scriptie van Cathy Pije-Post, studentnummer 834515207

ehalve voor wat betreft het ruimtelijke ordeningsrecht, bestraffende sancties en sommige
regels van internationaal recht. De consequentie van het zich vrij strikt aan de gronden
houden is, dat het relevante feitencomplex kleiner wordt terwijl omgekeerd de
bewijsomvang kan worden vergroot door rechtsgronden ruimhartig aan te vullen.
De feitenvaststelling wordt achteraf getoetst door de bestuursrechter. Daarbij blijft hij
binnen de omvang van het geschil, zoals dat hierboven is geschetst, tenzij het feiten betreft
waaraan regels van openbare orde rechtsgevolgen verbinden. Aan de hand van de
verplichtingen van partijen in de besluitvormingsfase en eventueel aan de hand van
bijzondere wetgeving bepaalt de rechter in het individuele geval welke partij een relevant
feit moet aandragen. Uitgangspunt daarbij is dat bewijslevering in eerste instantie een taak
van partijen is. Uit de jurisprudentie blijkt dat de Afdeling de feitenvaststelling doorgaans
terughoudend toetst aan de hand van een gelaagde zorgvuldigheidstoets, terwijl de Raad
zich meestal een eigen oordeel over de feiten vormt. Mogelijk is dat verschil te verklaren
vanuit de aard van de besluiten die ter toetsing aan hen worden voorgelegd. De literatuur
wijst op de sterke relativering van de materiële waarheidsvinding door een grotere
partijautonomie en de verschuiving van de doelstelling van handhaving van het objectieve
recht naar rechtsbescherming.
De bestuursrechter heeft de mogelijkheid gekregen om de feiten aan te vullen, om zich zo
actief met de feitelijke omstandigheden van het geschil te kunnen bemoeien en een
eventuele ongelijkheid van partijen te kunnen compenseren. De bestuursrechte kan zelf
bepalen in welke mate hij gebruik maakt van deze mogelijkheid. In de praktijk blijkt hij er
echter pas toe over te gaan, wanneer partijen uit eigen beweging een begin van bewijs
hebben geleverd ter onderbouwing van de aangevoerde gronden. Met andere woorden:
Geef mij de feiten, dan geef ik u het recht.
38