Die - CJBF

uit en gaan soek julle eie kos,”
roep ’n fyn stemmetjie.
“Ha-ha-ha. Vir wat sal ons
gaan kos soek as ons joune
kan vat? Gee pad, dis nou
ons s’n,” skreeu twee ander
growwe stemme.
“Dit kom van daardie kant
af, Kalbas. Kom ons gaan
kyk,” sê Snoet. Hulle staan op
en loop sag deur die bosse
tot hulle sien wie dit is wat
so lawaai. Daar voor hulle
sit ’n groot skilpad langs ’n
oopgebreekte waatlemoen.
Op die waatlemoen en langs
die waatlemoen sit twee groot
kraaie wat lustig aan die
waatlemoen vreet. Die skilpad
probeer na hulle voete hap om
hulle weg te jaag, maar dan pik
die kraaie hom op sy kop en hy
trek maar weer sy kop onder
sy dop in.
“Ons moet hom help, Kalbas.
Siestog, daardie twee kraaie is
baie lelik met hom. Hulle kan
baie makliker as ou Skillie vir
hulle gaan kos soek.”
“Jy is reg. Ek hou nie van
sulke boelies nie. Ek tel tot drie
en dan storm ons op hulle af
sodat hulle kan padgee,” sê
Snoet. Hy tel een-twee-drie
en toe storm hy en sy boetie
vorentoe terwyl hulle ’n groot
lawaai maak. Die kraaie skrik
so groot dat hulle wegvlieg en
in ’n boom gaan sit en vandaar
af na die bobbejane en skilpad
by die waatlemoen kyk.
“Toe maar, ou skilpad, ons
sal hulle by jou kos weghou. Jy
kan maar lekker eet,” sê Snoet.
“Baie dankie. Julle is goed
vir my en net daarom kan
julle maar saam met my eet,”
antwoord die skilpad dankbaar.
“Eet jy maar eers tot jy
genoeg gehad het, want die
kraaie sal weer probeer om
dit af te vat. Ons sal eers
waghou. Wanneer jy vol is, sal
ons eet, dankie, Skilpad,” sê
Kalbas. “Ek is Kalbas, en dit is
my broer Snoet.”
“Gryp vir jou daardie stok,
Kalbas. Ek het reeds een en
daar kom die kraaie!” roep
Snoet.
Toe die eerste kraai by die
waatlemoen kom sit, swaai
Snoet die stok en slaan teen
die kraai se lyf. “Gee pad,
Kraai, dis nie jou kos nie.”
“Eina! Daai stok slaan seer.
Vir wat kan ons nie almal van
die waatlemoen eet nie?” roep
die kraai en spring net so ’n
entjie weg van hulle af, tot
waar die ander kraai ook kom
sit het.
“Omdat dit Skillie se kos is.
Julle wou nie eens gehad het
dat hy saam eet nie, dan het
julle hom op sy kop gepik. Gee
pad, want as julle weer kom
eet, slaan ek en Kalbas julle
met hierdie stokke teen die
kop,” waarsku Snoet.
“Ag, julle is net twee ou
simpel bobbejane. Ons is nie
vir julle bang nie,” roep die
ander kraai en kom vinnig
nader.
“Slaan, Kalbas! Slaan,
Snoet,” roep die skilpad.
Die bobbejaantjies slaan met
mening albei teen die kraaie se
nekke. Die kraaie skrik. Dit was
baie seer. Weer vlieg hulle tot
bo in die boom.
“Gaan julle nou padgee en
vir Skilpad in vrede los?” roep
Snoet.
Die kraaie praat met mekaar
en sonder om vir Snoet te
antwoord, vlieg hulle weg.
“So ja, hulle sal nie weer kom
nie,” sê Kalbas tevrede en kyk
hoe lekker ou Skilpad vreet.
“My maag is nou vol. Julle
kan maar die ander stuk opeet.
Dankie dat julle my gehelp
het.”
Snoet en Kalbas eet daardie
aand hulle magies trommeldik
aan die waatlemoen terwyl ou
Skillie vir hulle sit en kyk.
“Waar woon julle?” vra
Skilpad.
“Baie ver hiervandaan. Ons
sal nie voor dit donker is tot
daar kan loop nie. Ek dink ons
moet maar hier iewers slaap,”
antwoord Kalbas.
“Ek slaap gewoonlik nie
ver hiervandaan nie in ’n hol
boomstam. Julle kan saam
met my gaan,” sê die skilpad
vriendelik.
“Baie dankie, maar ons sal
liefs in die boom slaap. Dit is
veiliger, maar ons sal darem
dan nog naby aan jou wees,”
stem Snoet in en Kalbas knik
sy kop.
So het dit gekom dat Kalbas
en Snoet op hulle eerste dag
alleen nie net vir ou Skilpad
gehelp het nie, maar ook kos
gekry het. Môre sal hulle maar
weer verder loop en soek.
Hulle het besluit om nie weer
terug te gaan na die grot toe
waar hulle saam met hulle
Word vervolg
ouers gebly het nie.
slingervel maart 2012 9