Als de monnik spreekt weblog - Rick Timmermans

I Monniken
Zoals er een slechte, bittere wedijver bestaat, die een
mens verwijdert van God en naar de hel voert, zo bestaat
er ook een goede wedijver, die een mens verwijdert
van zonde en naar God en het eeuwige leven voert.
Deze vorm van wedijver beoefenen de monniken met
vurige liefde.
Hoofdstuk 72 uit de Regel
Op een glooiende Bourgondische heuvel, een kilometer of vijftig ten westen
van Dijon, ligt het kleine dorpje Flavigny. In de zevende eeuw werd hier
een benedictijnenklooster gesticht, maar na de Franse revolutie joegen de
dorpsbewoners de monniken weg. Generaties gingen dood en nieuwe generaties
groeiden in het dorpje op zonder ooit de aanwezigheid van monniken
te ervaren. Tot 1976. Toen kwamen opnieuw monniken in Flavigny wonen.
Niet om intrek te nemen in het oude klooster – daar was bijna niets meer
van over en bovendien in gebruik door de werkgevers van een snoepjesfabriek.
De monniken gingen wonen in een oud herenhuis dat ooit diende als
priesterseminarie. Ruim dertig jaar nadat de eerste monniken het herenhuis
betrokken, is de gemeenschap gegroeid tot vijfenveertig monniken en het
oude seminarie inmiddels gedoopt tot L’Abbaye Saint-Joseph de Clairval.
In de toren van de kloosterkerk luidt om twintig voor zes de klok voor de vespers.
Vlak voor het avondeten gaan de monniken naar de kerk om te bidden.
Vijfenveertig witte gebedspijen glijden door de kerk. Als iedereen zit, buigen
vijfenveertig kale hoofden naar voren. De monniken bidden – hun lippen vormen
de woorden van een psalm. Er loopt een monnik loopt naar voren, hij
slaat een kruisje en verlaat de kerk.
“Ik was zestien en wist dat ik mijn leven op een speciale manier aan God
wilde geven. Niet als priester, maar als monnik,” zegt pater Pius. Hij vertelt
over zijn eerste stappen in het monastieke leven. “De fundamentele reden
dat ik monnik wilde worden was een diep verlangen Christus radicaal te vol-
15