nugter. En
ek wonder of my benadering nou enigsins help. Ek weet nie,
maar dit is net so onregverdig wat hulle doen. Hier swoeg en
sweet twee idiote om alles te vernietig wat hulle deur die jare
so bewonder het. En die wêreld lag.
Stemme wat sny soos lemme deur my kop, deur my vlees en
bloed. Ek sidder en hou my kop vas. Die histerie kry my
amper beet. Die ou man sit maar eenkant en vat kort-kort ’n
groot teug van sy whiskey. Dit lyk asof die hele affêre hom
min skeel, maar ek weet dat diep binne in sy hart is hy net so
woedend soos ek, net so hartseer en voel hy net so deurmekaar.
Die volgende proses tree in werking en ons moet toekyk. Met
haat en hartseer in onse harte. Die muur word opgerig rondom
ons, oral…so ver as wat die oog kan sien. Oneindig ver. Die
grynslag op hul gesigte is een te veel vir my en dit stoot die
haat in my op. Dus kyk ek maar eerder ander pad.
Ek soek die ou man, maar hy is nêrens te vinde nie.
Roep en roep, geen antwoord nie.
Ek raak bekommerd.
Ek draai terug en gaan aanskou weer die handewerk van die
swartgalliges. Ek rig weer my oë op die muur wat gebou word.
Hulle het opgehou bou. Staan soos soldate op parade. Ek kan
nie begryp wat aangaan nie. Ek soek nog steeds na die ou man.
Tussen die “soldate” deur, tussen die grynslae en die gevoelens
van haat en minagting, sien ek hom. Nou is hy een van hulle.