El bola - Mooov

Tegenstellingen
De regisseur plaatst een ontwricht gezin tegenover een harmonieus gezin vol
liefde, respect en gezelligheid. De uiterlijke tekenen en het gedrag verklappen
voor het ene gezin een binnenwaarts gekeerd gedrag en een onmogelijkheid
tot communiceren. Voor het andere suggereert het een comfortabel, veilig en
gezond leven. De hele dramatische spanning van het verhaal van EL BOLA speelt
zich af tussen twee tegengestelde families.
José is de vader die luistert en openstaat voor elke vorm van dialoog of
discussie. De relatie met Alfredo is gebaseerd op vertrouwen en liefde. Mariano
daarentegen zit vast in het verleden en begroet zijn zoon niet eens wanneer die
hem groet. Aurora is de moeder aan de haard, gevangen in de tirannie van haar
echtgenoor. Marisa, de moeder van Alfredo heeft een sterke identiteit en geeft
haar kinderen heel wat ruimte: de kleinste doet de deur van het appartement
open, de oudste trekt zijn plan. Ook tussen Pablo en Alfredo zijn er heel wat
tegenstellingen.
Symboliek
Pablo’s balletje is het duidelijkste symbool in EL BOLA. Voor Pablo is het zijn
geluksbrenger, beschermer. Pablo stelt zich ook voor als ‘Het Balletje’ aan
mensen, het is zijn identiteit. In het ziekenhuis knijpt hij in zijn balletje om de
pijn te verbijten, maar wanneer hij flauwvalt, laat hij het vallen. Hij heeft het
ook niet meer nodig, aangezien José heeft beloofd dat hij die avond bij hen
26 27
mag blijven. Maar Alfredo geeft hem het balletje terug; zijn lijdensweg is nog
niet voorbij.
Nadat hij afstand heeft genomen van zijn familie en de mishandelingen, heeft
hij het balletje niet meer nodig, gelooft hij er niet meer in, of is volwassen
genoeg om zonder te leven. Hij legt het op de sporen en een trein rijdt het
plat.
Meer symbolen: tijdens het ritje dat ze maken op de kermis, schreeuwen ze van
plezier, in tegenstelling tot schreeuwen van de pijn. In de tatoeage van Alfredo
zit eveneens dezelfde symboliek: ze zijn ‘littekens’ aangebracht uit liefde,
tegenover littekens uit haat en woede.
Rood
De dominante kleur in de film is rood en komt in heel wat sequenties voor: de
tegels in de badkamer, een deur, een bloembak, de kleren van de kinderen op
het speelplein, de bijnaam van één van de vrienden van Pablo is ‘El Rojo’. Kleur
alludeert natuurlijk op het bloed dat stroomt wanneer Pablo’s vader hem aftroeft
(met de rode kleren wil de regisseur duidelijk maken dat alle kinderen
potentiële slachtoffers kunnen zijn van geweld).