scriptie van Cathy Pije-Post, studentnummer 834515207

Daarbij blijkt de bestuursrechter als uitgangspunt te kiezen dat bewijslevering in eerste
instantie een taak van partijen is en dat de partij die de bewijslast heeft, meestal ook het
bewijsrisico draagt. Dat betekent dat het in zijn nadeel is als hij er niet in slaagt om bewijs
te leveren. Bij het verdelen van de bewijslast blijkt de rechter bepaalde vuistregels te
hanteren. Zo is er de regel dat indien een partij door eigen toedoen niet (meer) beschikt
over bewijsmateriaal, hij daarvan het risico draagt. Verder is er de adstructieplicht voor
partijen, dat wil zeggen dat als zij een stelling aanvoeren, zij aannemelijk moeten maken dat
deze stelling waar kan zijn. Verder dient het bewijs te worden geleverd door de meest
gerede partij; dat wil zeggen dat de partij die het best in staat is tot het leveren van bewijs,
dit dient aan te brengen. De aard van de bevoegdheidsuitoefening is eveneens van invloed
op de bewijslastverdeling. Zo ligt bij een ambtshalve genomen besluit de bewijslast in
beginsel bij het bestuur en bij een op aanvraag genomen besluit in beginsel bij de aanvrager.
Daarnaast zijn de aanwezigheid van een discretionaire ruimte voor het bestuursorgaan bij
de uitoefening van zijn bevoegdheid, het type feit dat moet worden vastgesteld en de vraag
of het besluit een sanctie betreft en zo ja om welk type sanctie het gaat, te noemen als
factoren die van invloed zijn op de bewijslastverdeling.
Omdat de bestuursrechter zich niet gebonden acht aan de strafrechtelijke regels over
onrechtmatig verkregen bewijs, is doorgaans ook onrechtmatig verkregen bewijs
toelaatbaar, tenzij dit is verkregen op een wijze, die zozeer indruist tegen wat van een
behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat dit gebruik onder alle
omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht. 85
Uit de jurisprudentie van de Afdeling kan worden opgemaakt dat zij het doorgaans niet de
taak acht van de bestuursrechter om te beoordelen of de feiten waarop het bestreden
besluit berust juist zijn en die feiten zonodig zelf opnieuw vast te stellen, omdat de beste
plaats voor het vaststellen van de feiten de fase van de bestuurlijke besluitvorming is.
Volgens de Afdeling is de taak van de rechter beperkt tot het controleren of de
feitenvaststelling rechtmatig is verlopen. 86 Daartoe dient hij de feitenvaststelling
terughoudend te beoordelen aan de hand van een gelaagde zorgvuldigheidstoets. Dat
betekent dat hij aan de hand van een aantal vragen de methode van feitenvaststelling dient
85 ABRS 4 februari 2000, AB 2000, 242, m.nt. Damen; CRvB 11 juli 2002, RSV 2002/234; Michiels 2003, p.
189.
86 Damen 2006, p. 229.
28