Lustrumnummer Pelgrimsparade - Santiago

Enkele jaren geleden wist ik niet eens precies waar Compostela lag. Daarbij komt
ook nog dat er bij mij geen enkele interesse was om ooit naar Spanje te gaan. Maar
er gebeuren in het leven wel vaker onvoorspelbare dingen: je oog valt op een artikel
over lopen naar Spanje; je ontmoet een Limburger met een kunst-onderbeen die de
hele tocht gefietst had. Ik dacht toen: als hij dat met een handicap kan moet ik dat
toch zeker kunnen. Het is toch eens heel iets anders dan een week fietsen in
Engeland, Duitsland en een rondje Nederland.
Om kort te gaan, mijn besluit stond vast en binnen een paar maanden was alles
geregeld. Het thuisfront begreep er niets van. Zo oud en alleen, waar begin je aan.
Op een mooie zondagmorgen in mei ben ik vertrokken vanaf de Parade in 's Herto-
genbosch, met een klein Mariabeeldje, gekregen van plebaan van der Camp (in-
middels overleden) als extra bagage. Op weg richting Galder waar het eerste
Jacobuskapelletje staat van mijn weg naar Santiago. Er zouden er nog vele komen.
Op een gegeven moment overkomt je het gevoel: waarmee ben je toch bezig? Een
eenzame fietser op weg naar een heilige die ik amper kende en naar een land wat
niet mijn keus was.
Het eerste probleem kwam al snel want bij de eerste negen boerderijen in België
waar ik aanklopte, kon ik niet overnachten. In feite niets nieuws onder de zon dus:
1996 jaar geleden was er ook al geen plaats in de herberg. Het werd uiteindelijk een
trappistenklooster waar ik terecht kon.
In België kwamen de eerste heuveltjes. In Frankrijk ontmoet je steeds meer mensen
die vragen om vooral in Santiago aan hen te denken en om een kaarsje aan te
steken. Heb dat later in Compostela gedaan, van die dikke, rode kaarsen.
Spanje werd een bijzondere ervaring. Ik kwam ook alle weergoden en mezelf tegen,
vooral op de Cebreiro. Of sint Jacob onderweg geholpen heeft is de vraag. Een ding
is zeker, aangeroepen en wat dies meer zij heb ik hem wel.
Ik was heel blij om in Santiago aan te komen maar zei toen: dit was apart maar te
zwaar voor mij, dit nooit meer ...
Intussen ben ik er vier keer naartoe gefietst, over de verschillende wegen. Het doet
me denken aan een Franse campinghoudster die vertelde dat er iemand al twee jaar
achter elkaar de weg gelopen had en zij begreep dat niet en zei "misschien is het
wel een verslaving". Zij heeft gelijk. Want fietsen over de weg der sterren is met niets
te vergelijken!
Fietsen over de sterren
Wim Dodemont