Non Dignum Est Ek wil wegdoen van die sorge, pyne, smart van ...

Requiem en Sosiale Verbod
“Dit is alles leuens”, het ek myself herinner. Ek het die objek
hard neer gesit. Harder as gewoonlik. In my klein glaskas
kompartement het ek rondgekruip en die wêreld daar buite
betrag. Alles ’n mengelmoes, alles is deurmekaar. Miskien
gaan ek nog eendag versuip in hierdie verraad en traak-my-nie
agtige houding wat almal openbaar. Of miskien, dalk net
miskien, word ek ook een van hulle. Hierdie gedagte maak my
naar en ek hoop van harte dat ek nooit so sal wees nie, nooit
nie. Asseblief Here, help my om nederig te bly en te wees nes
ek is. Help my om net myself te wees. Ek wil nie beïnvloed
word deur dit daar buite nie. Ek is gatvol vir die gemors daar
buite.
’n Klop aan die deur.
“Het jy nou so geskreeu?” vra die ou grysaard. Hy lyk
heeltemal verwilderd.
“Nee, ek het nie geskreeu nie”, antwoord ek. Ek het regtig nie.
Nie waarvan ek weet nie. Of ken ek dalk nie meer myself nie?
Is ek dalk nie meer bewus van dit wat ek sê en doen nie? Het
die wêreld miskien nou maar net eenmaal te veel met my kop
gesmokkel en nou is ek dalk heeltemal kranksinnig?
Hy skud sy kop en versigtig staan hy nader. Hy bind my om
“veiligheidsredes” weer met die kettings vas. Ek is sprakeloos.
Die deur gaan weer toe.
Ek sit alleen. Die kettings waarin ek gebind is, wil nie los nie.
Ek spook en spartel, maar niks gebeur. Hoe wil ek in elk geval
uit hierdie kettings kom? Partymaal hou ek net nie op dink nie