Non Dignum Est Ek wil wegdoen van die sorge, pyne, smart van ...

Non Dignum Est
Ek wil wegdoen van die sorge, pyne, smart van verlede wat by
my spook en die hede vir my bitter maak. Slaaf van ’n parasiet
wil ek nie langer wees – ’n parasiet wat deur my vlees vreet en
my pynig met sy galbitter herinneringe, wat my naar maak en
die skoonheid oral om my laat vervaag. Die verbale bitterheid
wil ek nie langer saai nie, want die saad van verdriet word
gesaai en die wêreld word swart van die galbitter siekte wat
voortspruit en die verstand binnedring van vele individue en
sodoende hul drome verpletter en in skerwe breek.
Die sorge, pyne, smart van verlede is soos ’n ketting aan my
gebind, maar die skakels wil ek breek, stukkend breek. Ek wil
die soete herinneringe herleef en die bitter herinneringe met
wortel en tak uitpluk en op die ashoop verbrand. Die haak-ensteek
bos in my gemoed met sy dorings wat deur die vlees sny
en ek wat die wonde weer oopkrap deur verbittering te saai en
gal te braak.
Ek wil die skoonheid van die oggend omhels.
Die sang van die voëls geniet.
Die natuurskoon bewonder.
Berus by wat gebeur en vrede maak daarmee.
Ek beleef die krag wat God gee, die vrede wat Hy gee en die
vergifnis. Die kettings van sorge, pyne, smart wat hy in stukke
breek. Hy maak my los van die greep van die bose se korrupte,
morbiede hande en dra my veilig in sy arms.

Die verlede is gedane sake. Ek wil vorentoe kyk en elke dag
my beste gee.
My sondes, sorge, pyn, smart en verdriet en al die galbitter
herinneringe van vroeër – uitgewis, uitgevee, nonexistent…non
dignum est.

Groef
Met die gehoorbuis styf teen my oor gedruk…ek het vele
verwagtings. My gedagtes het weer gedwaal en in my
geestesoog het ek weer ’n rooskleurige prent geskilder. Van
lag en glimlag, saam huil, saam treur en saam baklei teen die
wat ons ’n onreg aandoen.
Die prent in my gedagtes het egter vervaag, die verf het
afgedop en verroes het al die herinneringe eenkant gelê. Te
veel is verwag, te min is bereik. Eintlik is niks bereik.
Dan kom dwaal die aaklige, morbiede gevoel van onsekerheid
mos in mens rond. Waar jy peins, kopkrap en sweet.
Verwardheid het my ingehaal en soos ’n groot las in my
gemoed kom rond draai en alles kom omkrap. Rustigheid kon
ek net vind as ek gaan sit, my kop laat sak in my hande.
Miskien ’n traan of twee stort en met God praat.
Die uiting was helend. Want na die aanval van angs, die asem
wat jaag en liggaam rukkend, het alles stadigaan weer sin
gemaak en kon ek weer mettertyd die stukkies van die legkaart
bymekaar voeg om weer ’n volledige skets te kan sien van die
babilon rondom my.
Staar ek vas in die wit plafon of die gesig van die ondier, sit ek
en rammel woorde af en soek na verf om die prent van verbale
klanke volledig te skets…die emosies sweef maar ewig rond en
bereik die slagoffer. Goeie of slegte emosies, alles maar net
daar en van die slegte probeer ek ’n goeie maak, die positiewe
kant uitbring. As die positiewe kant te vinde is.

Nagtelike Wandeling
Waaksaam loop ek in die donker gang, deur donker vertrekke.
Elkeen vertel ’n verhaal, elkeen vasgekluister in herinneringe
van hartseer, blydskap, geweld, geluk. Die drogbeelde, of dalk
egte wesens, wat telkens verdwyn wanneer ek my oë op hul
rig. Vreedsaam en in die donker nag is hul die bewoners van
die onverklaarbare. Dalk iets uit die verlede, wonder ek. Ek
word bewus van die oë op my gerig, die diep kyk, die diep
staar van die ewige oë wat tot binne in my siel kyk en ’n
effense gevoel van innige angs by my ontwaak.
Die stoel in die hoek, wie sal oor baie jare daar vasgekluister
sit? Wie sal na my staar wanneer ek laatnag ligvoets in die
woning rond dwaal? Of waak hy oor die karnivoor wat met
ritmiese asemhaling in sy eie droomwêreld rondsweef in sy
slaap?
Ek smag na die beskermende hand van God in my gedagtes.
Wanneer sy vrede oor my kom en ek sy beskerming geniet,
word alles om my lig. Hoe donker ook al die nag, hoe bevrees
ek ook al mag wees vir die donker atmosfeer, die
onverklaarbare verskynsels in die laatnag. God hou my altyd
vas.
’n Vredevolle nagrus, ’n ewige Vredevors wat oor my waak, ’n
diep kinderlike vreugde wat in my ontwaak wanneer ek smag
na die geluk wat later kan kom, die blydskap wat more mag
bring. My sorge eenkant geskuif en die magte van duisternis
verban.

Dorings in my Vlees
Aan die kriewelrige gevoel in my ruggraat kon ek voel dat iets
nie pluis is nie, dat iets onvanpas is. Binne my het iets
geskreeu “moenie omkyk nie”, maar teen die bevel van die
innerlike het ek omgedraai en in die loop van die rewolwer
vasgekyk.
Ek het besef dat dit te veel was vir die oog, te veel vir die
verstand om te verwerk. Diep binne het ek gewens dat ek
eerder kon flou word van skok of dat ek net uit hierdie
nagmerrie kon wakker skrik.
Ek kon nie die koue, harde uitdrukking op sy gesig verdra nie,
nog minder die rewolwer met die loodpil wat sekerlik binne
sekondes my harsings sou binnedring. Geen woorde is
gewissel nie. Ek weet vandag dat dit nie nodig was vir enige
woordewisseling nie, want die koue, rou haat wat daar was,
kon ek duidelik aanvoel. Iets wat woorde nie kan beskryf nie.
Ek kon hom nie meer in die oë kyk nie, ek kon nie eers meer na
die wapen kyk nie. Alles het net te veel geraak. Ek het gewag
vir die insinking om weer te kom, maar dit het nie. Ek was op
soek na my pille, maar ook nie eintlik nie, want dit sou seker
beter wees om net te vrek en van hierdie wrede realiteit te
ontsnap. Om die gewone pille vir ’n loodpil te verruil, het ek
gedink.
Skiet idioot, skiet! – my innerlike smeek.
Ek het gesmag na die genadedood wat die loodpil sou bring,
solank hy my net op die regte plek skiet. One shot, one kill.
Verlos sou ek wees van hierdie depressiewe, galbitter gemors
van ’n eentonige lewe wat ek hier voer. Dag in, dag uit, oral

