Biografie

standvastigheid hunner medebroeders in ‘t geloof, die dood en folteringen
verachtten, als het er op aankwam hun geloof en deugd te bewaren.
Deze onverschrokkenheid gaf den christenen nieuwen moed, en was voor hun
bisschop een balsem die de wonden verzachtte, welke de dood zijn vaderhart
sloeg.
Den 11 den Juli hadden de boksers zich om de bisschoppelijke residentie
gelegerd; hun aanval werd schitterend teruggeslagen.
Twee dagen later bleven de christenen opnieuw overwinnaars.
De bisschop vuurde de dappere strijders aan, bad voor hen, en met hen,
hoorde hunne biecht, en diende hun de H. Communie toe.
Zijn moedig, bedaard voorkomen versterkte hunne krachten. Reeds begon men
te hopen, dat alles een goed einde zou nemen, want gedurende 6 dagen werd
geen aanval tegen hen ondernomen.
Tot nog toe was alleen de sekte der Boksers openlijk als vijand opgetreden; op
20 Juli wierp het gouvernement het masker af.
Hierover schrijft Pr. Bermijn, de opvolger van Mgr. Hamer, op 1 Juli 1901 aan
de familie Hamer het volgende: “Reeds in de vroegte vertoonden zich rondom Eulche-se-king’ti,
duizende boksers, en ongeveer 200 soldaten. Daags te voren
waren 4 militaire mandarijnen Mgr. komen bezoeken, hem valschelijk
verzekerend, dat er niets te vreezen was, en dat, zoo er gevaar mocht komen, zij
de christenen zouden verdedigen. Mgr. had zich lang met hen onderhouden, en
hun bij het heengaan nog een flesch miswijn gegeven. De soldaten-mandarijnen
hadden zoo goed weten te praten, dat zij in gezelschap van 2 der voornaamste
christenen, het geheele christendorp hadden mogen bezoeken. Zoodra zij zich
overtuigd hadden, dat het dorp aan geen soldaten kon weerstaan, spoedden zij
zich terug naar hunne soldaten, die zich in eene oude bedding der Gele rivier
schuil hielden op een half uur der residentie. Bij ‘t aanbreken van den dag, toen
de nachtwachten der christenen zich ter ruste begaven, verlieten zij hun
schuilhoek. Mgr. was juist in de Sacristie aan ‘t bidden, en bereidde zich voor tot
de H. Mis, als het geluid der militaire trompet hem verschrok, en spoedde zich
naar buiten. Reeds van alle kanten zag men in de verte soldaten met duizende
boksers aanstormen. Alsdan gaf Mgr. boven op een huis gestegen, aan de op den
grond knielende christenen den zegen, en naar beneden gaande, ried hij hen aan,
te vluchten. Velen nogal volgden dien raad, maar ook zij hebben niettemin veel
moeten verduren. Bijna allen werden zij van kleederen beroofd, velen werden
neergestoken, eenigen gelukte het bij bevriende heidenen een onderkomen te
vinden; toch verreweg het grootste gedeelte der christenen bleef, vast besloten
voor hun geliefden bisschop te strijden “in spem contra spem”. Reeds zondags
tevoren, zoo verhaalden mij nu nog weenende eenige overgebleven christenen,
had Mgr. onder de preek allen aangezet tot de vlucht, doch daar hij aan de
verontwaardiging, die op aller gelaat te lezen stond, en aan hunne gebaren, zag,
dat zij vastbesloten waren, aan de zijde van hun bisschop te sterven, brak Mgr.
in tranen los, en allen, zoowel mannen als vrouwen, oud en jong, weenden met
hem.
Nadat Mgr. voor den laatsten keer zijne christenen had gezegend, en hen tot de
vlucht aangespoord, was hij teruggekeerd naar de kerk, en lag daar neergeknield,
biddend, met uitgestrekte armen, voor het kruisbeeld van het hoofdaltaar. Vele
- 62 -