Biografie

V K’ou-li-t’ou in het district Ghe-Schwi
In eene vruchtbare vallei, circa ½ uur breed en 5 kwartier lang, van tamelijk
hooge bergen omsloten, ligt K’ou-li-t’ou.
Het voornaamste gebouw is er de kerk. Geen pronkstuk, neen, eerder met eene
schuur dan met eene kerk te vergelijken. Het altaar is eene eenvoudige
verhooging van den vloer, waarop de met papier beplakte altaarstafel staat,
ziedaar alles.
Midden in de Kapel rusten de overblijfselen van Mgr. Daguin, die, na als
apostolisch Vicaris van Mongolië veel gewerkt te hebben, hier het hemelsch loon
mocht gaan ontvangen.
Zes tinnen kandelaars, een koperen kelk en enkele kazuifels van iedere kleur
maken met het kruis den geheelen inboedel uit. Beter ingericht is het verblijf van
den missionaris: 4 goede kamers, vroeger met Europeesch behangselpapier
beplakt, welks kleur en figuren op den langen duur totaal verdwenen zijn, ramen
met ruiten van papier in plaats van glas, zooals in Mongolië gewoonte is.
De woonkamer van Mr. Hamer heeft zelfs een bidbank, die tevens voor
boekenkast dient.
Nog een derde gebouw tegenover de deur der pastorie verdient onze aandacht:
het gebouw der H. Kindsheid. Eene weduwe van 72 jaren en 2 andere Chineesche
zusters verplegen 19 kleine kinderen (meisjes) van 3 tot 12 jaren oud. Zij moeten
ook het eten voor de priesters bereiden. (Brief van 22 April 1866).
Dusdanig was de plaats, waar onze jeugdige missionaris de eerste vruchten
van zijn ijver mocht inoogsten.
Reeds een maand na aankomst (31 Mei) schrijft hij vol vreugde naar huis: “Ik
versta nagenoeg alles en kan het noodige genoegzaam in het Chineesch te
kennen geven.
Ik heb reeds velen gedoopt en 5 zieken bediend, waarvan er reeds 4, zooals ik
hoop, in den hemel zullen zijn en de 5 den spoedig zal volgen. Alles bevalt mij hier
goed, ik kan overal goed tegen, vermoeienissen ken ik niet, maar de eenigste en
grootste droefheid, die ik hier heb, is het gezicht van het ontelbare getal
ongelukkige heidenen en der vele tempels van den duivel; als ik al die
ongelukkigen tot de zaligheid des heils kon brengen, al de groote en kleine
pagoden kon verwoesten en in de plaats daarvan kerken en bedehuisjes voor
Maria kon plaatsen, zou mijn dorst gelescht zijn.”
Alleen moed en vertrouwen op God houden iemand te midden van zulke
toestanden staande en deze beide deugden bezat de apostel. Eene enkele
gebeurtenis uit deze jaren, die hij zelf verhaalt, strekke hiervan ten bewijs.
“Eens werd ik door de christenen van een dorp geroepen, dat er bij hen eene
zieke weduwe was van 70 jaren. Al de kinderen waren fanatieke heidenen en
wilden geen priester in hun huis toelaten. Ik zeide: wij zullen daar eens
heengaan. Ik kwam en al de zoons en dochters schrokken, de moeder schreide
van blijdschap. Ik vroeg of zij wilde biechten en zij verlangde niets meer dan dat,
want lange jaren had zij de plichten niet waargenomen. Ik zeide dan tot de
heidenen dat zij allen de kamer moesten verlaten. Zij wilden niet, tenslotte kreeg
ik zulks gedaan. Maar de vrouwen zijn altijd nieuwsgieriger. Deze gingen naar
- 20 -