Biografie

II Van Scheut naar China
De pas 25-jarige missionaris kon het niet over zich krijgen, voor zijn vertrek,
niet nog eens aan zijne Ouders een korte tijding te laten geworden.
“Morgen namiddag om 2 uur is ons vertrek bepaald. (Zoo schrijft hij in een
brief van 22 Augustus 1865). België en Holland zijn nog van denzelfden aard, dus
ik mag zeggen, dat ik alsdan voorgoed mijn vaderland verlaat. Onmogelijk is het
mij, zulks te doen, alvorens U allen een hartelijk vaarwel toe te zenden. Vaartwel,
dierbare Ouders, Broers en Zusters, verre afstanden zullen ons wel scheiden,
maar onze harten blijven altijd vereenigd; geen dag zal er voorbijgaan, of mijne
gebeden zullen voor U ten hemel opstijgen, en de vaste overtuiging, dien ik met
mij mededraag dat gij dagelijks ook mijner indachtig zijt, zal voor mij de
schoonste vertroosting zijn, in welke moeilijkheden ik mij ook mag bevinden.
Zaterdag 11. hebben wij den zegen ontvangen van den Kardinaal-
Aartsbisschop van Mechelen en van den Bisschop van Doornik, Gent en Brugge;
binnen 14 dagen hopen wij door den zegen van den H. Vader versterkt te worden.
Deze zegen zal ik ook vragen voor U.”
Het vertrek werd intusschen nog een dag uitgesteld. Vrijdagmiddag om 2½ uur
verlieten de 4 missionarissen Brussel, ‘s avonds om 9 uur waren zij in Parijs,
waar zij in het hotel des missions étrangères “burgerlijk net en zindelijk”
woonden.
“De menschen zijn hier zeer vriendelijk (brief van 27 Augustus), zoodat wij de
zaken, die wij in 3 dagen meenden te doen, reeds binnen 2 dagen af hadden.”
De stad waarvan “eene straat grooter is dan geheel Brussel” en in vergelijking
waarmede Nijmegen maar een speldenknop is”, hebben zij niet bezien. De Kerk
van Notre Dame der Overwinning “waar het Aartsbroederschap van het H. Hart
begonnen is”, heeft hij bezocht, in het Seminarie der buitenlandsche missiën een
heele kamer met reliquiën van martelaren gezien en in de Kerk der Lazaristen het
graf van den H. Vincentius à Paulo, waarbij nacht en dag 20 lichten branden.
In den nacht van den 27 sten ging de reis verder naar Turijn. In St. Michel werd
maandag namiddag de trein met de diligence verwisseld, om over de Alpen te
trekken.
“Deze reis was zoo schoon, dat er geen voorbeeld van was. Zes uren duurde het
beklimmen van die bergen. Dat ging met vele moeilijkheden gepaard, niet zoozeer
voor ons, wij zaten rustig in de diligence, maar voor de paarden. Voor ieder rijtuig
gingen 6 paarden en de laatste 2 uren voor ieder rijtuig 3 paarden en 10
muilezels. Gij kunt begrijpen, dat zulks een schoone overtocht was: zes groote
diligencen achtereen: in ieder rijtuig zaten 12 personen en elk werd door 12
sterke dieren voortgetrokken. Dat was een trein van belang…. Toen wij boven
waren ‘s avonds om half zeven was het gevaar juist niet voorbij, want toen
moesten wij er ook weer af. Zulks ging bijna pijlsnel naar beneden Zoo snel, dat
wij dienzelfden afstand, die wij in 6½ uur waren opgeklommen, in 2 uren tijds
afgingen. Ik heb nooit in een spoor gezeten, dat zoo vlug ging, als wij de Alpen
afreden.” (10 September uit Rome). Een half uur voor middernacht was men te
Turijn. De volgende dag was rustdag. Daarna voort over Bologna naar Florence,
- 5 -