Herman_Koch_-_Het_Di.. - Pauw & Witteman

dan een geschenk, ook dat was geluk.
‘Ik was mijn band aan het plakken,’zei hij.‘Dat wilde ik je vragen.
Of jij weet of we nog ergens ventielen hebben liggen.’
‘Ventielen,’ herhaalde ik. Ik ben zo iemand die nooit zelf een
band plakt, die daar niet eens aan moet denken. Toch geloofde
mijn zoon tegen beter weten in nog altijd in een andere versie
van zijn vader, een versie die de ventielen wist te liggen.
‘Wat deed je hierboven?’ vroeg hij plotseling. ‘Je zei dat je me
zocht.Waarom zocht je me?’
Ik keek hem aan, ik keek in de heldere ogen onder het zwarte
mutsje, de eerlijke ogen, die, zo had ik me altijd voorgehouden,
een niet onbelangrijk deel van ons geluk uitmaakten.
‘Gewoon,’ zei ik.‘Ik zocht je.’
4
Natuurlijk waren ze er nog niet.
Zonder al te veel prijs te geven over de ligging kan ik zeggen
dat het restaurant aan de straatzijde door bomen aan het zicht
onttrokken wordt.We waren nu een halfuur te laat, en terwijl
we over het, aan weerszijden door elektrische fakkels verlichte,
grindpad naar de ingang liepen, bespraken mijn vrouw en ik de
mogelijkheid dat voor één keer niet de Lohmans maar wij als
laatsten zouden arriveren.
‘Wedden?’ zei ik.
‘Waarom wedden?’ zei Claire.‘Ze zijn er toch niet.’
Een meisje in een zwart T-shirt en een tot op haar enkels vallende
zwarte voorschoot nam onze jassen aan. Een ander meisje
in een identieke zwarte outfit bestudeerde een boek met reserveringen
dat op een lessenaar lag opengeslagen.
Ik zag dat ze alleen maar speelde dat ze de naam Lohman niet
kende, en ze speelde het ook nog slecht.
‘Meneer Lohman, zei u?’ Ze trok een wenkbrauw op en deed
geen moeite haar teleurstelling te verbergen dat ze niet Serge
Lohman in eigen persoon voor zich had, maar twee mensen met
gezichten die haar volstrekt niets zeiden.
Ik had haar kunnen helpen door te zeggen dat Serge Lohman
onderweg was, maar ik deed het niet.
De lessenaar met het reserveringenboek werd van bovenaf
belicht door een dun, koperkleurig leeslampje: art deco, of iets
anders dat net weer in of uit de mode was.Het meisje had haar
haar, dat al net zo zwart was als het T-shirt en de voorschoot,
heel strak opgestoken en naar achteren in een dun staartje bijeengebonden,
alsof het op de vormgeving van het restaurant
was afgestemd. Ook het meisje dat onze jassen had aangenomen
droeg haar haar in zo’n strak staartje.Misschien was het
wel voorschrift, dacht ik bij mezelf, een voorschrift om hygiënische
redenen, zoals mondkapjes in een operatiekamer: dit
restaurant liet zich er immers op voorstaan dat al zijn producten
‘onbespoten’ waren – het vlees was nog wel van dieren,
maar dan van dieren die ‘een leuk leven’ hadden gehad.