Private kwaliteitsborging in de bouwregelgeving Toezicht op het ...

Private kwaliteitsborging in de bouwregelgeving | 14 januari 2011
waarop samen met andere instrumenten een beleidsdoel moet worden
bereikt. Hierdoor is het nauwelijks mogelijk om over het instrument
certificering te spreken.
Om allerlei redenen houdt het beleid zich niet altijd onverkort aan het
kabinetsstandpunt met betrekking tot certificering. In een aantal gevallen
kan je daarom al voorspellen dat het in de uitvoering mis zal gaan.
De Raad voor Accreditatie, de certificatie-instellingen en de VI staan samen
voor het bereiken van bepaalde beleidsdoelen. Het is daarom zinvol de
mogelijkheden van samenwerking te verkennen. Aandachtspunten hierbij
zijn de (on)mogelijkheden om informatie uit te wisselen en de coördinatie
binnen de VI.
2.3 Publiek toezicht op certificering/CE-markering in de bouwregelgeving
De minister heeft in 2006 het stelsel als zodanig erkend. Gekozen is voor een
heldere verantwoordelijkheidsverdeling tussen publiek en privaat. In het private
certificatiestelsel is dan ook geen publiek toezicht opgenomen. De betrokken private
partijen dienen wel de minister jaarlijks te informeren over de resultaten (o.a. ter
verantwoording van financiële bijdragen).
Het stelsel valt onder de toezichtondersteuningsvariant, hetgeen inhoudt dat
marktpartijen in de bouwketen er vrijwillig gebruik van kunnen maken. Wel is het zo
dat de publieke toezichthouder op de bouw (bouw- en woningtoezicht) de erkende
kwaliteitsverklaringen als afdoende bewijs, dat aan wettelijke eisen van het
Bouwbesluit wordt voldaan, dient te hanteren.
Bij CE-markering is wel publiek toezicht geregeld. De VROM-Inspectie is
toezichthouder voor het markttoezicht op de uitvoering van de Richtlijn
Bouwproducten 6 . Dit toezicht richt zich vooral op de wijze waarop
fabrikanten/producenten en handelaren op correcte wijze productinformatie
opstellen en verspreiden. Het publieke toezicht strekt zich ook uit tot de instellingen
die de productbeoordelingen doen.
2.4 Constateringen
Een stelsel waarin ruimte is voor invulling van de eigen verantwoordelijkheid
van gereguleerde partijen zal beter functioneren dan een stelsel waarbij
alleen door overheidstoezicht de naleving wordt getoetst.
De minister blijft verantwoordelijk voor de resultaten van het gehele stelsel
inclusief private zelfreguleringsafspraken (t.a.v. naleving publieke eisen) en
om die reden zal er een vorm van (systeem)toezicht nodig zijn.
Momenteel is er geen heldere lijn in de toepassing van certificering in beleid
en in toezichtsarrangementen.
6 Op basis van artikel 120b, jo. artikel 120 lid 2 Woningwet is de Minister belast met de
bestuursrechtelijke handhaving op de Richtlijn bouwproducten. In artikel 93 lid 1 van de
Woningwet staat vervolgens dat met het toezicht op de naleving van het bij of krachtens de
hoofdstukken V tot en met IX (artikel 120b staat in hoofdstuk IX) bepaalde zijn belast de bij
besluit van Onze Minister aangewezen ambtenaren. Hieruit kan geconcludeerd worden dat
gemeenten op basis van de Woningwet geen bevoegdheden hebben ten aanzien van het
toezicht op de Richtlijn bouwproducten. Deze taak is voorbehouden aan de Minister en de door
de Minister aangewezen ambtenaren, waaronder de ambtenaren van de VROM-Inspectie. De
VROM-Inspectie is hiermee eerstelijns bevoegd.
Pagina 16 van 40