Private kwaliteitsborging in de bouwregelgeving Toezicht op het ...

Private kwaliteitsborging in de bouwregelgeving | 14 januari 2011
Om een auto te mogen besturen heb je een rijbewijs nodig. Dat haal je middels
een keuring op theorie en praktijk. Dat hoef je maar 1 keer te doen. Dat is voor
de maatschappij voldoende borging om mensen aan het wegverkeer deel te laten
nemen. Was het rijbewijs een certificaat dan moest je elk jaar herexamen doen.
De publieke handhaver, de politie, let op overtredingen als door rood licht rijden
of te hard rijden. Als er veel te hard wordt gereden dan kan de overheid wat doen
met dat signaal. Zij kan bijv. het rijexamen aanpassen zodat weggebruikers
wellicht zich meer bewust zijn van de gevaren of de milieuvervuiling. Ook kan ze
de snelweg veranderen of de maximum snelheid aanpassen. Hierbij zal de
overheid o.a. het CBR, de ANWB, etc betrekken.
Van belang is dat partijen hun rol invullen en volgens Van der Poel betekent dit dat
certificeerders certificeren en handhavers handhaven. M.a.w. handhaven is niet iets
voor certificatie-instellingen. Ze moeten wel binnen de regelkring met elkaar
overleggen en informatie uitwisselen.
Van der Poel verwijst naar de VWA als voorbeeld waarmee de RvA samenwerkt om
te komen tot gezamenlijke verbetering van de regelkring. De VWA zet in op
horizontaal toezicht. De overheid richt zich daarbij op handhaving en
systeemtoezicht en stelt de vraag centraal: wordt met het totale stelsel het effect
bereikt dat we willen. De RvA geeft het vertrouwen aan de certificeerders en nodigt
de VWA uit om af en toe mee te lopen. Hieruit komen regelmatig verbeteringen voor
het accreditatiewerk voort. Een ander ontwikkelingspunt is het risico-gericht
beoordelen. Bedrijven die een goede performance laten zien zou je minder vaak
kunnen herbeoordelen; ook bedrijven die zich bezig houden met beoordelingen met
een beperkter maatschappelijke impact (bijv. de vaststelling van de kleur van
bloemen) zou je minder vaak hoeven te beoordelen.
Ook voor zichzelf ziet de RvA verbeterpunten. Bijvoorbeeld het vaker voortbrengen
van generieke informatie (ervaringscijfers e.d.) uit alle controles die in een bepaald
werkveld worden gedaan. Daar kan in de regelkring ieder zijn voordeel vervolgens
meedoen. Nog een slag verder is het aanbieden van een benchmark per werkveld
waaraan de beoordeelde zich kan meten.
Van der Poel wijst er ook op dat de gebruikers zichzelf steeds goed moeten afvragen
of accreditatie altijd wel nodig is. Er hoort immers ook een kostenplaatje bij. Per
domein en per risicogebied dient bekeken te worden wat er aan de markt kan
worden overgelaten en op welk niveau het vertrouwen in de markt onderbouwd
moet worden.
4.3 Naar een nieuwe verhouding tussen private kwaliteitsborging en publiek
toezicht
Kern van het advies van de Commissie Fundamentele Verkenningen Bouw
(Commissie Dekker, 14 mei 2008) is dat het stelsel van bouw- en bouwgerelateerde
voorschriften eenvoudiger kan. Centraal in de benadering van de Commissie Dekker
staat „vertrouwen in de markt‟. De teneur van het rapport is: laat de overheid
heldere wettelijke kaders stellen en laat de ondernemer doen waar hij goed in is,
namelijk binnen de kaders (duurzaam) ondernemen. Tegelijk erkent de commissie
ook dat een dergelijke heldere verdeling van verantwoordelijkheden niet op stel en
sprong realiseerbaar is. In haar aanbevelingen komt de commissie met 3
categorieën van aanbevelingen:
Modernisering en vereenvoudiging van het stelsel van bouwgerelateerde
voorschriften (vermindering van regeldruk en vergunninglast)
Pagina 24 van 40