dieselfde gemors oor en oor en oor. Die atmosfeer wat
frustrasie skep wat oorgaan na intense spanning en hierdie
spasmas in my rug so ondraaglik seer maak dat dit later voel
asof iemand met ’n koue lem deur my rug sny.
Vandag lê ek hier en staar na die wit plafon. As ek nie lê nie,
sit ek vasgekluister in die rolstoel. Met die wete dat die hele
situasie van erg na erger gegaan het, van ondraaglik na
ondraagliker. Die loodpil waarin ek uiting gesoek het, wat toe
net ’n hele gemors veroorsaak het. Dan wens ek dat ek eerder
maar weer met die spastiese spiere gesukkel het, met die
atmosfeer wat frustrasie geskep het. Nou is dit net ’n ewige
worsteling en altyd die vraag “hoekom?”
“Hoekom het dit gebeur?” vir daardie vraag is ek al so gatvol.
Ek het vrede gemaak met alles, want dit help tog nie vir my,
die invalide, om nou terug te dink aan daardie tyd nie. Ek moet
net vrede maak en vorentoe kyk.
Ek klem die swart Boek styf vas.

Geestelike blindheid
Met sweterige hande soek ek verward na die regte sleutel wat
die deur tot bevryding vir my oop sal sluit. Agter my die
onaardse, gruwelike chaos wat dreigend nader sluip en poog
om my te verskeur. Is daar enige ander uitkoms? Die koue
staal in die bloedige warm son het ek vasgegryp en die vyand
reguit in die oë gestaar. Oral heen was die lyke van die
slagoffers verstrooi en die atmosfeer van dood was een te veel.
Onskuldige vlees, maar in die gees was die boosheid
teenwoordig. Diabolies.
Dalk moet ek val in die donker put van verdoemenis wat soos
’n slagyster lê en wag. Tog veel beter as die ewige marteling.
Alle groenigheid verwelk, die laaste lewe word geneem en
alles verval tot goddeloosheid in hierdie verlate paradys. Die
sweet tap my af, die ewige vrees neem oor en ek staan
besluitloos. Hulle kom nader en nader. Spring of nie? Die
regte sleutel word nie gevind, alle hoop vervaag.
“Dan het ek nou al weer ’n fokop gemaak?!” berispe ek myself.
Geen bydrae van my kan help om die pad na bevryding te
bereik nie. Geen poging aangewend wat enigsins ’n verskil
maak nie. Hul sluip nader en nader. Die goddelose lawaai
oorverdowend, ek staan half verlam van vrees. Besluitloos,
besluitloos, besluitloos…ewige besluitloosheid, my hele lewe
lank en wanneer die nood druk, haal dit my in. Dan dra dit ook
by tot die ewige gevaar wat dreigend nader sluip. Ek het tog
ook voorheen geleentheid gehad om ’n alternatief te kies, om
die ewige bevryding te behou, maar nee…ek het gedink ek is
slim. Daar het ek dit nou.

Kies die vinnigste en mees pynlose weg uit die gemors.
Ek spring…
…en later besef ek dat die regte sleutel daar was, maar ek was
te blind om dit raak te sien. ’n Sleutel waarop die woorde
GEBED duidelik gegraveer was.

Bloed(lyn)
Vanuit die niet is die bloedlyn bevlek met kwaad. Bevlek met
iets waaroor ons swyg. Die individu wat oordeel vel, wat
skaamteloos die ander onskuldiges met sy destruktiewe woorde
afbreek tot niks en trots daaroor is. Kyk net hoe dit als die
gemoed bederf, ’n vrolikheid bederf, die sonskyn laat
wegkwyn in die verte en die roofdiere laat uitkom om te aas en
te verorber.
Daar iewers in die nietigheid, kwade, morbiede. Iewers in die
duister sluip die gevaarte rond. Die kindjie beangs en die
vegter wakend. Want iewers kan die ongewenste, vervloekte
verskyn en onmin saai. Bevlek, versondig en deurtrek van
vrees skuil die swygsame volk weg, skuil hul in die donkerte
van die nag. Soveel verskeie dimensies dáár in die onbekende,
dor gebied.
Luidkeels loop die oordeel vellende idioot nog steeds. Hy
luister nie na die vermanings van die bevlektes. Hy hou hom
doof en trots, opgeskeep met homself, vasgevang in eiewaan.
“Klik-klik” simpatiseer ’n ou gryse.
Selfs die hond uiter ’n klankie van bejammering.
Die dier ontdek die prooi en naels en slagtande sink diep in
vlees. Bloedstollende gille.
Stilte…

Die swygsame atmosfeer dag na dag, ontaard in iets voorheen
onbekend. Dit het gebeur, gedane sake. Die koeël deur die
kerk.
Sonder vrees vir die verdrukker kan hul nou in vreedsaamheid
verkeer.
Die roofdier voer eenkant ’n sukkel bestaan met die stryd om
taai vleis te verorber.

Uitwerpsel in die Vreemde
Dit daal op die ashoop neer en verorber ’n vrot vis. En dit vrek
en dwaal swygsaam rond met ’n swaar ketting om die nek.
Vervloek, verwese, weggegooi en verban tot iets wat selfs die
swyne verag en die katte toe krap.
Dit dwaal lomp en onversorg voort en word bestook met
afgryse vanuit die donker kamers van die hart. Harde woorde,
harde oordeel en harde skoppe.
Maar nou oortree die verdrukkers.
Skop minagtend die kospot om en gooi die drinkwater uit.
Stop sy bek vol vullis, laat hy braak en ons vir hom skaterlag,
kekkellag, lekker lag. Breek die reeds gebreekte dier nog
verder af tot niks.
Hul verbrand die karkas en staar met oë stokstyf in hul kop na
die rookkolom en kry ’n reuk, eiesoortig en afgryslik wat hul
bedwelm en laat verstik van histerie. Snotneus kind verkondig
en versondig.
Die smalende gesigte van die ander seg dit als, vertel die hele
verhaal. Trots om die dekonstruksie nog verder af te breek,
totdat net hul troontjie oorbly. Troon en toorn van trotse
geweldenaars.
Stadig vrot dit van onder. Stadig word dit verorber.

