Lustrumnummer Pelgrimsparade - Santiago

Via Palas del Rey naar Mellid. Gemakkelijk ging dat niet. Er lag slechts een smal,
praktisch onbruikbaar fietsstrookje langs de secundaire weg. Gevaar dreigde aan alle
kanten. Verkeer links, steile bergwanden rechts. Het gesteente dat van de rotswan-
den was afgebrokkeld verschilde van gruis tot stukken zo groot als een theemuts.
Het fietspaadje lag ermee bezaaid en dat dwong mij om uiterst voorzichtig, in een
soort slalom, de obstakels te ontwijken. Vlak naast me was een diepe geul waarin
het water dat uit tientallen plaatsen van de rotswand sijpelde werd opgevangen. Het
leek een bijbelse omgeving, net alsof Mozes voor me uit was gegaan en met zijn staf
op de rotsen had geslagen.
Van Mellid naar Arzua was het slechts 18 kilometer. De rotsen hadden plaats
gemaakt voor bijna donkerrode aarde. Al weken lang had de kleur van de verschil-
lende grondsoorten mijn belangstelling. Nergens was de kleur dezelfde. Ze varieerde
van lichtgeel tot oker en van roze tot donkerrood. Er zijn lieden die als vakantie-
herinnering een potje grond mee naar huis nemen. Een exclusief souvenir omdat in
elk land of streek de kleur en de structuur van de bodem weer anders is. Als je er
oog en gevoel voor hebt is dat heel intrigerend.
Arzua was een saai stoffig dorp. De camping daarentegen intiem en groen. Ik was de
enige gast en zette de tent op een grasveldje tussen de druivenranken. Nadat ik me
wat had verfrist bij het primitieve sanitair, verliet ik via een supersteile oprit vol
glasscherven het terrein. Het was de laatste avond voordat ik in Santiago de Com-
postela zou aankomen en ik wilde proberen er iets leuks van te maken. Helaas, er
viel niets te beleven. Arzua was het meest kleurloze dorp van de hele reis. Eigenlijk
kon het me niet schelen, ik voelde me wat verward. Aan de ene kant blij dat ik er
bijna was en aan de andere kant triest omdat die fantastische tocht, met zoveel
indrukken, avontuur en ontmoetingen ten einde liep.
Ignace H.M. Vervaet