In twee uur naast je bed - InternetBladeren.nl

More documents

Recommendations

Info

12 MM | herfst 2011 Patiëntervaring Survivallen met een beperking “Het was afzien, maar ik heb genoten van mijn prestatie” In oktober 2010 las Petra Peters, fysiotherapeut van de Sint Maartenskliniek, een bericht op de website van de Survival Bond Nederland over een expeditie door Alaska. Dit werd gekoppeld aan een maatschappelijk doel: het stimuleren van buitensport voor mensen met een beperking. Begin 2011 waren er twee trainingen gepland voor deze tocht. De eerste was begin januari in Schotland. Petra vroeg oud-revalidante Femke van Loendersloot of ze samen met haar wilde meedoen aan deze training. Femke: “Ik moest er even over nadenken, want het moest natuurlijk wel haalbaar zijn voor mij.” Femke liep een conus cauda-letsel op toen ze 26 jaar was. “Een hernia die doorschoot, waardoor zenuwen onderin mijn rug bekneld raakten”, zegt ze. “Hierdoor liep ik een incomplete dwarslaesie op.” Ze werd geopereerd in het UMC St Radboud en kwam daarna naar de Sint Maartenskliniek om te revalideren. Ze zat hier twee maanden intern en liep acht maanden mee op de dagrevalidatie. Femke begint te lachen. “Ik had een lekker vol programma met veel variatie. Een beetje te vol volgens sommigen, maar voor mij was het heel fijn. De Maartenskliniek biedt dan ook veel Rob Vloet Trainen voor TransAlaska 2012 Petra Peters ging in maart 2011 ook naar de tweede training, in Noorwegen. Deze duurde 2 weken. Ze nam toen oudrevalidant Rob Vloet mee, die een beenprothese heeft. Petra: “Ondanks dat hij wat problemen had met zijn prothese, heeft Rob wel aan alles meegedaan, waaronder ijsklimmen, langlaufen en snowboarden. Zowel bij Rob als bij Femke ben ik ervan overtuigd dat we geen activiteiten hebben overgeslagen omdat zij erbij waren. Het was mooi om te zien dat ze hun mogelijkheden om te kijken wat je weer kunt en wat je leuk vindt. Dat heeft mij zeker geholpen.” Grenzen verkennen “Sinds april kan ik weer op mijn tenen staan, maar het gevoel in mijn rechterbeen is nog niet optimaal”, vertelt Femke. “Ik deed vroeger aan atletiek op hoog niveau, nu kan ik bijvoorbeeld niet meer echt hardlopen. Dat mis ik wel.” Ze ging mee naar Schotland om te kijken wat er voor haar mogelijk zou zijn. Petra was er dus ook bij en verder bestond de groep uit de expeditieleidster en een gids. “Voor mij was het wel confronterend. De rest was namelijk ook erg fanatiek en ik wilde me met hen meten”, herinnert Femke zich. Klussen in de kou De training in Schotland duurde één week. De eerste dagen oefende het team met touwen, stijgijzers, pikhouweel en zekeren. Daarna gingen ze lopen, glijden en een sneeuwhelling op. Vervolgens begon een driedaagse trekking met rugzak om. Femke: “Ik sliep toen twee nachten met Petra in een zelfgegraven sneeuwhol. Maar omdat het hol niet waterpas was, grenzen opzochten én verlegden.” Schotland en Noorwegen waren trainingen voor een expeditie van drie maanden door Alaska. Femke, Rob en Petra gaan echter alle drie niet mee naar de noordelijkste staat van de Verenigde Staten. Petra: “Drie maanden is wel erg lang en er zijn aanzienlijke kosten aan verbonden. Bovendien was het meedoen aan de trainingen al geweldig. En voor mij was het zeker een meerwaarde dat Femke en Rob zijn meegegaan.”
Femke (midden) en Petra (rechts) samen met de gids in de sneeuw. gleden onze slaapmatjes de hele tijd weg. We hebben dan ook niet zo goed geslapen. Het was bovendien erg koud. We stopten onze kleren in de slaapzak, zodat ze niet bevroren. En met min tien tot min vijftien graden Celsius het hol uit om te plassen, was ook geen pretje.” Gelukkig hebben we de foto’s nog “Het was voor mij vooral blik op oneindig en afzien”, denkt Femke terug aan de trekking. “Sightseeing was er voor mij niet echt bij. Ik heb dus ook nauwelijks genoten van de prachtige omgeving. Maar ik heb wel genoten van mijn prestatie!” Want Femke heeft de hele trekking kunnen doen. Dat had ze van tevoren niet verwacht. “Ik ben helemaal tot het gaatje gegaan, op mijn tandvlees. Gewoon gaan! Ik heb er alleen enorm veel spierpijn aan overgehouden. Schotland kwam na anderhalf jaar in mijn revalidatie, maar mijn spieren raakten nog steeds snel verzuurd.” Voor iedereen een gokje “Zonder Petra was ik niet meegegaan”, zegt Femke stellig. “Zij wist wat er met mij aan de hand was, zij begreep me. Dat was een fijn gevoel.” De twee andere teamleden hadden nog geen ervaring om iemand met een beperking mee te nemen op zo’n zware tocht. “Ik ben blij dat ze het aandurfden met mij. Ik wilde MM | herfst 2011 13 “Omdat het sneeuwhol niet waterpas was, gleden onze slaapmatjes de hele tijd weg” kijken wat ik allemaal weer kon, ook al was dit meteen onder extreme omstandigheden. Nu weet ik dat ik veel kan. Ik pak nu ook sneller dingen aan en ben minder geremd. De volgende keer moet ik alleen bedenken of het alle spierpijn wel waard is…” •
Page 1: In twee uur naast je bed Klachten z
Page 4 and 5: 4 MM | herfst 2011 08 Patiënten zi
Page 6 and 7: 6 MM | herfst 2011 Jubileum Goed do
Page 8 and 9: 8 MM | herfst 2011 Innovatie Na dri
Page 10 and 11: 10 MM | herfst 2011 Digitaal Online
Page 14 and 15: 14 MM MM | herfst 2011 Uit de oude
Page 16 and 17: 16 MM | herfst 2011 In beeld Diagno
Page 18 and 19: 18 MM | herfst 2011 Kennis Klachten
Page 20 and 21: 20 MM | herfst 2011 Kort nieuws Che
Page 22 and 23: 22 MM | herfst 2011 Clara de Groen
Page 24 and 25: 24 MM | herfst 2011 Digitaal Patië
Page 26 and 27: 26 MM | herfst 2011 Achtergrond Div
Page 28 and 29: 28 MM | herfst 2011 Dagboek Binny W
Page 30 and 31: 30 MM | herfst 2011 Vervolg van pag
Page 32: Oog voor detail Een Chinese bijslui

In twee uur naast je bed - InternetBladeren.nl

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?