Herman_Koch_-_Het_Di.. - Pauw & Witteman

Nu kon dergelijke informatie mij over het algemeen gestolen
worden, voor mijn part kwam de rozemarijn uit het Ruhrgebied
of uit de Ardennen,maar ik vond het al ruimschoots te veel gelul
voor alleen een schaaltje met olijven, en ik had geen zin om hem
er zomaar mee weg te laten komen.
Bovendien was er die pink. Waarom wees iemand met zijn
pink? Was dit chic? Hoorde het soms bij het pak met de fijne
blauwe streepjes, zoals het lichtblauwe zakdoekje? Of had de
man gewoon iets te verbergen? Zijn overige vingers kregen we
immers niet te zien, die had hij in de palm van zijn hand gevouwen,
zodat ze aan het oog werden onttrokken – misschien waren
ze bedekt met schimmeleczeem of symptomen van een niet te
behandelen ziekte.
‘Afgemaakt?’ zei ik.
‘Ja, afgemaakt met rozemarijn.Afgemaakt wil zeggen dat…’
‘Ik weet wat afgemaakt is,’ zei ik scherp – en misschien ook
wel iets te hard, want aan een tafeltje naast het onze hielden een
man en een vrouw even op met hun gesprek en keken onze kant
uit: een man met een veel te grote baard die vrijwel zijn hele gezicht
bedekte, en een iets te jonge vrouw voor zijn leeftijd, die ik
op eind twintig schatte; zijn tweede huwelijk,dacht ik bij mezelf,
of een flirt voor één avond op wie hij indruk probeerde te maken
door haar naar een restaurant als dit mee te nemen.‘Afgemaakt,’
vervolgde ik iets zachter.‘Ik weet dat dat niet betekent dat de olijven
zijn “afgemaakt”. Zoals in “neergeknald” of “doodgeschoten”.’
Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Claire haar hoofd had afgewend
en naar buiten keek. Het was geen goed begin; de avond
was al verpest, ik moest hem niet nog verder verpesten, en al helemaal
niet voor mijn vrouw.
Maar toen deed de gerant iets waar ik geen rekening mee had
gehouden: ik had zo half en half verwacht dat zijn mond zou
openvallen, dat zijn onderlip zou beginnen te trillen en dat hij
misschien een kleur zou krijgen,waarna hij iets van vage excuses
zou stamelen – iets wat hem van hogerhand was voorgeschreven,
een gedragscode tegenover lastige en onbeschofte klanten –
maar in plaats daarvan schoot hij in de lach.Het was bovendien
een echte lach, geen gespeelde of beleefdheidslach.
‘Neemt u mij niet kwalijk,’ zei hij, terwijl hij zijn hand naar
zijn mond bracht; de vingers waren net als daarnet bij het aanwijzen
van de olijven in de palm gevouwen, alleen de pink stak
nog altijd uit.‘Zo had ik het nog nooit bekeken.’
6
‘Wat is de bedoeling van dat pak?’ vroeg ik aan Claire nadat we
allebei het aperitief van het huis hadden besteld en de gerant
zich van ons tafeltje had verwijderd.
Claire stak haar hand naar me uit en raakte even mijn wang
aan.‘Lieverd…’
‘Ja, nee, ik vind het raar, er is in elk geval over nagedacht. Je
gaat me toch niet vertellen dat er niet over nagedacht is?’