een antropologisch onderzoek naar de kortstondige inzet van ... - Nrc

Hallo Daphne en Frodo,
Jullie kennen mij niet, maar na het zien van de uitzending gisteravond, heb ik de behoefte om jullie te laten
weten hoeveel respect ik voor jullie heb. Zelf ben ik zuidafrikaanse van geboorte (Kaapstad) dus ik kan mij wel
iets voorstellen bij jullie verhalen en jullie passie. Het was vroeger mijn grote droom om te werken in Afrika en
het liefste bij dr.Albert Schweitzer in Lambarene Kongo. Maar helaas is het niet gegaan zoals ik wilde, het leven
ging een andere kant uit. Geniet zoveel als jullie kunnen, deze ervaring zullen jullie de rest van jullie leven met
je meevoeren en zal je tot een rijker mens maken. Veel succes en neem ook eens in een restaurant een Don
Pedro, dat zullen jullie vast lusten. Succes.
— Doornekamp (2007)
Hoi Daphne en Frodo,
Wat ontzettend leuk om jullie verhaal te zien op tv. Het was heel herkenbaar voor mij omdat ik vorig jaar drie
maanden in Malawi (Mangochi) stage heb gelopen samen met mijn vriend. Ook ik kreeg malaria [net als
Daphne in de uitzending] en het was een déjà vu om jullie zo te zien!! Toch bekroop ons vaak de angst, dat als je
echt ziek bent, hulp vaak ver weg is. Je kijkt heel anders naar de uitzending denk ik als je daar ook geweest bent.
Je herkent de houding van de CO’s [clinical officers] en verpleegsters. De taalbarrière, gebrek aan middelen,
medicatie vaak op etc... Het is soms zo moeilijk en frustrerend om iets te bereiken daar. Toch geeft het
voldoening en zie je dingen die je nooit eerder hebt gezien. Het viel me op dat jullie het over communicatie
hadden. Wij leggen als gewoonte alles uit, terwijl zij niet eens nadenken en alles maar aannemen. Soms miste ik
de communicatie daar. Helaas waren we nog vroeg in onze opleiding (jaar 4) waardoor we nog te weinig konden
betekenen in het ziekenhuis. Inmiddels lopen we co-schappen in Leiden. Wat jullie hebben gedaan is iets wat
misschien ook in de toekomst willen gaan doen. Vrijheidsdrang, net als jullie denk ik. Het gevoel van vrijheid
met de auto te rijden lijkt me fantastisch. De combinatie met geneeskunde is natuurlijk ultiem. Ik denk dat je
vooral zelf veel leert, in tegenstelling wat je voor de mensen daar kan betekenen. Maar alle kleine beetjes helpen.
Goed eerst onze co-schappen afronden en dan zien we verder. Veel succes in Kaapstad! Groetjes.
— Anoniem (2007)
Lieve / beste Daphne & Frodo,
Jullie kennen mij (nog) niet, maar ik zag jullie uitzending op TV en met tranen in mijn ogen herkende en deelde
ik jullie emoties. Ik heb zelf 12 maanden in Congo gewerkt voor een noodhulp organisatie en wil jullie zeggen
dat ik blij en trots ben dat jullie dit doen. Het spijt me te zien dat er zoveel negatieve reacties op jullie site
komen. Vergeef het ze, ze weten echt niet beter. Ze zijn nooit in Afrika geweest, kennen de wanhoop, de pijn, de
geur van de ward en de hopeloosheid van de lage commitment van de locale medewerkers niet. Iets 10x te
goedertrouw uitleggen en vervolgens zien dat ze het de 11e keer weer fout doen, terwijl het gaat om mensen
levens en de kwaliteit van leven van de patiënten, vaak obv desinteresse en laksheid, is pijnlijk om te zien, en
frustrerend natuurlijk (vgl jullie brandwonden patiënt of de dame die niet naar de goede ward werd gebracht).
Natuurlijk kan er altijd van alles beter, maar daar gaat het in hoofdlijnen niet om. Het verschil wat jullie daar
hebben gebracht voor de mensen aan de ontvangende zijde is waanzinnig. Je kunt thuis op de bank in
Nederland niet bepalen of iemand ‘asociaal’ is of ‘fout handelt’ of ‘er alleen maar voor zichzelf is’, als hij of zij
met heel veel pijn in het hart besluit z’n klimmaatje achter te laten. Jullie hebben (emotioneel én fysiek)
(waarschijnlijk) zeer zware omstandigheden getrotseerd, om je droom waar te maken. Waanzinnig veel respect
heb ik voor jullie. Keep it up. Groet.
– Regout (2007)
Tekstkader 2.2: Reacties van voorstanders van het werk van de Driving Doctors
17