Aanspraak Juni 2013 - Svb

Afscheidsfoto gemaakt voor mijn vader.
Moeder, Sallo (links) en broer David.
Mijn reddende engel: Verzetsstrijdster
Sietske Anna Klaziena Visser-Hoekstra.
Mijn vader kwam niet
In Aalten doken mijn ouders met mijn broer David
onder bij de familie Hiddink. Helaas was er geen
plaats voor vier personen, dus bracht mijn vader
mij naar de familie Te Lindert. Hij beloofde mij die
avond weer op te halen, maar hij kwam niet opdagen.
Uiteraard begreep ik er als vijfjarige jongen
niets van en voelde me in de steek gelaten door mijn
vader. Na de oorlog begreep ik dat mijn vader het
er misschien nog moeilijker mee heeft gehad dan ik.
Pas na een tijd voelde ik me op mijn gemak bij de
boerenfamilie Te Lindert en begon ik hen als mijn
eigen ouders te beschouwen. Mijn haren werden
zeer kort geknipt, zodat de zwarte kleur onzichtbaar
was. Er was veel te beleven op hun boerderij, want
zij hadden vier kinderen van rond de twintig. Er zaten
meer onderduikers, waaronder een Engelse piloot.
Vanaf 1943 moest ik altijd binnen blijven en me verstoppen.
Als er gevaar dreigde, moest ik enkele
dagen alleen in het roggeveld blijven. Drie keer werd
ik op de zolder van een andere boerderij verstopt.
De razzia
Eind juli 1943 veranderde alles. De Duitsers waren
op zoek naar de geallieerde piloot en omsingelden
de boerderij. De piloot werd niet ontdekt, maar ik
wel. Ze zagen meteen dat ik een Joods jongetje
was en het was verboden Joden te beschermen.
Het gevolg was dat mijn onderduikvader, Hendrik
te Lindert, werd opgepakt en werd afgevoerd naar
kamp Vught, waar hij een half jaar lang werd geïnterneerd.
Voor de tweede maal verdween de man
in mijn leven, die ik als mijn vader beschouwde. Op
11 augustus 1943, mijn zesde verjaardag, brachten
twee Aaltense politiemannen mij naar de Duitsers in
Huize Rosorum in Arnhem. Drie weken zat ik hier met
andere Joodse kinderen opgesloten.
Mijn reddende engel
Eind augustus 1943 stond ik tussen de Duitse bewakers
en andere Joodse kinderen op het perron van
Centraal Station Amsterdam. We moesten wachten
op het transport naar Westerbork. Terwijl ik zag dat
alle kinderen in een lange trein werden gestopt,
dacht ik: ‘Nu zal ik mijn vader, moeder en broertje
nooit meer terugzien, ik moet hier weg!’ Opeens
stond er een non gekleed in een lange zwarte habijt
in de menigte die mij wenkte dichterbij te komen. Ze
had een vriendelijk gezicht. Toen ze me een hand gaf
en mij voorzichtig meetrok, stribbelde ik niet tegen.
Mijn reddende engel gebaarde dat ik me onder haar
lange rok moest verstoppen. Zo kalm mogelijk liepen
we het perron af naar een stil plekje. Ongezien peuterde
ze de Davidsster van mijn jas. Ze nam mij mee
naar het perron van de trein naar Arnhem. Ze leidde
me naar een onderduikadres bij een kinderloos echtpaar,
de familie Van der Water aan de Bakenbergseweg
159, waar ik vier maanden kon blijven.
17