Non Dignum Est Ek wil wegdoen van die sorge, pyne, smart van ...

Nagtelike Wandeling
Waaksaam loop ek in die donker gang, deur donker vertrekke.
Elkeen vertel ’n verhaal, elkeen vasgekluister in herinneringe
van hartseer, blydskap, geweld, geluk. Die drogbeelde, of dalk
egte wesens, wat telkens verdwyn wanneer ek my oë op hul
rig. Vreedsaam en in die donker nag is hul die bewoners van
die onverklaarbare. Dalk iets uit die verlede, wonder ek. Ek
word bewus van die oë op my gerig, die diep kyk, die diep
staar van die ewige oë wat tot binne in my siel kyk en ’n
effense gevoel van innige angs by my ontwaak.
Die stoel in die hoek, wie sal oor baie jare daar vasgekluister
sit? Wie sal na my staar wanneer ek laatnag ligvoets in die
woning rond dwaal? Of waak hy oor die karnivoor wat met
ritmiese asemhaling in sy eie droomwêreld rondsweef in sy
slaap?
Ek smag na die beskermende hand van God in my gedagtes.
Wanneer sy vrede oor my kom en ek sy beskerming geniet,
word alles om my lig. Hoe donker ook al die nag, hoe bevrees
ek ook al mag wees vir die donker atmosfeer, die
onverklaarbare verskynsels in die laatnag. God hou my altyd
vas.
’n Vredevolle nagrus, ’n ewige Vredevors wat oor my waak, ’n
diep kinderlike vreugde wat in my ontwaak wanneer ek smag
na die geluk wat later kan kom, die blydskap wat more mag
bring. My sorge eenkant geskuif en die magte van duisternis
verban.