Lem in my Nek
Met ’n lem in my nek sit ek en sidder. Dink aan die gevolge, want wat as die bekwame hande van
die gedienstige werker gly? Konsentreer op een plek, my asemhaling ritmies en die slagaar
kloppend. Konsentrasie, soos wanneer ek die objek balanseer op die tafel se rand, wanneer ek die
balans handhaaf van iets wat enige tydstip in duie kan stort.
Met staal deur vlees, deur bloed, deur weefsel. Netjies sekuur, die antiklimaks van die sogenaamde
“regte” kant van die daad. Skreeund van pyn en bloed wat vryelik vloei. Dan lê ek op die harde,
koue sementvloer en teken in my gedagtegang patroontjies en vormpies teen die muur. Dink aan
die gevolge van vele dade, vele bekommernisse oor die toekoms en hede en die ewige vraagteken
wat vasbrand in my kop, soos ’n warm yster wat die weefsel van die vlees verbrand. Warm
yster…nog steeds die koue staal in my nek. Die vlymskerp rand wat sekuur voortvloei en almal
hou asem op.
“Gly, gly…moenie gly nie…gly, gly, gly”.
Hier staan ek nou voor hulle. Wonde verberg, want ons wil nie die gedienstige werker in die
skande steek nie. Hoekom wil ons nou pandemonium saai en alles in ’n bloedbad laat ontaard?
Niemand seg niks. Party sidder, ander blyk rustig te wees en een, miskien kruip net een weg en hou
sy slagaar verborge.
Dan kom dit weer…baie dae en nagte later. Weer met die lem in my nek en ek sidder.
Dooievlak
Daar heers ’n doodse stilte. Hier waar ek alleen lê onder die bodem en stilweg deur stof en grond
verswelg word. Hier waar die stilte die enigste rumoerige geselskap is en waar ek peinsend, in stilte
en dood kan nadink oor die sonde, die veragting en bespotting.
Luidkeels rumoer die ander daar bo, daar buite. Ek hoor iewers ver die dowwe klanke, gesmoor
deur die skeiding tussen hulle en my. Hulle vier fees, want die sondebok is uit die pad, die
sondebok is uitgewis, hy is ontwortel en sal hul nie langer lastig val. Die vier mure van my tuiste is
grof en verkrummel tussen my vingers en miskien voel ek hier tog tuis. Die reuk raak stadigaan
onverdraaglik, die benoude reuk van dood. Maar oor die dae en nagte heen leer ek om te verdra, te
aanvaar en in stilte te swyg soos die graf.
Laat die vlees verrot, laat die gebeente na vore kom. Net soos wat ek gestroop is van geluk, maar
tog my eie geluk gevind het op my eie beskeie manier. Laat die vleis verteer soos wat my vlees
verteer is deur die vyand se woorde. Laat ek verswelg word en hulle stilgemaak word sodat die
leemte duidelik sigbaar is.
Op dooievlak.

Obsessie van die Swygsame
“Alles is en was maar net altyd ’n mors van tyd. Julle almal
donner net in een rigting in en luister altyd na die wat van julle
niks weet nie!” protesteer die ou man woedend en spuug ’n
twakstraaltjie.
Ek luister in die stilte van die namiddag na die wind wat deur
die takke fluister en na die geluid van boomblare wat ritsel.
Alles klink soos ’n storie wat elke kreatuur op sy eie unieke
wyse vertolk. Ek peins oor die woorde wat sonder enige insig
voortvloei en wonder of dit uit blote frustrasie voortspruit en of
dit dalk ’n obsessie is. Ek weet nie en seg maar liewer niks.
Ek hou my maar dom. Dis veilig.
Later die nag sal ons weer om die tafel vergader, in die
duisternis woorde wissel en redenasies aanknoop. Die een
probeer die ander een oortuig van sy of haar vakwetenskap en
by watter opsies jy die beste sal baat. Stadig en sekuur streel
my hande oor die growwe, ruwe tandjies van die saag.
Plantasies afsaag, die ou legendariese wilger op die werf
afsaag…hulle tonge afsaag? Ek verlustig my vir ’n oomblik in
daardie morbiede gedagte en probeer vir myself die prentjie
van die stommes skep. Stilte, stilte, stilte.
“Silence is golden…” het iemand eenkeer gesing.
Vasgeklem tussen vingers is die blikkie met alkoholiese inhoud
waarin hulle hul verlustig. Agter die skerms stamel elkeen
maar oor sy eie woorde, soek elkeen maar na iets wat nêrens te
vinde is nie en probeer elkeen maar iets bewys. Die
vergadering vernou later en word ingeperk tot elkeen se eie

drome, begeertes en verpligtinge wat in die oggend weer
oudergewoonte staan en wag.
En as die landskap dan nou totaal en al omvou is deur die
kombers en die duisternis alles verswelg, dan sit ek en prik
myself met die naald en brabbel onverstaanbare tale. Dan gaap
hul mens aan.
“Want watter tale sal die mens tog praat?” wonder hulle dan in
die stilte en skinder onder mekaar. Want die mal mens wat
eenkant sit en swyg mag ons tog nie hoor. Plak maar gerus
weer die glimlag aan as julle met my praat. Ek, die besete
individu oor wie die konserwatiewe tannie eenkant sit en swyg.
Die vloeke van die hele gemeenskap draal soos ’n lastige
fokken brommer rond en ek vang hom vinnig. Druk hom pap.
Dink aan die rokende loop, die trane, die bloed, die verdriet en
alles wat net sleg is…te veel om te noem. Stront en derms.
Die werklikheid keer eers weer later terug en dan besef ek wat
gebeur het. In die blindheid van woede is onbesonne dade
gepleeg.
Bely die wandaad, die sonde.
“Vader, vergewe my…”
Die rokende loop, die naald, die trane, bloed en plasma.
Alles word kleiner en kleiner, alles word ingeperk.
Dan gaan sit ek maar weer langs die ou man. Die ou toppie.
Sy woorde van protes, sy pruimpie, sy kruisbande en pap bek.
Hoe verskil ons tog in elk geval. Ons albei ewe geskroef.

Openbaring van sy Galgehumor
Ek strompel half selfbewus agter die ou man aan. Met
bewerige hande tel ek die gereedskap op. Verstrooi oor die
hele grasperk, dit lyk kompleet asof ons ’n uitstalling van ’n
werkswinkel hou. Elke keer wanneer iemand kyk, sidder ek en
stoot die selfbewustheid in my op.
“Laat hulle dink wat hulle wil!” snou die ou toppie met ’n skor
stem. Ek sweer hy lees my gedagtes.
Die rumoer van die wêreld daal oral om ons neer. Oral
weerklink dit oorverdowend en ons moet maar luister. Ons
moet dit maar verdra. Daar is geen salf aan te smeer nie. Ons
gil omtrent op mekaar net sodat ons mekaar kan hoor en die
mensdom lag in sy mou.
Die hele verdomde plantasie is omtrent vernietig. Ons moes
jare se prag en praal nou net so voor die voet vernietig. Afsaag
totdat net ’n ou klomp stammetjies op die grond rondstaan.
Amper tot op die grond afgesaag. Ek staar (byna met trane in
my oë) na die stamme. En ek dink aan die pragtige plantasie
wat eers daar gestaan het. Nou is daar niks. Weer die
oorverdowende lawaai wat nou weer die paar sekondes van
stilte verbreek. Trillend tot in my kop en die kinderlike gegil
van mense. Ek wil openlik protesteer, maar wat gaan ek nou
eintlik bereik. Diep binne in my innerlike vloek ek hulle met
alles wat ek het. Tot in die afgrond in. Oor die randjie, dat
hulle hul nekke breek. Dan moet hulle maar gil om hulp,
noodkrete uiter totdat hulle blou word in die gesig, ek sal nie
help nie. Wat jy kry, dit gee jy.

