Lustrumnummer Pelgrimsparade - Santiago

Vanaf de camping gaan de renners per fiets en de lopers (elke dag vijf kilometer)
te voet richting kathedraal. Op het grote plein is iedereen een beetje ontroerd. Dringt
het misschien wat door dat de tocht volbracht is? Hiet was het ons toch allemaal om
te doen? Om dit bouwwerk te kunnen aanschouwen en het graf van de H. Jacobus
te bezoeken over wiens persoon zo vaak onderweg is gepraat. De beeltenis van
Jacobus is zowel binnen als buiten de kathedraal alom tegenwoordig.
Na het in ontvangst nemen van het bewijspapier lopen we nog wat in en rond de
kerk. Prachtig staat hij daar in de avondzon; de torens gemarkeerd door een strak
blauwe lucht. Iedereen is voldaan.
Wat was nu de zin van de tocht? Misschien zegt deze dagopening die halverwege de
tocht gemaakt werd iets.
"Men gaat op stap met een pluriforme groep. leder individu stelt verschillende
eisen of heeft verschillende verwachtingen. De een heeft de ene godservaring na de
andere, de ander is al tevreden als: 'het et'n heel best veur mekoar is'.
Het is belangrijk dat je wat betreft interesse-gebied elkaar niet opjaagt of beoordeelt.
De tocht op zich heeft voor iedereen al voldoende effect. Ontbering is voor de mens
wel goed of je je nu pelgrim noemt of niet. Ontbering; of het nu gaat om sportieve of
geestelijke; of om het missen van comfort of om het opgescheept zitten met anderen
(wat voor sommigen ook ontbering is). Vakantie daar wordt ook wel eens van gezegd
dat het altijd effect heeft, omdat je eens in een andere situatie zit dan door het jaar
heen.
Ik wil afsluiten met een gezegde waar iedereen verplicht tot twaalf uur over moet
nadenken:
Wie het hardst schreeuwt heeft niet altijd gelijk.
Je moet jezelf bewijzen, maar alleen voor jezelf en niet voor anderen."
Santiago de Compostela, 17 augustus 1995
J. C. A. M. Grijpma