Als de monnik spreekt weblog - Rick Timmermans

Het klooster. Inspirerend voor een paar dagen, maar saai voor je hele leven?
Elke ochtend sta je ruim voor opkomst van de zon op, trek je je witte pij aan
en ga je naar de kerk. Na de psalmen en gebeden ga je terug naar je cel om je
ongeveer drie kwartier te wijden aan lectio divina, geestelijke lezing. Daarna
luidt de kerkklok nogmaals en na de dienst eet en werk je. Tijdens het werken
laat je nog een keer alles voor wat het is om te bidden in de kerk. Na het
middagmaal is het tijd voor de siësta, waarna je weer naar de kerk gaat en
daarna nog wat werkt. Voor het avondeten roept de klok je opnieuw naar de
kerk. Na het avondeten en een kopje koffie verruil je voor de laatste keer die
dag je zwarte habijt voor een witte. In de kerk bid en zing je en ben je stil om
God te ontmoeten. Dag in dag uit, met dezelfde mensen en met hetzelfde
werk. Niet voor een jaar, of misschien voor twee jaar. Nee, monnik ben je
voor het leven.
De consequenties van een leven in een klooster zijn enorm. De dagen zijn
hetzelfde en nooit is er een geliefde waar je tegenaan kunt liggen of die je
een kus geeft. Toch noemt een monnik zich een compleet mens en treurt hij
niet over zijn levenswijze. Een mens met een speciale opdracht. Een monnik,
zegt de Regel van Benedictus, is “hij die duivelse gedachten stukslaat op
Christus” en die “afstand van zijn eigen wil doet en als soldaat van Christus
de Heer en ware Koning de krachtige roemrijke wapen van gehoorzaamheid
op zich neemt.” Hij daalt af tot de diepten van zijn ziel en ziet daar de menselijke
beerput. Toch vlucht hij niet, maar gaat de strijd aan. Het kloosterleven
is niet een vlucht voor wereldse verleidingen, maar juist een plek waar die
verleidingen een tegenaanval krijgen.
Die strijd ziet Guillaume terugkomen in de verleidingen die op hem afkomen.
“De vergelijking met de woestijn gaat dan heel ver. Christus zegt: ‘kom en
volg mij’. Net als de woestijn kan het hier, op de plek waar ik hem volg, verschrikkelijk
eenzaam zijn. Het is stil en God lijkt soms ver weg. Als je je voor
God afsluit, als je alle hoop opgeeft en zegt ‘Ik ga hier dood’, dan is het net
als in de woestijn en zul je niet verder komen. Maar blijf je God zoeken, geef
je niet op – blijf je als het ware doorlopen – dan vind je een oase, ontmoet je
God en krijg je nieuwe kracht.”
In de kleine moderne kloosterkerk loopt Guillaume naar voren en buigt voor
het altaar. Als de hoogte van de eerste psalm wordt aangeven, zet hij in. Guillaume
is voorzanger. Rechts in de kerk zitten vier monniken, tegenover hen
vullen zes nonnen de stoelen – zij wonen in een klooster een paar meter verderop,
maar hebben geen priester en bidden daarom een paar keer per dag
met de monniken mee. Dit gezelschap is de familie van Guillaume, of zoals hij
het zelf noemt “mijn thuis”.
Na afloop van de dienst zegt hij dat zijn ouders het moeilijk vonden toen hij in
17