Dan staan en peins ek vir ’n oomblik. Ek dink weer nugter. En
ek wonder of my benadering nou enigsins help. Ek weet nie,
maar dit is net so onregverdig wat hulle doen. Hier swoeg en
sweet twee idiote om alles te vernietig wat hulle deur die jare
so bewonder het. En die wêreld lag.
Stemme wat sny soos lemme deur my kop, deur my vlees en
bloed. Ek sidder en hou my kop vas. Die histerie kry my
amper beet. Die ou man sit maar eenkant en vat kort-kort ’n
groot teug van sy whiskey. Dit lyk asof die hele affêre hom
min skeel, maar ek weet dat diep binne in sy hart is hy net so
woedend soos ek, net so hartseer en voel hy net so deurmekaar.
Die volgende proses tree in werking en ons moet toekyk. Met
haat en hartseer in onse harte. Die muur word opgerig rondom
ons, oral…so ver as wat die oog kan sien. Oneindig ver. Die
grynslag op hul gesigte is een te veel vir my en dit stoot die
haat in my op. Dus kyk ek maar eerder ander pad.
Ek soek die ou man, maar hy is nêrens te vinde nie.
Roep en roep, geen antwoord nie.
Ek raak bekommerd.
Ek draai terug en gaan aanskou weer die handewerk van die
swartgalliges. Ek rig weer my oë op die muur wat gebou word.
Hulle het opgehou bou. Staan soos soldate op parade. Ek kan
nie begryp wat aangaan nie. Ek soek nog steeds na die ou man.
Tussen die “soldate” deur, tussen die grynslae en die gevoelens
van haat en minagting, sien ek hom. Nou is hy een van hulle.

Dit tref my soos ’n spies deur die hart. Ek seg maar eerder niks
en stort ’n enkele traan.
Ek besef dat die verraad maar altyd daar sal wees, die feilbare
mens en die verraad.
Wat nog, wonder ek en hardloop ver weg.

Sodom en Gomorra
Ek het geweet dat ek ’n fout begaan om saam met haar na
daardie partytjie te gaan. Almal kleur mos altyd alles so
onskuldig en rein in en na die tyd is jy die arme skepsel wat
soos ’n donkie staan en die houe vat wat op jou reën. Net
omdat die mensdom nou weer opgeskeep is met homself en
elke bleddie idioot nou weer wil bewys dat hy sterker as die
een langs hom is.
Die voorstellings, groetery en soenery loop maar soos altyd
ongemaklik af. Die wat my die meeste haat is oordadig met
hul soene. Net soos die Woord sê, dink ek. Die grootste slet
en my grootste vyand kom aangehardloop. Die make-up is
letterlik laag-op-laag-op-laag aangeplak. Sy het seker ’n
trekker met ’n ploeg nodig om al daardie gemors af te kry,
wonder ek. Ek lag stilletjies in my mou en skep dadelik ’n
ongemaklike atmosfeer. Die snobiste vlug weg, neusies in die
lug. Ek voel lus en pluk ’n middelvinger uit en swaai hom
triomfantlik rond en lag vir hulle in hul gesigte, maar ek
bedwing myself. Sy is kwaad vir my. My liefste metgesel,
dierbare meisie, onskuldige wese. Sies tog, arme ding. Hoe
hou sy dit tog met ’n lawwe, mal psigopaat soos ek uit. Dit is
’n vraag wat my ma ook altyd vir haar vra. Sy glimlag dan
maar net en gee my ’n klapsoen.
“Moet asseblief nou nie weer so iets doen nie, ek vra jou
mooi!”
“Jammer, my skat”.

Ek is regtig jammer, maar diep binne voel ek nog steeds
tevrede en put ek nog steeds genot uit my “arrogante” toneeltjie
van vroeër die aand.
Stadig, geleidelik smelt almal weg en alles word ’n
geroesemoes. Nou raak dit lekker deurmekaar. Nou ontaard
dit in chaos, of dalk nog nie. Dalk netnou. Die een val,
daardie een huil, daardie een lag. Lag, huil, trane, kots en dalk
netnou gaan ons bloed ook sien. Wie weet?
Ek sit eenkant en bekyk die chaos. Ek verlang terug na my
glaskas en ek verlang terug na die stil aande wat ons gehad het
in die donker hoekie van die aardbol, weg van alles en almal.
Ek soek na haar, maar sy is nêrens te vinde nie. Ek wens die
aand om.
Die snobiste met hul neusies in die lug kom neem stelling in en
bombardeer my onderlangs, maar duidelik hoorbaar met
aanmerkings.
Ek luister, ek verdra dit.
Ek luister, ek verdra dit.
Ek luister, ek verdra dit.
Skielik gryp ek na die leë bierbottel op die grond en slaan ’n
geweldige hou na die snobis naaste aan my. Netjies, op die
neus. Die neusie in die lug is nou ’n neusie wat hang en
waaruit die bloed stroom. Ek beskou my handewerk terwyl
almal gil en huil en skreeu.
Iemand gryp my van agter en sit my arms in ’n greep. Ek kan
nie sien wie dit is nie, maar die vent is verdomp sterk. Tussen

die chaos soek ek weer na haar. My oë dwaal vinnig
rond…dáár is sy! Sy kom aangehardloop. My prinsessie.
Sy kyk verward rond en haar oë vang die drol wat bewusteloos
op die vloer lê en wie se neus inmekaar geslaan is met die
bierbottel. My trotse geweldenaar handewerk. So noem ek dit.
Trots.
Ek word verlos uit die greep. Ek probeer kyk wie my in die
greep gehou het, maar ek sien niemand nie.
“Wie het my vasgehou?” vra ek vir haar.
“Jy’s mal man, niemand het jou vasgehou nie. Jy het alleen
daar gestaan. Almal is in elk geval so bang vir jou. Kom ons
loop, ek wil net hier wegkom!” sy is weer kwaad. Ek kan die
teleurstelling duidelik hoor.
Die atmosfeer in die motor is een van doodste stilte. Dit
herinnner my aan die binnekant van ’n graf.
Ons elkeen sit met ons eie gedagtes. Ek weet en ek hoop dat sy
nog ten spyte van al hierdie nonsens nog lief is vir my. Sy is
nog. Sy wys dit vir my met die passievolle soen wat sy my gee
toe ek haar aflaai.
Ek klim doodmoeg uit die motor en gaan sit by die ou gryse
wyse. Die meester met wie ek altyd praat. Ek praat meestal en
hy praat net wanneer dit uiters noodsaaklik is. Hy suig weer
soos oudergewoonte aan sy pyp en staar ingedagte voor hom
uit. Ek vertel vir hom alles.
“Pasop,” waarsku hy “hulle is wreed, hulle is gevoelloos”.
“Wie is hulle?”
Geen reaksie.

