Als de monnik spreekt weblog - Rick Timmermans

moe of verstrooid ben. Dan bid ik: ‘Heer kom mij te hulp. Ik geef mijn handen
en mijn stem, maar help mij want er beweegt niets in mij’. De benedictijnen
leren mij dat mijn hart bewogen wordt als ik mooi zing, ook al ben ik van
binnen dor.”
In het celebreren in een wereldse kerk en het leven tussen wereldse priesters,
is het aan Bodar om te leven als een benedictijn. Daar neemt hij genoegen
mee, al wil hij misschien wel meer dan dat. “Het bidden, het schikken
in de orde van de benedictijnen, dat vind ik eigenlijk mooier dan wat ik nu
doe. Maar mijn talenten liggen nu eenmaal ook gedeeltelijk in de wereld. Het
klooster lonkt nog wel. Het kan best zijn dat ik op een gegeven moment bij de
abt aanklop en vraag of ik alsnog kan intreden.”
In Doetinchem hopen ze dat de oblatuur een kweekvijver is voor nieuwe
monniken, al heeft het klooster liever jonge mannen die intreden. De zeven
monniken zien de 96 oblaten als een grote zegen voor hun leven. Aan de ene
kant omdat de benedictijnse manier van leven op die manier ingang vindt
in het leven van de gewone man, maar ook omdat er met de oblaten een
grote groep vrijwilligers voor het klooster klaarstaat. Pater Vesseur wil in elk
geval nog niet aan sluiting van de abdij denken. “Wij zijn met z’n zevenen
erg vitaal. En we staan onder Gods zegen. En anders? Ach, wij zijn al vijftien
eeuwen oud. Er zijn wel meer dieptepunten geweest in de geschiedenis. Dit
overleven we ook wel.”
42