Die - CJBF

dak in die rondte, maar sy oë soek
’n afklim plek. Hy sien nie een nie
en hy wil-wil net paniekerig raak.
Toe, aan die agterkant van die
stoor, sien hy uitkoms. Daar lê ’n
groot hoop hooi reg teen die muur
van die stoor.
“Kom julle, ons moet nou
weer afklim. Kyk wat ek doen en
doen net so,” sê Johan en hy klim
weer na die hoogste punt van die
stoor se dak aan die agterkant.
Toe gaan sit hy en op sy sitvlak
en gly eenvoudig van die dak af.
Oor die kant. Trek deur die lug en
land veilig in die groot hoop hooi.
“Hoera! Ek het dit reggekry,” juig
hy.
Nou is hy baie bekommerd
oor die ander twee, wat nog bo
op die dak is. Hy kan hulle nie
eers hier van die grond af sien
nie. Hoe gaan hulle afkom? “Kom,
julle twee, doen wat ek gedoen
het. Julle sal veilig in die strooi
val net soos ek!” roep hy hard na
hulle toe. Die volgende wat Johan
sien, is Neelsie wat eerste met
’n spoed van die dak af deur die
lug trek en veilig op die hooi land.
Neelsie gee net betyds pad van
die hoop hooi af, want Hanlie is
die volgende een om in die hooi
te val.
“Dit was omtrent lekker,” sê
Johan. “Môre maak ons weer so,”
sê hy en die ander twee stem
saam.
Hierna kry Johan en Neelsie
koers om verder op die plaas
te gaan rondloop, maar Hanlie,
besluit vandag het sy nie lus om
saam met die twee seuns te loop
nie. Sy sal maar hier by die huis
alleen rondspeel. Sy klim op die
trekker wat daar eenkant staan
en verbeel haar dat sy die hele
wêreld vol rondry.
Toe sy daarvoor moeg is, klim
sy af en loop sommer in ’n ander
rigting as wat die seuns geloop
het. Na ’n lang ruk sien sy dat
sy naby Borina se huis is en nie
ver daarvan af nie is ’n ander
geboutjie. Sy loop daarnatoe.
Binne-in lyk dit soos ’n klaskamer.
Daar is ’n swart bord met wit kryt
wat in die gleufi e voor die bord is.
Daar is klein stoeltjies en tafeltjies
en daar lê boeke rond. Dit ruik vir
haar ook baie vreemd hier.
Vinnig loop sy uit na Borina se
huis toe.
“Borina,” vra sy nadat hulle
gegroet het, “wat se huis is dit
daardie?” Sy wys na die plek waar
sy nou-nou in was.
“Dis mos die skool,” sê Borina
met ‘n glimlag. “My man Josaiha
is die onderwyser daar. Hy leer
die swart kindertjies om te lees en
te skryf, ja.”
“O,” sê Hanlie en sy loop weer
verder. By hulle huis maak sy eers
’n draai by Sokkies se hok en sy
verlang baie na haar ma. Dan
hoor sy die bekende geluid van
die skoolbus wat aangery kom
met die plaaspaadjie en sy weet
nou hoef sy nie meer te verlang
nie, want haar ma is by die huis.
Agterna het hulle ma gewonder
hoekom die drie oudstes se
broeke se sitvlakke dan so rooi is?
Hulle het seker maar op rooigrond
gesit en speel, het sy gedink. Sy
het nie besef of kon raai dat hulle
van die hoë stoor se dak afgly nie.
’n Paar dae later, toe Borina
weer kom was, praat sy ernstig
met hulle ma. “Jy moet kyk wat
jou twee seuntjies doen.”
“Hoe so, Borina?” vra hulle ma.
“Nee, daar ver op die plaas
is ’n gat,” vertel Borina. “Hy is
oop. Daar is niks oor die gat nie,
maar hy is baie, baie diep. As jy ’n
klip daarin gooi, hy vat laaaaank
voordat hy daar onder in die water
val. Nou jou twee seuntjies, hulle
spring heen en weer, heen en
weer oor daardie gat. As hulle
daarin val, niemand sal eers weet
dat hulle is daarbinne in die gat
nie.”
Yskoud word dit in hulle ma se
hart en omdat sy weet dat hulle
altwee nog veilig is, sê sy soos
so baie keer tevore sag in haar
hart baie dankie vir die Almagtige
Hemelse Vader. Sy weet dit is
net Hy en Hy alleen wat al haar
kinders elke dag bewaar, want
hulle is dom en vang dinge aan
wat hulle nie moet doen nie. Hulle
het nog nie verstand nie.
“Baie dankie dat jy vir my kom
sê het, Borina. Ek sal vir hulle pa
vertel en hy sal weet hoe hy die
saak moet hanteer.”
’n Paar dae later speel die drie
oudstes weer by die dam. Dis
lekker koel onder die wilgebome
wat aan die kant van die dam is.
Die twee seuns is aan die oorkant
van die dam en Hanlie aan die
duskant. Sy staar in die water
en wens sy het ’n visstok gehad.
Sy wil so graag ’n vis vang. Toe
hulle op die dorp gebly het, het
hulle partymaal saam met hulle
pa en ma gaan visvang en dit
was vir Hanlie baie lekker. Haar
pa het vir haar ’n hoekie en aas
aan ’n handlyntjie gesit. Sy het ’n
hele paar klein vissies, wat naby
die kant van die water aan haar
aas gebyt het, gevang. Sodra ’n
vissie gebyt het, het sy met die
lyntjie oor haar een skouertjie die
wal uitgehardloop en so ’n vissie
gevang.
Sy staan nog so ingedagte na
die water en kyk en skielik is hier
reg langs haar ’n geplons in die
water. Vinnig kyk sy in daardie
rigting. ’n Groot gedierte klim
uit die water uit hier by haar. Sy
harige vel is donker en glinster in
die son van nattigheid.
Hanlie se bene is lam. Dit kan
Word vervolg
net die monster wees ...
slingervel slinge g rvel e maart 2012 7