***
Vanaand wend ons weer ’n poging aan om na nog ’n
mengelmoes te gaan. Weereens is die hele plek besaai met die
snobiste. (Neusie, neusie in die lug…sê vir my wie is die
grootste klug!)
Ek sing terwyl ons aanstryk na die kasteel met die tien meter
hoë heining en al die mure en vertrekke wat van buite
aantreklik lyk, maar wat van binne skreeu van al die ellende.
Mag hulle verlos word. Hulle het te veel gesien. Ek dink weer
aan die ou man se ware woorde. Raar maar waar.
Sy verdwyn weer. Vaderland, vroumens!
Ek dwaal rond en probeer om nie die naaste snob aan my met
die vuis by te dam nie. Ek word op-en-af bekyk. Dit raak
regtig irriterend. Ek verdra dit maar. Ek kan nie vanaand weer
vir prinsessie teleurstel nie.
Een gang lei tot ’n volgende en in elke kamer is nog vyf
kamers en in elkeen van hulle nog vyf. Kamer op kamer en
gang in gang. Waar eindig alles. Die doolhof van hierdie huis,
asook die doolhof in my kop. Iewers plak ek myself neer en
die eensaamheid kry die oorhand. Ek sak teen die muur neer
en krul in ’n bondeltjie op. Die stilte raas te veel en ek vlug.
Die doolhof duur voort.
Iewers hoor ek stemme, iewers speel musiek en iewers hoor ek
paringskrete. Ek strompel half bedwelm voort. Ek voel nou
skielik weer anders. So asof ek nou net ’n klomp dagga gerook

het en ’n hippie liedjie komponeer. Ek soek die prinsessie, ek
kry haar nêrens nie.
Ek roep na haar, maar my stem verdeel in ’n duisend eggo’s.
Haar pa gaan my vrek maak, haar ma gaan my afslag. “My
nooi is in ’n nartjie…” hoekom draai dit nou in my kop rond?
Dan ruk iets my terug tot die werklikheid.
Voor my is ’n geslote deur en agter daardie deur hoor ek iets
waarvan ek nie hou nie. Ek voel die woede in my opstoot. Ek
pluk die deur met mening oop. Ek staan sprakeloos…
Die toneel waarop ek afkom is een te veel. My
prinsessie…kaal, met ’n vreemde man op haar. Ek sien die
verraad, ek sien die gesigte besmeer met uitdrukkings van
seksuele bevrediging.
Nee, sê asseblief vir my dis ’n nagmerrie!
Hulle is sprakeloos. Ek is sprakeloos. My oog vang die
rewolwer wat op die tafel naaste aan my lê. ’n Pragtige wapen.
Blink, aanloklik…amper soos my prinsessie, voor sy besmet is
deur ’n ander man. Ek strompel na die tafel en tel die
rewolwer op.
Ek rig dit op hulle. Sy raak histeries en hy raak net bleek. Sy
spring met haar nakende lyf van die bed af en kruip op die
vloer.
’n Skoot klap. Sy hele lyf ruk wanneer die koeël hom tref.
Bloed stroom uit sy regter skouer. Hy gryp sy skouer vas en
staan kop onderstebo. Dit lyk asof hy wag vir die volgende
skoot. Hy hoef nie lank te wag nie, want die volgende skoot
val. Bloed stroom uit sy maag. Nog ’n skoot in sy maag. Nog

loed. Hy lê nou op sy rug op die vloeër. Ek staan bo-oor
hom. Nog ’n skoot, nog ene, nog ene.
Ek laat val die rewolwer en kyk na die bebloede liggaam op die
grond. Ek het oorwin, maar is nog steeds moerig. Ek het rede.
Prinsessie lê op die vloer en tjank. Fok haar!
Ek sleep die bebloede lyk in die gang af.
Ek sleep die bebloede lyk deur die huis.
Bloedstrepe op die matte, op die teëls.
Ek hardloop weg.
Weer sit ek by die ou gryse wyse. Die meester.
“En toe?” vra hy. Kalm soos altyd.
“Hulle is wreed, hulle is gevoelloos,” prewel ek saggies. My
hande bewe.
“Wie is wreed, wie is gevoelloos?” vra die ou man. My
magtig, hy weet tog wat die antwoord is!
“Die mensdom,” antwoord ek.
Hy seg niks. Glimlag net en knik stadig sy kop.
“Daar is bloed op my hande,” prewel ek.

“Almal het bloed op hulle hande, almal!” roep die ou man uit
en ek skrik.
In my drome roei ek in ’n bootjie op die rivier van bloed. Ek
gaan sit in my donker hoekie en kyk hoe Sodom en Gomorra
verspoel.

Stryd
Soos dit presies was. So herleef ek dit, so onthou ek dit, so is
dit vasgekluister in my gedagtegang. Dag na dag, maand na
maand, jaar na jaar. Die emosies wat wissel en ek wat later nie
meer weet hoe ek voel nie. So steek ek maar die dag se
gebeure weg agter “dit gaan goed, dankie”, want ek weet nie
wat anders om te seg nie. Moet ek stoom afblaas, alles tot
uiting laat kom, my oopmaak teenoor die vreemde wat nie
regtig vertroud is met die ware innerlike nie? Ek weet nie.
Tog vind ek uiting in die woorde wat voortvloei op papier.
Vind ek uiting deur gebed, gesprekke met God, want net Hy
ken my werklik.
Die wrede wêreld met al die chaos, vele onverklaarbare
optredes deur onmenslikheid geproduseer en wat voortspruit in
die normale daaglikse gang. Die ondier wat deur al hierdie
haat en nyd voortgebring word en losgelaat word om chaos te
saai. Die ondier wat sy slagtande diep in my vlees laat sink,
sodat ek, heeltemal bebloed en verward my siel versondig met
die wraak gedagtes en emosies.
Die verlange en skuld kom ook hul plek volstaan om op my,
die beskuldigde, te kom skreeu en my te treiter. (Hoekom het
ek nie meer gedoen nie? Hoekom het ek nie daardie aand meer
met hom gesels nie? Hoekom het ek dit en dat aangevang?)
Selfverwyt knoop my strot toe en die beskuldigde wurg aan die
galg. Die ondier se tande sink dieper en die vuil pes word
versprei deur liggaam en gees. Die regter met sy
oorverdowende lawaai en die Satan wat in die agtergrond genot
put.

