Als de monnik spreekt weblog - Rick Timmermans

zetten. Een beter mens worden, leven als volgeling van Christus en je verzoenen
met anderen. Dit geldt voor de benedictijnen in de eerste plaats zeven
keer op een dag in de kloosterkerk. Maar het geldt ook voor de broeders van
Taizé en die 130.000 jongeren die daar elk jaar naartoe gaan.
Matthijs Jonker ging afgelopen zomer naar Taizé om zich een week helemaal
terug te trekken. Met twintig andere jongens en mannen leefde hij een week
in stilte. Elke dag ging hij drie keer naar de kerk, was er een Bijbelintroductie
door een broeder en had hij een gesprek met broeder Sebastiaan. Voor de
rest de stilte van het gebed. Hij wandelde uren door de omgeving en dacht
veel na over zijn leven. Het mooiste moment tijdens die week kwam na vier
dagen. Hij had behoefte aan contact met andere mensen, elke ochtend een
uur praten met de broeder was niet voldoende. Maar dat mocht niet, hij
had zichzelf voorgehouden een week niets te zeggen. “Maar juist toen de
behoefte aan contact het grootst was, kon ik spontaan bidden”, zegt hij. En
dat gebed bracht hem dichter bij zichzelf. “De week in stilte is wel zwaar,
maar ook heel mooi. Je kunt veel nadenken over je leven en plannen maken
voor de toekomst, over hoe je het leven van alledag wilt meemaken. Achteraf
vergt het veel discipline om ideeën ook werkelijk toe te passen. De week in
stilte en gebed was een eerste stap om bewust te zijn dat je leeft en ook om
bewust te gaan leven.”
Bidden om meer en meer te worden zoals God je bedoeld heeft, volgens
Matthijs werkt het. Of zoals de stichter van Taizé het zegt: “Door ons voortdurend
aan God toe te vertrouwen worden alle lasten in Hem geworpen, tot
aan de lichamelijke vermoeidheid. Dan komt alles weer tot leven, zozeer dat
het leven van de Opgestane zelfs in ons lichaam tot uitdrukking komt. Met
ons lichaam bezingen wij Hem. Alles begint in ons te zingen, tot overvloedens
toe: Jubilate Deo, jubilate Deo.”
34