Herman_Koch_-_Het_Di.. - Pauw & Witteman

‘Claire!’Hij stak zijn armen naar haar uit, mijn vrouw was al
half uit haar stoel overeind gekomen, en nu zoenden ze elkaar
drie keer op de wangen. Er zat niets anders op dan zelf ook te
gaan staan: blijven zitten zou te veel uitleg vergen.
‘Babette…’ zei ik, terwijl ik de vrouw van mijn broer bij haar
elleboog vastpakte. Ik had er eigenlijk op gerekend dat ze me
voor de drie voorgeschreven zoenen haar wangen zou toekeren
om vervolgens de lucht naast mijn eigen wangen te kussen,maar
ik voelde de zachte druk van haar mond, eerst op mijn ene wang
en daarna op de andere; als laatste drukte zij haar lippen, nee,
nog niet óp mijn mond, maar wel net ernaast. Gevaarlijk dicht
bij mijn mond, zou je ook kunnen zeggen.Vervolgens keken we
elkaar aan; ze droeg zoals meestal een bril, maar misschien was
het een ander model dan de laatste keer dat we elkaar zagen, ik
kon me tenminste niet herinneren dat ze ooit eerder een bril met
zulke donkere glazen had gedragen.
Zoals gezegd behoorde Babette tot de categorie vrouwen die
álles goed stond, dus ook een bril.Maar er was iets, iets wat anders
was dan anders, als bij een kamer waar iemand in je afwezigheid
alle bloemen heeft weggegooid: een verandering in het
interieur die je in eerste instantie nog niet eens opvalt, tot je de
stelen onder het deksel van de pedaalemmer ziet uitsteken.
Om de vrouw van mijn broer een verschijning te noemen was
nog voorzichtig uitgedrukt. Er waren mannen, zo wist ik, die
zich door haar lichaamsomvang geïntimideerd of zelfs bedreigd
voelden. Ze was niet dik, nee, met dik of dun had het weinig te
maken, binnen haar lichaam waren de onderlinge verhoudingen
volmaakt in evenwicht.Maar wel was alles aan haar groot en
breed: haar handen, haar voeten, haar hoofd – té groot en té
breed,vonden die mannen,en ze maakten vervolgens toespelingen
op de grootte en breedte van andere lichaamsdelen om de
bedreiging tot menselijke proporties terug te brengen.
Op de middelbare school was ik bevriend met een jongen
die ruim twee meter lang was. Ik herinner me hoe vermoeiend
het soms was om altijd maar naast iemand te staan die een heel
hoofd boven je uittorende, alsof je letterlijk in zijn schaduw
stond, en of je door dat in de schaduw staan minder zonlicht
kreeg.Minder zonlicht dan waar ik recht op had, dacht ik weleens.
Er was natuurlijk de gewone kramp in je nek van het
voortdurend naar boven kijken, maar dat was van alles nog het
minst vermoeiend. In de zomer gingen we samen op vakantie,
ook de schoolvriend was niet dik, alleen maar lang, toch ervoer
ik alle verplaatsingen van zijn armen en benen en voeten die uit
de slaapzak staken en aan de binnenzijde tegen het tentzeil
drukten als een worsteling om ruimte te veroveren – een worsteling
waar ik me medeverantwoordelijk voor voelde en die
me fysiek uitputte. Soms lagen zijn voeten ’s ochtends buiten
de opening van de tent, en dan voelde ik me schuldig: schuldig
over het feit dat tenten niet groter waren gemaakt zodat mensen
als de schoolvriend er ook helemaal in pasten.
In aanwezigheid van Babette deed ik altijd mijn best om mezelf