Regsdwaling begaan…
God skryf my skuld af, vee die verlede uit en ek, sondige wese,
ontvang altyd weer genade. Hy maak my vry van die
aantuigings van die sataniese regter en sy gespuis.
Dankie Here.

Vergadering in Eensame Tuiste
Die houtdeur gaan krakend oop en ek staan daar man alleen in
die donker. Darem maar eienaardig hoe ek myself dinge kan
verbeel as ek so alleen in die donker staan en rond tas. Die
skakelaar van die lig is eerste prioriteit en ek is dankbaar
wanneer die ligte aangaan. Lig in duister. Net soos God se
Woord lig bring in die donker hoeke van die morbiede wêreld.
Nou staan ek eers en luister aandagtig. Daar is altyd
onaangename geluide wat in my verbeelding spook en wat die
stilte in my gedagtes verbreek. Geluide, stemme en onaardse
rumoer wat skreeu van pyn. Ek verwag om iets te hoor, maar
ek wil dit nie hoor nie. Ek wil die onaangenaamheid ervaar,
maar ook nie. Ek dink net aan die letsels wat dit sal laat. Aan
die emosionele pyn wat dit altyd veroorsaak. Maar nee, die
idioot wat ek is; ek wil altyd terugkom vir meer.
Ek sien in my verbeelding hoe een van daardie berugte
moordenaars wie se bakkies in die koerante verskyn nog een
aand hier opdaag en my bekruip. Maar ek het vertroue in die
knuppel wat ek as wapen saambring na die eensame tuiste. En
ek het vertroue in my God. Daarom bid ek voor ek inkruip en
slaap ek rustig.
Ek bestudeer alles haarfyn in die woning. Eensame tuiste. Ek
sien in my verbeelding hoe die atmosfeer in die huis
opgeflikker word deur die glimlagte van mense, familie.
Familie wat op Kersdag kom kuier, of oor nuwe jaar. Die
kinders se gesiggies wat straal van kinderlike blydskap, die
grootmense wat gesels oor die jaar wat verby gevlieg het, oor
die res van die somervakansie wat voorlê. Hulle gesels oor
alles, behalwe politiek. Net nie politiek nie, asseblief. Die

Zuma en Mbeki ding raak nou een te veel en ’n mens wil braak
daarvan.
Ek dek tafel vir die gaste wat opdaag, vir die kindertjies is daar
geskenkies. Kersvader het gesorg vir karretjies, poppe en wat
nog alles weet ek nie…
Die gaste gesels. Almal voldoen aan my vereistes. My diepste
begeertes word bevredig deur die geselskap, vriendskap en
blydskap van elke dierbare individu wat om die tafel vergader.
Glimlagte, grappies, sjampanje, nog glimlagte…
Alles is nou volmaak. Ek is dankbaar vir hierdie afleiding, vir
hierdie wonderlike geleentheid waar ons net van al die sorge
vergeet. Ek dink aan Koos du Plessis se lied “Hier’s ons almal
tesaam”…
Vir kritiek is daar nie plek nie, o nee – almal het respek vir jou
keuses, vir jou beroep, vir jou studierigting en almal gee jou
goeie raad. Almal bied vir jou ’n wonderlike geleentheid,
almal is net goed en niemand is afbrekend nie.
Ek word teruggebring na die werklikheid en daar sit ek stoksiel
alleen by die tafel.
My gaste het gekom, my gaste het gegaan en ek is weer alleen
in die eensame tuiste. Nie eers ’n voëltjie sing in die tuin nie.
Ek het darem die tydjie geniet saam met my gaste, al was dit ’n
verbeeldingsvlug. Ek het vir een oomblik ervaar wat ek altyd
wil ervaar, wat ek begeer, wat ek wil hê. Die warm,
vriendelike atmosfeer hierso en die koue, afbrekende, kritiese,
politiese gemors alles eenkant geskuif.
Eendag sal iemand aan my vereistes voldoen, troos ek myself.

Ek staan op en verlaat die eensame tuiste.
“Kraak” maak die houtdeur.
Ek staan weer in die werklike wêreld en betrag alles vir ’n
oomblik.
Eendag sal alles duidelik word, troos ek myself.

Verlange na die Lang Nag
Soos ’n kranksinnige bleek siel strompel ek in die lang gang af.
Ek struikel neer en probeer by my positiewe bly. Ek rig my oë
op die crucifix teen die muur. My diepste begeerte lê ek neer.
Ek droom van haar. Die een wat so ver van my af is. Eenkant
by die bruisende waters van die see. My oë skiet vol trane en
ek smeek. Ek prewel stilletjies die woorde wat ek hoop sal
haar na my toe bring. Ek wonder of sy dalk in die gees by my
is. Voel sy soos ek, maar sy is dalk net te bang om haar
gevoelens te openbaar?
Die houvas van een op ’n ander kan ek nie begryp nie. Maar
aan die ander kant begryp ek tog iets daarvan, want oor-en-oor
word ek deur die stem in my kop daaraan herinner dat ek ook
dalk op ’n tydstip in so ’n metode vasgeval het. Wie is ek om
dan te oordeel?
Ek streel my beminde se hare, ek vat aan haar sagte gesiggie en
soen haar op haar mond. Ek fluister “alles sal olraait wees, ek
is hier!”. Dan slaap sy sag en rustig en kan ek ontspan, want ek
weet sy is rustig.
Ek waak teen die donker figure wat die stilte van die nag
verbreek. Dit is hulle wat my aangluur en my beminde se slaap
versteur.
Die gang se mat is warm. Ek streel saggies oor die materiaal.
Sy is nie hier nie, maar ek gee haar ’n drukkie. Ek kan haar nie
sien nie en sy kan my nie hoor nie, maar ek fluister nogtans in
haar oor en vertel haar van my innige liefde vir haar.

Ek stamel oor woorde.
My verlange is heelwat vol haakplekke. My oggendlied
heelwat versteur.
Ek verskuif my gedagtes en foeter net voort. Goeiemore my
sonskyn!

