In twee uur naast je bed - InternetBladeren.nl

30 MM | herfst 2011
Vervolg van pagina 7
En zo gaat het nu … Voetoperatie
“Mijn voeten zijn weer een beetje gewoon”
Ruim vier maanden geleden werd
Gerrie Peters geopereerd aan zijn
rechtervoet, die misvormd was door
de neurologische aandoening HMSN.
Zijn voet werd stevig verbouwd en
het herstel ging langzaam, maar het
resultaat mag er zijn: “Ik kan weer
op blote voeten lopen zonder rond
te tollen.”
“De operatie is goed gegaan, al bleek de
rechtervoet iets lastiger te zijn dan de
linker. Dokter Louwerens heeft sommige
ingrepen anders moeten doen, maar het
is gelukt. Alleen twee tenen staan nog
een beetje omhoog. Als het goed is, zakken
die nog door de zwaartekracht.
Ik ben redelijk fluitend het ziekenhuis
in en uit gegaan, ik wist natuurlijk al
wat me te wachten stond. Mijn vrouw
heeft me weggebracht en is weer naar
huis gegaan. Ik zei dat ze ’s avonds ook
niet meer hoefde te komen, daar zijn we
heel makkelijk in. Maar de volgende dag,
toen ik weer naar huis mocht, stond de
hele familie al vroeg aan mijn bed.
Dat ik na een dag alweer naar huis
ging, was achteraf best heftig. Ik had
veel pijn. Gelukkig is bij ons thuis alles
gelijkvloers en was ik al handig met de
rolstoel. En ik ben heerlijk vertroeteld
door mijn vrouw en dochters. Ik heb
twee weken op bed gelegen en kreeg na
zes weken fysiotherapie. Daar werd de
voet vooral goed doorbewogen, want hij
was behoorlijk stijf. Ik heb heel lang weinig
te doen gehad. Ik werkte af en toe
een paar uur en heb wat gelezen. Mijn
vrouw vond al snel dat ik weer moest
gaan koken. Dat was wat behelpen vanuit
de rolstoel, maar het lukte wel.
Ik krijg steeds meer een beeld van wat
ik nu ‘heb’ aan voeten. Ze zijn weer een
beetje gewoon. Ik sta weer in balans
en mijn voet staat plat op de grond.
Vroeger liep ik nog wel eens rond op een
feestje en dachten mensen dat ik teveel
gedronken had. Ik loop nu beter en
zonder pijn. Dat ik weer mobiel ben en
mezelf kan redden, is het belangrijkste
voor mij.
Ik heb natuurlijk nog steeds mijn klauwhanden,
dat wordt ook steeds erger. Ik
kan moeilijk kleine dingen pakken en de
kracht in mijn handen wordt steeds
minder. Maar ja, wat doe je wel en wat
doe je niet? Als je daar aan geo pereerd
wordt, kun je echt een hele tijd niets
meer. Volgend jaar ga ik kijken wat de
mogelijkheden zijn. Daarna beslis ik,
ik loop nergens op vooruit. Eerst maar
eens aan het werk en leuke dingen
doen die ik jaren niet echt heb gekund.”
•