KEIHARD DOOR DE EEUWEN HEEN - Afdeling

DE ZAAK
Piet Groeneveld
DE KERN VAN DE ZAAK Rinus van der Brug, schaderegelaar
Bureau Beroepsziekten FNV: “De heer Groeneveld
en zijn collega’s kregen destijds willens en wetens
door de werkgever teveel werk aangeboden. Hierdoor
konden zij met name in de avonduren geen vrij nemen
en niet ontspannen. Het werk van vijf dagen werd in
vier dagen gedaan, en daarnaast draaide men overuren.
Wij konden dit bewijzen. Dit is dan ook de reden
waarom het in deze zaak tot een regeling is gekomen.
De lezer kan ervan leren dat hij of zij moet uitkijken met
het alsmaar maken van overuren. Geld is belangrijk,
maar je gezondheid nu en op langere termijn is nog
belangrijker.”
14 SEPTEMBER 2006 FNV BOUW MAGAZINE
DE ZAAK GROENEVELD. TIMMERMAN/VOORMAN PIET
GROENEVELD (53) KREEG EEN BURN-OUT DOOR TE HOGE
WERKDRUK. BUREAU BEROEPSZIEKTEN FNV EISTE EEN
SCHADEVERGOEDING. DOOR STEPHANIE JANSEN. FOTO
BERT JANSSEN.
MOE
“Het bouwbedrijf wilde me destijds graag hebben. Ze kenden me en
wisten dat ik een harde werker was. Ik ging aan de slag als timmerman/voorman.
Ik kwam soms ver van huis te werken, in Delfzijl,
Hoogeveen, Veendam. Ik logeerde dan in een pension, meestal met een
paar collega’s. We maakten lange werkdagen, van zeven tot vijf, en
gingen na het avondeten door tot negen of tien uur. Op vrijdag hadden
we officieel vrij, maar in de praktijk werkte ik de hele ochtend, onder
meer om materialen klaar te zetten en administratieve taken af te handelen.
In het weekend lag ik vaak thuis op de bank om bij te komen. De
vermoeidheid sloop er langzaam in. Op kantoor gaf ik aan dat de werkdruk
te hoog was. De bedrijfsleider raadde aan af en toe even in de keet
te gaan zitten om uit te rusten. Maar dat is mijn aard niet, dus ik ging
door. Tot mijn vrouw me op een dag zittend op mijn knieën onder de
douche aantrof. Ik kon letterlijk niet meer op mijn benen staan. Zo kan
het niet langer, zei ze. Ik meldde me ziek en ging een weekje naar Terschelling
om uit te waaien. Het hielp niet. Ik was op, zowel lichamelijk
als geestelijk. Ik lag hele dagen in bed. In overleg met de arbo-arts gaf ik
mezelf een paar maanden tijd, maar ik knapte niet op. Een jaar na die
eerste ziekmelding werd ik volledig afgekeurd wegens burn-out. Dat was
een verademing: de druk was eraf. Ik hoefde even niks meer. Toen
kwamen de emoties los. Waarom had het bedrijf niet naar mijn signalen
geluisterd? Achteraf denk ik wel eens: had ik maar een gebroken been
gehad, dan was tenminste duidelijk dat me iets mankeerde.
Pas na ruim twee jaar kon ik weer energie opbrengen om af en toe naar
de werkplaats te gaan om iets te doen. Dat waren kleine karweitjes,
zoals opruimen, spullen klaarzetten, wat schilderwerk. Op den duur
was ik zo’n vijftien uur in de week in touw. Ik vroeg me af of daar een
kleine vergoeding tegenover kon staan. Toen ik dat bij de bedrijfsleider
aankaartte, kreeg ik de kous op de kop. Wie dacht ik wel niet dat ik
was, was zijn reactie. Ik voelde me als een hond behandeld. Toen ging
bij mij een knop om. Ik heb de bond benaderd. Bureau Beroepsziekten
FNV heeft een schadevergoeding geëist. Het bedrijf had nauwelijks verweer.
Er is 45 duizend euro betaald.
Inmiddels is het bijna zeven jaar geleden dat ik ziek werd. Ik ben nog
steeds voor 45-65 procent afgekeurd. Sinds kort heb ik een nulurencontract
bij een timmerwerkplaats. Daar ben ik blij om, ik heb weer wat
om handen, hoor er weer een beetje bij. Het geld staat op de bank. We
besteden het deels aan de jaarplaats van de stacaravan, die mijn vrouw
en ik hebben om tot rust te komen.”