Requiem en Sosiale Verbod
“Dit is alles leuens”, het ek myself herinner. Ek het die objek
hard neer gesit. Harder as gewoonlik. In my klein glaskas
kompartement het ek rondgekruip en die wêreld daar buite
betrag. Alles ’n mengelmoes, alles is deurmekaar. Miskien
gaan ek nog eendag versuip in hierdie verraad en traak-my-nie
agtige houding wat almal openbaar. Of miskien, dalk net
miskien, word ek ook een van hulle. Hierdie gedagte maak my
naar en ek hoop van harte dat ek nooit so sal wees nie, nooit
nie. Asseblief Here, help my om nederig te bly en te wees nes
ek is. Help my om net myself te wees. Ek wil nie beïnvloed
word deur dit daar buite nie. Ek is gatvol vir die gemors daar
buite.
’n Klop aan die deur.
“Het jy nou so geskreeu?” vra die ou grysaard. Hy lyk
heeltemal verwilderd.
“Nee, ek het nie geskreeu nie”, antwoord ek. Ek het regtig nie.
Nie waarvan ek weet nie. Of ken ek dalk nie meer myself nie?
Is ek dalk nie meer bewus van dit wat ek sê en doen nie? Het
die wêreld miskien nou maar net eenmaal te veel met my kop
gesmokkel en nou is ek dalk heeltemal kranksinnig?
Hy skud sy kop en versigtig staan hy nader. Hy bind my om
“veiligheidsredes” weer met die kettings vas. Ek is sprakeloos.
Die deur gaan weer toe.
Ek sit alleen. Die kettings waarin ek gebind is, wil nie los nie.
Ek spook en spartel, maar niks gebeur. Hoe wil ek in elk geval
uit hierdie kettings kom? Partymaal hou ek net nie op dink nie

en is my kop ook net vol stront. Ek kry dit tog reg om myself
nog te verbaas. Elke liewe dag.
Miskien kom skiet iemand nog my glaskas stukkend of kom
gooi hulle dalk nog ’n handgranaat of iets deur ’n opening. Ek
wonder. Miskien, miskien. Dalk net miskien word hulle
eendag gatvol vir hierdie misgewas wat hier sit en peins oor die
menslike bestaan en kom verwyder hulle my.
Ek roep die naam van die een wat eenkeer my hulp kom vra
het. Ek roep die naam van al die ander. Ek skreeu en huil en
gaan tekere, maar niemand antwoord nie. Ek sien hulle van
hier af en ek sien hoe lig die een haar kop van die kussing af
op. Staar met bloedbelope oë na die versoek, sug en sak dan
maar net weer terug op die kussing.
“Nee, nee nou hardloop jou verbeelding heeltemal met jou weg
ou mater. Nou raak jy net te mal, te kranksinnig en te
paniekerig!” troos ek myself. Ek kalmeer effens, maar tog
dwaal daar nog die onmoontlikste moontlikhede en
bespiegelings in my kop rond. Weer oortref ek al die ander en
verbaas ek myself. Jou ou doring, dink ek. Ander mense sal
seker iets anders dink, maar van wanneer af gee ek enigsins
om. Nie asof hulle omgee nie. En ek wil nie meer omgee nie.
“Miskien is jy verkeerd,” praat ek weer hardop met myself
“miskien oordryf jy nou wéér”. Miskien, dalk net miskien.
Iewers sit hulle dalk en kajuitraad hou en praat oor die
superster. “Ha, ha!” lag ek vir hierdie gedagte en dink aan die
absolute belaglikheid daarvan. Hoekom sal hulle nou skielik
prys en soene uitdeel. O nee, maar die soene kom al lankal.
Soos daardie een dag toe die een my kom soen het en stilletjies
die mes se vlymskerp lem in my sy gedruk het. Ek was verlam

van die pyn en die uitdrukking op my gesig het seker die hele
verhaal vertel van my pynige ondervinding, maar ek kon niks
sê nie…niks doen nie. As ek iets sou sê, iets sou doen, dan sou
hulle seker weer al die blaam op my geplaas het en hulle
handjies in onskuld gewas het. Soos ou Pontius Pilatus toe hy
nie geweet het wat om met die Verlosser te maak nie en toe hy
bang was vir die rebellie van die Jode. Ek dink daaraan en ek
wens so dat ek net so langs Jesus kon staan. Net daar by Hom
wees en net aan sy kleed raak. Net om Hom te sien en al my
sondes te bely. Ek weet ek sal huil, o die trane sal vloei. Dit
weet ek gewis. Ek wil oor Jesus praat met die onderdrukkers,
regtig ek wil oor Hom praat. Maar hulle skop my altyd sodra
ek my bek oopmaak en dan gooi hulle daardie vuil brakwater
in my keelgat af.
“Hy’s die duiwel, mammie!” gil die klein snotneus dan met die
suigstokkie in sy bek en dan kyk hy my altyd so verskrik aan.
Hy gaan nog eendag verstik aan daai suigstokkie van hom. Dit
gaan dan seker ook my skuld wees.
Here, help my. Ek wil weer opstaan. Al verraai almal my, ek
sal altyd op U vertrou. Ek het probeer vlieg, maar my vlerke
het gesmelt, my vlerke is gebreek en my moed lê diep in ’n
sloot. Almal spoeg daarop en ek probeer dit red. Help my
Here, tel my op.
Hy verhoor my gebed. Dankie Vader. Laat U naam geheilig
word.

Ek sien hom val…
Die blinde volgeling van Mammon het sy god met die pote van
klei sien struikel. Daar is net een ware God. Hy wat nie voete
van klei het nie, maar sterk staan soos ’n rots. Almagtig is Hy!
Ek het die dilemma en verleentheid waargeneem van die blinde
volgeling van valsheid. Wat sy verklarings uitreik en
irrelevante elemente blameer. Wat staatmaak op die tydelike,
die aardse. Die aardse rykdom wat later deur mot en roes
verswelg word.
Sy god het hom gelei tot op ’n sekere grens, tot ’n sekere
raamwerk, sover as wat die god met pote van klei se beperkte
mag hom toegelaat het om die blinde volgeling te lei. Ek sien
hom struikel, die god met die pote van klei, ek sien hom val en
ploeg in modder.
’n Gebed vir die blinde volgeling van Mammon, sodat sy oë
mag oopgaan. Mag sy vrye wil hom na Christus lei waar hy
vergifnis en vrede ontvang.

Onderdrukking en Vertrapping
Soos ’n vuishou in my gesig het dit gevoel. Die gewone,
bekende, afgesaagde gevoel van wanneer die skok jou tref van
die verraad van die individu. Wanneer dit voel asof ek net in
’n donker hoekie wil gaan wegkruip, weg van die wêreld,
afgesonder en alle morele verpligtinge versuim.
Wanneer die teerpad in jou geestesoog voor jou uitgestrek lê,
tot ver op die horison, tot in ewigheid. Ek die 1976 Datsun
opref en in die niet verdwyn. ’n Stofwolk in die agtergrond en
die ander idiote agterlaat wat met hul oop bekke vlieë lok. Dan
besef hulle die fout, die smeerboel wat hulle gemaak het met
die selfsug, die instandhouding van hul hoogmoedige rykgat
reputasies. Die deurmatjie het voete gekry.
Dit skeel hul min. ’n Nuwe slagoffer word gesoek. Die
diktator(s) soek nuwe slagoffers vir verdrukking. Nuwe
slagoffers waarop die alleen seggenskap afgedwing kan word.
Die soete woordjies is die strik waarin die volgeling trap…die
onskuldige buitestaander wat ’n plekkie in die son soek.

