Non Dignum Est Ek wil wegdoen van die sorge, pyne, smart van ...

Onderdrukking en Vertrapping
Soos ’n vuishou in my gesig het dit gevoel. Die gewone,
bekende, afgesaagde gevoel van wanneer die skok jou tref van
die verraad van die individu. Wanneer dit voel asof ek net in
’n donker hoekie wil gaan wegkruip, weg van die wêreld,
afgesonder en alle morele verpligtinge versuim.
Wanneer die teerpad in jou geestesoog voor jou uitgestrek lê,
tot ver op die horison, tot in ewigheid. Ek die 1976 Datsun
opref en in die niet verdwyn. ’n Stofwolk in die agtergrond en
die ander idiote agterlaat wat met hul oop bekke vlieë lok. Dan
besef hulle die fout, die smeerboel wat hulle gemaak het met
die selfsug, die instandhouding van hul hoogmoedige rykgat
reputasies. Die deurmatjie het voete gekry.
Dit skeel hul min. ’n Nuwe slagoffer word gesoek. Die
diktator(s) soek nuwe slagoffers vir verdrukking. Nuwe
slagoffers waarop die alleen seggenskap afgedwing kan word.
Die soete woordjies is die strik waarin die volgeling trap…die
onskuldige buitestaander wat ’n plekkie in die son soek.