Herman_Koch_-_Het_Di.. - Pauw & Witteman

het huis, dat wil toch niet zeggen dat je die wijn gratis krijgt aangeboden?’
‘Oké, oké, dat is duidelijk.Maar dit is iets anders.Hier heb ik
nog helemaal niet op een menukaart gekeken. Hier schuift iemand
in een driedelig pak de stoelen voor je naar achteren, zet
een slap schaaltje olijven voor je neus en zegt vervolgens iets over
wat vandaag het aperitief van het huis is. Dat is toch op zijn
minst verwarrend? Dat klinkt toch eerder alsof het je wordt aangeboden
dan dat je er tien euro voor moet gaan betalen? Tien
euro! Tíén! Laten we het omdraaien.Zouden wij een glaasje laffe,
roze champagne van het huis hebben besteld als we van tevoren
op de kaart hadden gezien dat die tien euro kostte?’
‘Nee.’
‘Dat bedoel ik. Je wordt er dus gewoon ingeluisd met dat gelul
over “van het huis”.’
‘Ja.’
Ik keek mijn vrouw aan, maar zij keek ernstig terug. ‘Nee, ik
zit je niet in de maling te nemen,’ zei ze.‘Je hebt volkomen gelijk.
Het is inderdaad iets anders dan biefstuk of wijn van het huis. Ik
zie nu wat je bedoelt.Het is gewoon raar.Het lijkt bijna of ze het
expres doen, dat ze kijken of je erin trapt.’
‘Ja toch?’
In de verte zag ik het driedelige pak voorbijschieten, de open
keuken in; ik zwaaide met mijn hand, maar dat werd alleen opgemerkt
door een van de meisjes in zwarte voorschoten die op
ons tafeltje toesnelde.
‘Moet je horen,’ zei ik, en terwijl ik het meisje de menukaart
voorhield, keek ik nog even snel naar Claire – voor steun, of liefde,
of alleen maar een blik van verstandhouding: dat er met ons
tweeën niet viel te spotten waar het de zogenaamde aperitiefjes
van het huis betrof – maar Claires blik was op iets ver achter
mijn hoofd gericht: op een plek waar ik wist dat zich de ingang
van het restaurant bevond.
‘Daar zijn ze,’ zei ze.
7
Normaal gesproken gaat Claire altijd met haar gezicht naar de
muur zitten, maar vanavond hadden we het precies andersom
gedaan.‘Nee, nee, ga jij maar voor een keer,’ had ik gezegd toen
de gerant onze stoelen naar achteren had geschoven en zij al automatisch
op de plek wilde gaan zitten waar ze alleen maar uitzicht
op de tuin had.
Normaal gesproken zit ík met mijn rug naar de tuin (of naar
de blinde muur, of naar de open keuken): om de simpele reden
dat ik álles wil zien. Claire offert zich altijd op.Ze weet dat ik niks
met blinde muren of tuinen heb, dat ik liever naar de mensen
kijk.‘Toe nou,’ zei ze, terwijl de gerant beleefd stond te wachten,
met zijn handen op de rugleuning van de stoel, de stoel met het
uitzicht op het restaurant die hij in principe voor mijn vrouw
naar achteren had geschoven,‘daar zit je toch het liefst?’
Het is niet alleen dat Claire zich voor mij opoffert.Het is ook