Lustrumnummer Pelgrimsparade - Santiago

Jesus Arias Jato alias de medico magico laat ons in zijn provisorische refugio
vroeg opstaan voor het ontbijt. Het deert me niet. Vanwege het aanhoudende getik
van de regendruppels op het plastic dak van zijn onderkomen heb ik die nacht
nauwelijks een oog dicht gedaan. Alleen de echte pelgrims zitten aan tafel, de rest
slaapt nog.
Vanwege de gezelligheid en het slechte weer blijf ik plakken. Bovendien krijg ik de
eer wat woorden in zijn libro de oro te mogen schrijven en daar ga ik uitgebreid voor
zitten. Zonder al te veel kleerscheuren wil ik deze klus in mijn beste Spaans klaren.
Pas om 11 .O0 uur neem ik als een van de laatsten afscheid van Jesus en zijn goede
en gastvrije vrouw en stap op de fiets.
Langzamerhand begin ik aan de beklimming via de oude weg naar de Puerto
Pedrafita langs wonderbaarlijk mooie en welhaast uitgestorven bergdorpjes. Motre-
gen wordt regen wordt harde regen en gaat over in pijpestelen. Ik heb honger.
Vanmorgen vroeg gegeten en daarna niets meer en dat wreekt zich nu. Maar
stoppen kan niet. Als je nu afstapt, kom je niet meer op de fiets; een ijzeren wet,
bekend bij alle wielrenners. Afzien!
Ik bereik moeizaam Pedrafita. Alle romantiek is verdwenen, want ik moet van hier
nog vier kilometer doorklimmen naar Cebreiro. Wind, regenslierten met mist en kou
en dan duurt het eindeloos. Niet zeuren. Ik ben pelgrim. Ik bijt op mijn tanden. Het
vlees is zwak en ik verlang naar hogere sferen. Die bereik ik uiteindelijk na de
zoveelste bocht bij een hostal aan de linkerkant van de weg. Cebreiro!
Ik zet mijn fiets onder het afdak bij de voordeur en ga naar binnen. Rechts in de
hoek brandt de open haard. Daar staat een half ontklede pelgrim zich te warmen.
Zijn lekkende kledingstukken hangen, op stoelen gedrapeerd, in een kring rond het
vuur. De vriendelijke señora zal dergelijke taferelen gewend zijn.