Als de monnik spreekt weblog - Rick Timmermans

temonnees leegkloppen. Ze houden een koek voor en onze ‘economie van
meer’ doet geloven dat we naar die koek kunnen happen, omdat we vrij zijn.
In werkelijkheid heeft de welvaart ons in zijn greep en getuigd niet happen
van echte vrijheid.
We zijn ongewild meegezogen in een cultuur die onze hebzucht keer op keer
misbruikt en waarin je sterk in je schoenen moet staan om je te verzetten.
De gedachte dat je hard moet werken hoort bij die cultuur – wie daaraan
probeert te ontsnappen is in onze ogen een mislukkeling. En dus dragen wij
liever het juk van economische vooruitgang, dan dat we kiezen voor de vrijheid
ons leven in te richten op een manier die volgens ons leidt naar geluk
en zin.
Dan de monnik. Die zegt: doe wat je goeddunkt in jullie maatschappij, maar
mij niet gezien. Ik wil leven volgens principes waar ik achter kan staan en die
goed voor mij zijn. Sterker nog: ik kies voor een leven in vrijheid. Want niet
jullie zijn vrij maar ik. En weet je waarom? Omdat ik zelf kies voor de manier
waarop ik mijn leven invul. En jullie, jullie leven een leven zonder dat je daar
bewust voor gekozen hebt. Geïndoctrineerd door een algemeen besef: ‘zo is
het goed’ en ‘dit is normaal’.
Dat is wat Benedictus zelf deed. Hij kwam uit een rijk milieu waar de decadentie
vanaf droop. Maar hij wilde daar niet aan meedoen. Hij zei: zoek het
uit, ik ga in een grot leven. Samen met God. Daar werd hij gelukkig en rook hij
aan het leven zoals God het bedoeld heeft. Dus dacht hij: “Daarom gaan we
een school stichten voor de dienst aan de Heer. De inrichting ervan zal, naar
wij hopen, niets lastigs of bezwaarlijks opleveren.”
Een klooster. Een plek waar mensen kunnen wonen die niet mee willen
draaien in de mallemolen van de samenleving. Maar Benedictus wilde niet
dat monniken zich helemaal zouden terugtrekken – daarvoor was er te veel
ellende en onrecht in de wereld en hij had de oproep van Jezus gelezen een
arm te slaan om de verdrukten. Het klooster moest een plek in de samenleving
zijn waar vermoeiden naartoe konden ‘vluchten’ om bij te tanken en
weer konden genieten van het mens-zijn.
Benedictus roept niet op je af te zetten tegen de gevestigde orde. Hij pleit
juist voor gehoorzaamheid en een nederige houding. Maar veertig uur werken
– en nog eens tien uur omdat je in je hoofd het werk meeneemt naar
huis, met als gevolg dat je geen tijd en energie hebt voor de dingen die er
werkelijk toen doen (partner, kinderen, vrienden, buren) – daartegen zou
Benedictus zich met hart en ziel verzetten. Hij pleit voor rust en bezinning.
Pas als je stilstaat en de wereld om je heen ziet, kan jouw leven een zinvolle
richting krijgen. Pas als je niets doet, opent zich de ruimte van het denken
en de creativiteit, verschijnselen die zich door geen vooropgesteld doel of
49