Die Dood dwaal in Water
(23 Desember)
Toe ek vanoggend die water in die wasbak tap om te skeer,
speel daardie toneel van daardie aand weer voor my af. In my
geestesoog “rewind” en “play” ek die video in my kop oor-enoor.
(Nag van eensaamheid, verdriet)
Die Kerkkamp. Die nag was duister, donkerder as donker en
ek het alleen in die huisie op die kampterrein gelê. Ek was
bang. Ek het vir pappa gesoek, maar hy was nie daar nie. Hy
was saam met ander mans onder by die rivier gewees.
“Ons gaan net ‘n doppie maak”, was sy woorde. Gaan dit net
by ’n doppie bly, het ek gewonder.
Ek wil strek om by die skakelaar te kom om die lig aan te sit,
want die duisternis en onaardse lawaai in my kop raak net een
te veel. Ek aarsel vir ’n oomblik. Ek sit regop in die duister.
Buite hoor ek iets. Dit is pappa. Hy kom na die deur toe. Hy
loop nie, hy strompel. Die sleutel draai in die slot, die deur
gaan oop en daar staan hy. Hy’s dronk. Hy mompel, maar ek
begryp nie wat hy probeer sê nie. Kan seker nie belangrik
wees nie. Gesuip soos ’n tor daar onder by die rivier. Dis ’n
kerkkamp in hemels naam, pa! Die stem binne in my kop wil
dit uiter, die stem in my gemoed wil skreeu ten hemele. Maar
ek swyg, want ek weet wat gebeur as ek vir pappa iets waag sê.
Sy gordel slaan hard en seer en wanneer hy foeter, hou hy nie
op nie. Nie voordat ek histeries in trane op die grond lê nie.

Pappa klim en val, alles in een, in sy bed. Woel rond in sy
slaapsak. ’n Paar minute stilte. Toe kom die snorke. Hy vrot
van die wyn.
(Oggend van amper-’n-waterdood)
Vrot van die babbelas staan hy die volgende oggend op. Soos
gewoonlik weer kortaf, bedonnerd. Hy klap sy vingers en blaf
bevele soos ’n drilsersant. Ek val omtrent oor my voete soos
ek gehoorsaam die bevele uitvoer.
Toe ons badkamer toe gaan…
“Was jou gevreet!”
Ek tap gedwee water in die wasbak. My hande bewe. Ek spoel
net vinnig my gesig af.
“Ek sal jou wys hoe was mens jou gesig!” gil hy.
Ek word hardhandig aan die nek vasgevat. Met sy ander hand
gooi hy water in my gesig. Toe kom dit…hy druk my kop in
die wasbak vol water in…en hy hou my kop onder water. Ek
spartel om los te kom. Gaan hy my verdrink? My eie pa gaan
my verdrink!
Ek sien in die water die man met die swart kleed. Rustig stap
hy aan. Hy strek om my hand te vat.
Pappa ruk my uit die water uit. Ek snak na asem. Ek
verwelkom die suurstof met ope arms.
“Kom, ons gaan eet!”

Die slaaf en slagoffer volg.
(23 Desember)
Ek staar vir myself in die spieël. Jy moet nou skeer, dink ek.
Ek sit die skeermes neer en kyk weer vir myself. Die swart
hare, blou oë, effense blas vel.
“Die meisies is agter jou gat aan, my vriend”, wie het dit nou
weer gesê?
Ek staar na die wasbak vol water. Stadig druk ek my kop in
die water. Hierdie keer self, met geen vaderlike psigopaat wat
my kop in die water in forseer om my amper te versuip nie.
My oë is gesluit onder water. Ek maak hul oop en sien weer
die man met die swart kleed. Hy kyk my reguit in die oë.
“Eendag, eendag sal jy weg wees…eendag kom haal ek jou”.
Die dood. Dis die dood. (Ja asseblief, kom haal my).
Dan sien ek ’n swembad vol bebloede water. Siele spartel,
hulle kan nie swem nie. Gaan dit my einde wees? Gaan ek
dalk so ’n dood sterf?
(25 Desember)
’n Doodse stilte in die huis. Soos ’n graf. Ek hou my skeermes
vas. Ek krap rond en soek die minora blade. Baard skeer of
polse sny…my-ma-sê-ek-moet-jou-kies…skeer. Dis nog nie
my tyd nie.

“Hierdie Kersfees is ’n gemors”, prewel ek. Die trane loop oor
my wange. Die eerste keer in jare wat ek weer huil. Ek het nie
eers gehuil toe pappa my amper versuip het nie. (Hoekom het
hy nie maar nie?!)
My vriend kom weer langs my sit.
“Kyk by die venster uit…wat sien jy?”
Ek kyk.
“Ek sien duisternis, ek sien grafte, ek sien siele…”
En hy?
“Ek sien sonskyn, ek sien glimlagte, ek sien mense wat Jesus
se geboorte vier”.
“Ek wil dit ook sien”, smeek ek.
“Kyk dan verby die duister!”
Hy staan op.
“Wag, waarheen gaan jy nou?”
“Ek kan nie langer kuier nie”.
“Wie is jy?”
“Jou ander kant. Jy het my gemaak, geskep in jou
gedagtegang”.

Hy loop saam met die man met die swart kleed weg. Na die
poorte van die dood.

Afsondering in Stilte
Voor my is die stel sement trappe waarmee ek sal loop tot by
die poorte. Poorte van bevryding. Langs my in die afgrond en
agter my in die verte lê al die verdriet en sorge van verlede.
My gebed tot bevryding is verhoor.
Wanneer ek by die poorte kom, kyk ek uit op ’n helder
toekoms en saam met God stap ek die pad.
Steeds afgesonder sit ek. Nie dat ek myself hoër ag as die
ander nie, maar ek het al geleer dat ek versigtig moet wees.
Sommige mense het maar altyd duistere motiewe en wil jou net
sien struikel op jou lewenspad, terwyl ander jou regtig wil help.
Maar dit is maar min wat suiwer motiewe het.
Daarom geniet ek my afsondering in stilte. Soms is daar tog
die eensaamheid wat alles donker maak en my gemoed bederf
en omkrap. Maar ek is ’n individualis. Ek kyk vorentoe op die
pad wat voorlê. Jesus vat my hand en ek stap saam met Hom.