Biografie

gezamenlijke gebeden en de onderrichtingen kwamen en dat er altijd minstens
150 tegenwoordig waren. Wij hebben aan al de huizen der nieuwe christenen een
bezoek gebracht en waren zeer getroffen, toen wij zagen, hoe zij alle
afgodenbeelden en heidensche platen vernield hadden, zoodat de teekens der
verwoesting nog op de muren zichtbaar waren. Zij vroegen ons dringend om
kruisjes, rozenkransen en prentjes, want zij hadden nog niets van dien aard en
in China zijn ze niet te koop.”
Andere voorvallen waren van meer onaangenamen aard. Bijzonder de
nieuwsgierigheid der heidenen in de herbergen, en zelfs op de straten, was zeer
hinderlijk. “Toen wij eene groote stad passeerden waren er wel meer dan 400
nieuwsgierigen en raadt eens wat zij zeiden? “Dat ik een schoone duivel was”.
Wat het meest de bewondering der Chineezen opwekt is mijn baard. Gewoonlijk
hebben zij slechts weinig, en als ik zeide, dat ik 25 jaar oud was, geloofden zij mij
niet, want zij zagen mij voor 40 aan of zij sloegen de handen van verwondering
tezamen. De reis dan, ofschoon met vele vermoeienissen gepaard, liep zonder
groote ongelukken af en aan kleine wederwaardigheden is men hier spoedig
gewoon, zooals dat nu en dan de kar door het ijs zakt en met moeite er uit moet
getrokken worden of iets dergelijks.”
Men besloot niet verder te trekken, maar aanstonds met het missie geven te
Ma-kia-tze te beginnen. “In het begin zal het misschien wel wat vervelend voor
mij zijn, omdat ik nog niet kan spreken of biecht hooren. Maar daar moet men
ook al doorheen en de ondervinding heeft geleerd, dat zulks de beste manier is
om spoedig de taal te leeren.”
Ja, de taal! Nog in denzelfden brief heet het:
“Het eenigst, wat ik thans wensch is, wat ik zoo bitter noodig heb, Chineesch
te kunnen spreken.”
Al het andere is niets. Al moest hij van alle Europeesche beschaving afstand
doen, geheel nieuwe gewoonten aannemen, die lijnrecht tegenovergesteld zijn aan
zijne vorige levenswijze, dat alles is niets. Alleen ééne zaak is er, die hem hindert:
hij kan niet spreken en dus ook niet zoo voor de zaligheid der zielen werken als
hij gaarne wenschte: vooreerst zal hij slechts een gebrekkig werktuig wezen in de
hand des Heeren. “Ik ben op missie, maar daarom nog geen missionaris, die veel
zielen zal bekeeren.”
Pater Lin liet intusschen geen oogenblik, dat hij op zijne apostolische
werkzaamheden kon uitwinnen, ongebruikt, om zijn begeleider uit Europa dat
noodzakelijk onderwijs te doen geworden. Deze gebruikte den dag goed; bijna
nooit was hij alleen. De christenen, die hem kwamen opzoeken moesten op zijn
gebarentaal antwoorden, spraken hem in het Chineesch aan en verheugden zich,
dat de “geestelijke Vader” reeds zoo spoedig de gewone vragen over woonplaats,
ouderdom, aantal kinderen, enz. enz. tot hen wist te richten. Zij waren voor hem
nog meer bezorgd dan voor hun Chineeschen missionaris.
Mr. Hamer was daarom in zijn kamertje bij den 2 den catechist zoo gelukkig “als
in het paleis van den rijksten keizer.”
Nog eene missie werd gegeven in den vastentijd in Tong-keou-kou. Voor
Palmzondag echter keerde de missionaris, P. Lin, en zijn “toeschouwer” weder
naar Ma-kia-tze terug.
- 18 -